Ο γνωστός τραγουδοποιός θα βρεθεί στην Πάτρα για μια μοναδική εμφάνιση και εξομολογείται στον «Κ» ποια τραγούδια του αγαπά περισσότερο
Της Δήμητρας Μπαλαφούτη
Ένας αυθεντικός, συναισθηματικός και για κάποιους ρομαντικός καλλιτέχνης, ο Μίλτος Πασχαλίδης έρχεται ξανά στην Πάτρα. Έχοντας στις αποσκευές του τραγούδια 28 ετών και κάτι παραπάνω, θα βρεθεί στην πόλη μας να μας συγκινήσει και να μας ταξιδέψει. Με τις «Κακές συνήθειες», τις «Πεθαμένες Καλησπέρες», τις «Βυθισμένες Άγκυρες» αλλά και νέα του τραγούδια , ο αυθόρμητος τραγουδοποιός είναι έτοιμος να μας χαρίσει άλλη μια καλοκαιρινή συναυλία , που θα χαραχθεί στην μνήμη μας και θα τα έχει όλα! Την Πέμπτη 1 Ιουνίου στα Παλαιά Σφαγεία δίνουμε ραντεβού με τον Μίλτο Πασχαλίδη και τις μουσικές του!
Έρχεστε στην Πάτρα για πολλοστή φορά… Τι σημαίνει για εσάς ο ερχομός σας στην πόλη και ποια είναι η σχέση σας με το κοινό;
Πάντα κάνουμε ωραίες συναυλίες στην Πάτρα, οι πόλεις που έχουν Πανεπιστήμιο ευνοούν συνήθως το τραγούδι που αγαπάμε και υπηρετούμε.
Θυμόσαστε την πρώτη φορά που συνειδητοποιήσατε ότι το τραγούδι θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σας; Ποια ήταν αυτή;
Από παιδί αγαπώ τη μουσική και τα τραγούδια. Πάντα ήξερα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να ακούω μουσική- το ότι θα ζω από την μουσική άργησα κάπως να το συνειδητοποιήσω, είχα ήδη διαγράψει καμιά δεκαετία και βάλε ως επαγγελματίας μουσικός.
Τι κρατάτε από εκείνη εποχή, που πρώτο-ξεκινήσατε;
Δεν πετάω τίποτα. Κρατάω κυρίως τον ενθουσιασμό για τα ωραία τραγούδια, είτε είναι δικά μου είτε αλλονών.
Υπάρχει τελικά διαχωρισμός ανάμεσα στο τραγούδι; Εσείς βάζετε κάποιες ταμπέλες ή χωρίζετε τους τραγουδιστές σε κατηγορίες;
Είναι τελείως υποκειμενικό. Υπάρχουν αυτοί που μου αρέσουν και αυτοί που δεν μου αρέσουν. Αλλά δεν κάνω κάποιου είδους αξιολόγηση. Π.χ, δεν ακούω πολύ τζαζ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αριστουργήματα στην τζαζ, απλώς εμένα δεν με συγκινούν.
Βλέπουμε οτι υπάρχει κάποια αλλαγή, στις τάσεις και τα γούστα της νέας γενιάς. Ακούγοντας τους στίχους από κάποιο τυχαίο τραπ τραγούδι, τι είναι αυτό που σας έρχεται στο μυαλό; Μπορείτε να ακούσετε τραπ μουσική αρχικά; Έχει να κάνει με την παιδεία της κάθε γενιάς;
Ανήκει σ’ αυτά που δεν μου αρέσουν.
Βλέπουμε οι προηγήθηκε ένα διάστημα κρίσης στο χώρο της δισκογραφίας τα τελευταία χρόνια. Πως θα σχολιάζατε την κατάσταση στην ελληνική δισκογραφία σήμερα;
Το έχω πει επανειλημμένα: Η δισκογραφία στην Ελλάδα έβαλε πριν χρόνια ένα θεαματικό αυτογκόλ. Τώρα, στην ουσία, δεν υφίσταται δισκογραφία με τον τρόπο που την γνωρίσαμε εμείς. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει οτι δεν φτιάχνονται υπέροχα τραγούδια. Απλώς έχει αλλάξει ο τρόπος που τα ψάχνουμε και τα βρίσκουμε.
Η έμπνευση τελειώνει ποτέ; Βάζετε όρια στην πορεία σας στο τραγούδι;
Για να φτιαχτεί ένα τραγούδι θέλει 98% εργασία και 2% έμπνευση. Η έμπνευση δεν τελειώνει ποτέ, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό. Αυτό που ίσως αλλάζει με τα χρόνια είναι το πόσο κουράγιο έχει κανείς να αναμετρηθεί με τη λευκή σελίδα.
Είναι μια πολύ τετριμμένη ερώτηση, αλλά ξεχωρίζετε κάποιο σας τραγούδι ή έστω κάποιο στίχο που σας έχει σημαδέψει ή πίσω από τον οποίο κρύβεται κάποια ιστορία;
Αγαπώ όλα μου τα τραγούδια. Λίγο παραπάνω εκείνα που δεν έγιναν γνωστά- τα άλλα τα αγαπούν περισσότεροι.
Σας λείπουν οι άλλοτε συνοδοιπόροι σας και επί σκηνής; Ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ίσως ο επί χρόνια συνεργάτης σας Δημήτρης Μητροπάνος; Σε τι επίπεδο μπορούν αυτά τα κενά να αναπληρωθούν;
Μου λείπουν και οι τρεις που είπατε. Και ο Άλκης Αλκαίος και ο Μάνος Ελευθερίου και ο Νότης Μαυρουδής και πολλοί ακόμα φίλοι και εκλεκτοί συνάδελφοι. Από κενά είμαι πλήρης. Δεν αναπληρώνονται, είναι τρύπες εντός μου που παραμένουν ανοιχτές. Με τον καιρό έχω μάθει να συμβιώνω μαζί τους.
Πως αισθάνεστε καλύτερα στη σκηνή; Το «ταξίδι» είναι πιο εύκολο όταν είστε μόνος σας ή όταν έχετε συνταξιδιώτη;
Και τα δύο έχουν τη χάρη τους.
Πως θα χαρακτηρίζατε την Αριστερά του σήμερα; Δηλώνετε αριστερός; Και τι σημαίνει αυτό και πως εκφράζεται στην καθημερινότητά σας;
Αριστερά μέσα μου σημαίνει νοιάζομαι για το «εμείς» πάνω απ το «εγώ», νιώθω αλληλεγγύη για τον συνάδελφο, υπερασπίζομαι τον αδύναμο, εν γένει με ενδιαφέρει ο άνθρωπος πάνω απ τα κέρδη. Δεν το καταφέρνω πάντα όσο θα ήθελα στην καθημερινότητα, αλλά αυτό κάνει εμένα ελλιπή, όχι τις ιδέες στις οποίες πιστεύω.
*Φωτογραφίες της Μαρίας Προδρόμου και του Γιώργου Σπανού
