Του Διονύση Ζακυνθινού
Όσες και όσοι θυμόμαστε, που και που, τους «Δέκα Μικρούς Μήτσους», όταν τούς θυμόμαστε, ενδεχομένως να σκεφτόμαστε (ή και να λέμε) και την ατάκα τους, που πέρασε στη σφαίρα του τηλεοπτικού θρύλου: «Πάμε πλατεία;».
Από τότε που ξεκίνησε η προβολή της προαναφερόμενης σατιρικής κωμωδίας στο Mega, το 1992, έχουν περάσει σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια. Ίσως να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά οι περισσότεροι νεολαίοι εκείνης της εποχής είναι οι σημερινοί γονείς των παιδιών που κατακλύζουν τα Σαββατόβραδα τις πλατείες, κάνοντας αυτοσχέδια πάρτι και δίνοντας τη δική τους απάντηση στις απαγορεύσεις και στις αναστολές που επιβάλλει η πανδημία του κορωνοϊού.
Δεν έχουν δει τους «Μήτσους», ουδέποτε έχουν γίνει αποδέκτες της προτροπής: «Πάμε πλατεία».
Ωστόσο, ξέρουμε ότι και το επόμενο Σαββατόβραδο θα γεμίσουν (καιρού επιτρέποντος) και πάλι τις πλατείες, αναζητώντας έναν εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης.
Αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος που αυτές γνωρίζουν μεγάλες πιένες.
Ως Ελληνίδες, ως Έλληνες, έχουμε μια βιωματική σχέση με την πλατεία. Την επιλέγουμε ως τόπο για ένα ραντεβού, μια συνάντηση, μια συμμετοχή σε πολιτική συγκέντρωση ή σε συλλαλητήριο, προτιμώντας την ακόμη και για διασκέδαση, όπως αποδεικνύεται εσχάτως.
Έτσι, εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται να μάς παροτρύνει κανείς να πάμε… πλατεία. Πηγαίνουμε εκεί από μόνες μας, από μόνοι μας, γιατί η πλατεία βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στα γονίδια μας. Είναι μια ακλόνητη σταθερά στη ζωή μας, που εκδηλώνεται κατά καιρούς με διάφορες αιτίες και αφορμές. Γιατί η τωρινή νεολαία να αποτελεί την εξαίρεση;
Η πλατεία ήταν, είναι και θα είναι μια ανέξοδη διέξοδος, που δεν ζητά τίποτα από σένα. Τής αρκεί η παρουσία σου για να δικαιολογεί την ύπαρξη της. Κι ας μην τής φέρεσαι με τον καλύτερο τρόπο, κι ας την κακομεταχείριζεσαι.
Η πλατεία τα υπομένει όλα από σένα, γιατί πρέπει να τα υπομένει, εννοείται αδιαμαρτύρητα, την ίδια ώρα που εσύ διαμαρτύρεσαι πατώντας πάνω της γι’ αυτά που θεωρείς ότι σε καταπιέζουν, σε καταδυναστεύουν.
Ο Λάκης Λαζόπουλος μεγάλωσε, κοντεύει να γεράσει, αλλά η πλατεία συνεχίζει να μετρά χρόνια, δεκαετίες, φλερτάροντας πια ανοικτά και με τους αιώνες, που επιδιώκει να τούς κερδίσει κι αυτούς. Καταφέρνει αυτό που νομοτελειακά δεν θα καταφέρεις ποτέ εσύ, νικημένη, νικημένος, από το προκαθορισμένο τέλος σου.
Όπου να ‘ναι, θα χειμωνιάσει. Με τσουχτερό κρύο, μπόρες και αστραπόβροντα, η πλατεία θα ερημώσει. Όμως, θα είναι πάντα εκεί, θα σε περιμένει.
Ρε συ, πάμε πλατεία; Ναι, όσο ζούμε θα πηγαίνουμε πλατεία. Και μετά από εμάς, οι μελλοντικές γενιές θα πηγαίνουν με τη σειρά τους πλατεία, όπως συνέβαινε, όπως συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα…
(από εφημερίδα 7 Μέρες Ενημέρωση)
