ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
mimibalafouti@gmail.com
Ο 75χρονος πατρινός δουλεύει εθελοντικά και αφιλοκερδώς και η… αμοιβή του είναι η χαρά που δίνει και η αγάπη που παίρνει από τους μικρούς μαθητές
Ουδέποτε είσαι τόσο ηλικιωμένος για να θέσεις άλλον ένα στόχο ή να φτιάξεις ένα καινούργιο όνειρο. Πόσο μάλλον όταν αυτό το όνειρο απευθύνεται σε παιδιά. Με μοναδικό όπλο τα πινέλα του και το κουράγιο του, ο 75χρονος «παππούς» Γιώργος Κατσίποδος, μετά από μια ολόκληρη ζωή στην οικοδομή και αφού συνταξιοδοτήθηκε αποφάσισε ότι δεν είχε ακόμη εκπληρώσει το καθήκον του και ότι κάτι έλειπε από το καλλιτεχνικό του παζλ.
Ο γλυκός «παππούς» που ομορφαίνει τα σχολεία της Πάτρας «βάζει» τη φαντασία του και τη δουλειά του, δημιουργεί εικόνες και «πληρώνεται» με συναισθηματική και ηθική ικανοποίηση. Έχει μεταμορφώσει περίπου 38 σχολεία στην Πάτρα και έχει αποκτήσει πλέον εκατοντάδες εγγόνια, αλλά και εκείνα τον ξεχωριστό παππού τους. Γιατί η αγάπη των παιδιών διαφέρει από την αγάπη των μεγάλων. Είναι αληθινή και αυτό ο κύριος Γιώργος το έχει ζήσει στο έπακρο.
Πως ξεκίνησαν όλα;
Όλα άρχισαν το 2009 όταν μετά από πρόσκληση του σεβαστού μας Πατέρα εφημέριου Ειρηναίου διακόσμησα το ιερό τέμπλο και τον προναό της Αγίας Ειρήνης στον Ρηγανόκαμπο. Με τη φώτιση της Αγίας μας διαπίστωσα πως μπορώ να δημιουργήσω, προσφέροντας εθελοντικά και σε άλλους χώρους. Το πρώτο σχολείο ήταν το 46ο Δημοτικό που πήγαιναν τα εγγόνια μου και τα παιδιά της περιοχής μου. Ποτέ δεν περίμενα ότι η προσφορά μου αυτή θα έπαιρνε τόση δημοσιότητα και θα κατόρθωνα για 10 συνεχόμενα χρόνια να φτιάξω συνολικά 38 σχολεία, παρεκκλήσια αλλά και πνευματικά κέντρα. Ήθελα να δώσω στα παιδιά, τη χαρά που έλειπε από εμένα στα παιδικά μου χρόνια. Γιατί την εποχή εκείνη που ήμουν εγώ παιδί ήταν πολύ δύσκολα.
Ποιο είναι το πιο συγκινητικό περιστατικό που σας έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια;
Είναι πολλά τα περιστατικά που με έχουν συγκινήσει, αλλά αυτό που με έχει συγκινήσει πιο πολύ είναι ένα περιστατικό σε ένα σχολείο με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ένα παιδάκι με περίμενε κάθε πρωί για να με βοηθήσει κουβαλώντας τα χρώματα και την τελευταία μέρα που έφευγα στην πόρτα του σχολείου με δακρυσμένα ματιά μου είπε: «Παππού Γιώργο δεν θα ξανάρθεις άλλο… αλλά εγώ θα σε αγαπάω γιατί έκανες το σχολείο μου πιο όμορφο». Αυτό είναι ένα περιστατικό που θα θυμάμαι για πάντα.
Η οικογένειά σας πως αντιμετωπίζει αυτή την επιλογή σας;
Πολύ θετικά. Πάντα με τις ανησυχίες τους, γιατί στα περισσότερα σχολεία ήμουν μόνος. Φοβόντουσαν μήπως μου συμβεί κάτι. Ακόμα πιο θετικά βλέπουν την προσπάθειά μου τα εγγόνια μου, γιατί βλέπουν την προσπάθεια του παππού τους παίρνοντας και αυτά μηνύματα προσφοράς και εθελοντισμού. Τα συναισθήματα της προσφοράς και του εθελοντισμού είναι υπέροχα για τον άνθρωπο και αν ο καθένας μας προσφέρει έστω και λίγο από αυτό που έχει, που ξέρει και μπορεί, τότε παραμένει η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για εμάς αλλά και τα παιδιά μας .
Πως ξεκινά η μέρα σας όταν πηγαίνετε να φτιάξετε ένα σχολείο;
Ξεκινάω πάντα πολύ πρωί. Μου εμπιστεύονται πάντα τα κλειδιά του σχολείου και τον συναγερμό αν υπάρχει. Έχω πάντα μαζί μου νερό, καφέ και το ραδιοφωνάκι μου αλλά και την χαρά και την προσμονή τί θα μπορέσω να φτιάξω «σήμερα» για τα παιδιά. Θα κουβαλήσω όλα τα χρώματα, τα εργαλεία, την σκάλα και την τέντα που βάζω για τον ήλιο, όταν είναι καλοκαίρι, δυο θρανία για πάγκο και μετά αρχίζω να ζωγραφίζω. Όλα αυτά μπορεί να διαρκέσουν και μια ώρα. Το ίδιο γίνεται και το μεσημέρι που τελειώνω, όλα γυρίζουν στην θέση τους στην αποθήκη. Πολλές φορές που η αποθήκη ήταν στο υπόγειο έπρεπε να ανεβοκατεβαίνω πολλές φορές σκάλες που για μένα είναι ότι χειρότερο λόγω προβλήματος στο γόνατο. Ποτέ όμως δεν τα παράτησα.
Πιστεύατε ότι τα παιδιά θα σας αγαπούσαν τόσο πολύ;
Ποτέ δεν περίμενα τόσο μεγάλη ανταπόκριση από γονείς και παιδιά. Μάλιστα μετά από καιρό άρχισαν να με νιώθουν πια δικό τους άνθρωπο και από «κύριε Γιώργο» που με φώναζαν άρχισαν να με φωνάζουν Παππού-Γιώργο που ομορφαίνεις το σχολείο μας, ακριβώς σαν να ήμουν ο δικός τους παππούς! Υπέροχο συναίσθημα να σε φωνάζουν και να σε νιώθουν τόσα παιδιά δικό τους ΠΑΠΠΟΥ!
Όλη αυτή η διαδικασία γίνεται αφιλοκερδώς. Τι θα λέγατε σε άλλους συνταξιούχους που απλά κάθονται στον καναπέ του σπιτιού τους;
Όλα αυτά τα χρόνια σε όλα τα σχολεία πήγαινα εθελοντικά και αφιλοκερδώς. Έπαιρναν τα χρώματα και εγώ έβαζα την εργασία, τη φαντασία και και το μεράκι μου. Σε μερικά σχολεία που έπρεπε να κάνω πολλά χιλιόμετρα καθημερινά μου πλήρωναν τα μεταφορικά έξοδα κι αυτό γιατί σαν χαμηλοσυνταξιούχος δεν είχα πάντα τη δυνατότητα να τα καλύπτω μόνος μου. Αυτά τα 10 χρόνια δεν είχα ποτέ καμία βοήθεια από κανένα δημόσιο φορέα. Οι μόνοι που με βοήθησαν ήταν οι σύλλογοι γονέων, διευθυντές των σχολείων και κάποιες εθελόντριες. Το μόνο που μπορώ να πω προς τους συνταξιούχους και όχι μόνο είναι πως όλοι μπορούμε να προσφέρουμε, ο καθένας με τον τρόπο του. Τα συναισθήματα είναι υπέροχα και αξίζει τον κόπο να τα ζήσει ο καθένας μας έστω και μια φορά στη ζωή του. Εγώ θα συνεχίσω όσο με κρατούν τα πόδια μου. Η καρδιά μου είναι πια στα σχολεία μαζί με τα παιδιά και αυτό μου δίνει ζωή.
