Επιμέλεια: Μιχάλης Παπαγεωργίου
Ο Κωνσταντίνος Βρης μίλησε στον «Νεολόγο», στο πλαίσιο του διαλόγου που έχουμε ανοίξει για το Πατρινό Καρναβάλι.
Να τι μας απάντησε:
Πατρινό καρναβάλι σημαίνει…
Είναι η ταυτότητα της πόλης. Τι σημαίνει ο πύργος του Άιφελ για το Παρίσι, το Big Ben για το Λονδίνο, o Λευκός ο πύργος για την Θεσσαλονίκη. Η διαφορά είναι ότι το καρναβάλι στην Πάτρα είναι μέσα σε κάθε σπίτι ΠΑΤΡΙΝΟ και ακόμα περισσότερο μέσα σε κάθε
Πατρινό νου, μυαλό ,ψυχή ,όπως θες πες το.
Το πρώτο μου καρναβάλι
Τα πρώτα μου βήματα από ότι θυμάμαι ήταν χορευτικά στα παιδικά πάρτι του Μορφωτικού συλλόγου Πατρών και του Φυσιολατρικού. Απάχης, κοζάκος, cow boy οι πρώτες στολές ραμμένες δια χειρός μητέρας Αγγελικούλας και βέβαια το πρώτο παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού που ξεκινήσαμε από την πλατεία Τριών Συμμάχων με τον Ντίνο Βρη, αδερφό του πατέρα μου, οδηγό, τα αδέρφια μου και τον αξάδερφο μου .
Το καρναβάλι που δεν θα ήθελα να ξεχάσω
Τα καρναβάλια είναι πολλά, σχεδόν ίσα με τα χρόνια μου, δεν θυμάμαι να έλειψα σε κάποιο εκτός από ένα που πήγα στο καρναβάλι του Rio στην Βραζιλία.
Οι έντονες θύμισες είναι σκόρπιες και πολλές, σίγουρα όμως δεν μπορώ να ξεχάσω τα καρναβάλια που συμμετείχα στην καρναβαλική επιτροπή του Δήμου με φίλους όπως την Βικτωρία Αγγελοπούλου, τον Στέφανο Πετσάλη, Κωνσταντίνο Αντζουλάτο, Άγγελο Πολυδωρόπουλο, Κωνσταντίνο Πανταζόπουλο, Κωνσταντίνο Σκαβάρα και άλλους βέβαια.
Σοβαρή εμπειρία η συμμετοχή και η ευθύνη της διοργάνωσης, ήταν τότε που άρχισαν τα πληρώματα να γίνονται πολυπληθή και η παρέλαση να ξεφεύγει σε μέγεθος και σε χρόνο.
Επίσης δεν θέλω ούτε μπορώ να ξεχάσω την συνεργασία με τον Άλκη Στέα και τις συναντήσεις μας στο Ξυλόκαστρο για να μοιράζουμε την απόσταση πριν το καρναβάλι για τα θέματα και την οργάνωση του θησαυρού.
Ο σταθμός όμως στην καρναβαλική πορεία, ζωή είναι η συμμετοχή μου στην ίδρυση του Καρναβαλικού Κομιτάτου.
Ο πρώτος χορός του Κομιτάτου στην Αχαΐα Κλάους Με 1.500 άτομα που μας κατηγορούσαν όσοι δεν βρήκαν πρόσκληση ότι τον κάνουμε μεταξύ μας και ελιτίστικο με 1.500 άτομα.
Κρυμμένες ιστορίες…
Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω που λέει και το τραγούδι δεν είναι ερώτηση αυτή σε Πατρινό που μετράει συμμέτοχες στον κρυμμένο θησαυρό.
Το τρέξιμο σε στάβλους για τις 5 αλογόμυγες , το ψήσιμο σε υπέρβαρο να τον πάμε στην πλατεία για μέτρημα.
Στην παρέλαση της τελευταίας Κυριακής. Περιμένουμε να ξεκινήσει και με πλησιάζει στην πλατεία, μπροστά στο θέατρο, βαθμοφόρος αξιωματικός της Αστυνομίας να με ρωτήσει αν ξέρω κάτι για έναν reporter του BBC που θέλει μαζί με τον operater να πάρουν πλάνα και συνεντεύξεις από την παρέλαση και τους επισήμους.
Στην αρχή αιφνιδιάστηκα, αλλά στη συνέχεια διαπίστωσα ότι ήταν μεταμφιεσμένος, αλλά όχι καρναβαλικά ο φίλος μας Κωνσταντίνος, ο οποίος είχε ήδη προχωρήσει προς την εξέδρα και έπαιρνε δηλώσεις, με το μικρόφωνο και βιντεοσκοπούσε, υποτίθεται τις δηλώσεις των διαφόρων πολιτικών και δημοτικών παραγόντων οι οποίοι βέβαια δεν γνώριζαν ότι ήταν φάρσα, αλλά έπαιρναν το κατάλληλο ύφος και ερωτούσαν πότε θα προβληθεί κτλ. Ο Κωνσταντίνος βέβαια δεν πρόδωσε την φάρσα και συνέχιζε να παίρνει πλάνα και δηλώσεις ακόμα και από τον Δήμαρχο.
Το καρναβαλικό τραγούδι…
Είναι το τραγούδι του Κομιτάτου. Μουσική και στοίχοι του Κομιτάτου.
Η δημιουργία του αποτέλεσμα μιας βραδιάς με κομιτατζίδες σε σπίτι μέλους του κομιτάτου με διάθεση καρναβαλική ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε διακοπές ατελείωτες από τα γέλια και τα μεταξύ μας πειράγματα και μετά στο στούντιο άλλα γέλια, το αποτέλεσμα όμως διαχρονικό.
Τουλάχιστον όμως για εμένα τα τραγούδια την καρναβαλική περίοδο έχουν άλλη ακουστική διάσταση, άλλη επιρροή στην διάθεση είναι όλα υπέροχα.
Με ποιο καλλιτεχνικό τρόπο εκφράζομαι…
Είμαι σίγουρος ότι το καρναβάλι μεταμορφώνομαι σε έναν από τους πλέον πλήρεις και πολύπλευρους καλλιτέχνες με άπειρη φαντασία .
Ζωγραφίζω το πρόσωπο μου την στολή μου τον διπλανό μου δίνω ζωή σε αντικείμενα που σε άλλη περίοδο μου είναι αδιάφορα.
Ερμηνεύω ρόλους θεατρικούς, χωρίς ίχνος συστολής στην έκθεση στο κοινό σχεδόν οσκαρικούς ρόλους, μεταμφιέζομαι – μεταμορφώνομαι, καρναβαλική αδεία πάντα.
Κατασκευάζω με φαντασία στολές από το τίποτα η από άσχετα μεταξύ τους πράγματα, άρματα, καπέλα, μάσκες.
Και όλα αυτά χορεύοντας με ένα ρυθμό ξεχωριστό εκφραστικό που μόνο όποιος ζει το καρναβάλι από μέσα μπορεί να ακολουθήσει και να εκφράσει. Δημιουργώντας εκδηλώσεις από μια ιδέα που έπεσε στο τραπέζι στο στέκι της κάθε παρέας, στο δρόμο, στο θέατρο και όπου αλλού μέχρι να φύγει και ο τελευταίος.
Το Πατρινό Καρναβάλι του αύριο
Το αύριο του Πατρινού Καρναβαλιού είναι μεγάλη συζήτηση και είναι το μόνο ίσως το καρναβαλικό θέμα που δεν μπορεί να συζητηθεί στην καρναβαλική περίοδο και σίγουρα δεν χωρά σε 700 λέξεις .
