Του Γιώργου Κοντογιάννη
Αυτές τις μέρες τις δύσκολες και περίεργες που ζούμε κλεισμένοι στα σπίτια μας λόγω της πανδημίας του κορονοϊου , το κράτος λειτουργεί και το κοινοβούλιο μας νομοθετεί κανονικά .Έτσι λοιπόν με απαγόρευση συναθροίσεων και πορειών άνω των εκατό ατόμων φαίνεται πως είναι καλή στιγμή για να μην πω ευκαιρία , να ψηφιστούν δύσκολα εφαρμόσιμοι νόμοι από τη βουλή . Και αυτό δεν είναι ανάγκη να το πει ή να το καταγγείλει η αντιπολίτευση. Το καταλαβαίνει ο καθένας και μάλιστα τολμώ να πω ότι μάλλον έτσι θα έκανε κάθε κυβέρνηση στη θέση της σημερινής , γιατί κακά τα ψέματα γνωριζόμαστε καλά πλέον στη σύγχρονη Ελληνική δημοκρατία πολίτες και κόμματα…. Κάθε κυβέρνηση προσδοκά να ψηφίζει νόμους για τους οποίους ‘’ δεν ανοίγει ούτε μύτη ‘’ στους δρόμους που λένε. Το χουμε ξανά ζήσει το έργο αλλιώς και άλλοτε.
Ο λόγος λοιπόν τώρα για την περίφημη ‘’ αστυνομία των πανεπιστημίων ‘’ που συζητιέται και ψηφίζεται τούτες τις μέρες στη βουλή. Πρώτη φορά βλέπω καταρχήν νομοσχέδιο που πάει να γίνει νόμος του κράτους στο οποίο αντιδρούν αυτοί που θα κληθούν να εποπτεύουν την εφαρμογή του . Και μιλάω για τις συνδικαλιστικές ενώσεις των Αστυνομικών σχεδόν σ’όλη την χώρα . Από εκεί και κάτω καταλαμβάνει κανείς τι ‘’ πεδίο δόξας λαμπρό’’ έχει αυτός ο νόμος που περνάει σε ένα ακόμη σχέδιο για την παιδεία που ψηφίζει για πολλοστή φορά η βουλή των Ελλήνων όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι φοιτητικοί σύλλογοι το θεωρούν σχεδόν αιτία πολέμου. Χιλιάδες χρόνια μετά τον Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, έρχεται τώρα η ομάδα ‘’ ΔΙΑΣ’’ !
Η πλειοψηφία των Ελληνικών Πανεπιστήμιων είναι από πλευράς λειτουργίας περιβάλλοντος διδασκαλίας κ διαχείρισης της ακαδημαϊκής κοινότητας, σε κακή κατάσταση για το σύγχρονο πολιτισμό . Είναι κοινή ομολογία πρυτανικών αρχών, φοιτητικών συλλόγων και όλης της κοινωνίας , ότι μερικά από αυτά , μόνο εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν θυμίζουν όταν δρουν στο χώρο τους κυκλώματα του ποινικού δικαίου , έξωπανεπιστημιακοί παράγοντες , και φυτώρια αντιδημοκρατικής βίας .Η ευθύνη γι όλο αυτό βαραίνει το ίδιο το σύστημα παιδείας στην Ελλάδα , τα πολιτικά κόμματα και τις νεολαίες τους που ‘’ αγκαλιάζουν‘ ’ασφυχτικά το Ελληνικό πανεπιστήμιο και τέλος τις φοιτητικές οργανώσεις . Δεκαετίες τώρα όλοι αυτοί μαζί παραιτήθηκαν από την ουσία της παρουσίας τους στα Πανεπιστήμια και άφησαν χώρο στην παρανομία να τα χρησιμοποιήσει. Είναι σίγουρο ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Δεν τιμάει μια δημοκρατία και μια χώρα που φιλοδοξεί να βαδίζει στην εξέλιξη της ζωής και της κοινωνίας προς την πρόοδο μέσω της γνώσης , χωρίς να μολύνει τον Ελεύθερο και δημόσιο λόγο με κάθε άσχετη σκόπιμη ή μη , τοξικότητα. Η πολιτεία έχασε πια την εμπιστοσύνη της προς το ίδιο το Πανεπιστήμιο ότι μπορεί μόνο του πλέον να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση γι αυτό καταφεύγει στην αστυνόμευση δια νόμου . Γιατί άλλο αστυνόμευση και άλλο αστυνομία…
Δεν είναι προτέρημα της Ελληνικής πολιτείας που ζητάει από την αστυνομία να αναλάβει ευθύνες που απέτυχαν να διαχειριστούν η παιδεία , η κοινωνία και η πολιτική .Έσχατη λύση είναι. Κι όταν σε μια δημοκρατία εφαρμόζεται η έσχατη λύση, το αποτέλεσμα είναι συνήθως απογοητευτικό … Ελπίζω να μην το διαπιστώσουμε σύντομα αυτό…
