Για όσους το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από φτηνό οπαδιλίκι, πίτσα, μπύρα , συνθήματα και ταγκιές , η ομάδα του el sombero ,ενός μπλογκ που προσεγγίζει το ποδόσφαιρο μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο που συνδέει τον Πάμπλο Εσκομπάρ με τον Πολ Γκαζκόιν, τον Ντιέγκο Μαραντόνα με τον σκύλο που έγινε σύμβολο μιας όμάδας . Εκατοντάδες ιστορίες αποτελούσαν άφθονο υλικό για να γίνει πραγματικότητα το πρώτο βιβλίο της ομάδας . «Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Διόπτρα» και είναι ιδανικό ανάγνωσμα ακόμα και για αυτούς που αναρωτιούνται αν η μπάλα έχει … κοτσάνι. Πάνω απ΄όλα όμως είναι ένας μικρός ύμνος στην Τέχνη της ζωής στο χορτάρι.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Παπαγεωργίου
- Mιας που η κουβέντα μας φιλοξενείται στις σελίδες Τέχνης και Πολιτισμού της εφημερίδας, θα ήθελα να μου πείτε πώς το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει τέχνη; Ο πολιτισμός προάγεται ή φτάνει ένα εμετικό πανό στην Τούμπα να τα διαλύσει όλα;
Ο Αρσέν Βενγκέρ είχε πει κάποτε για το ποδόσφαιρο πως «ό,τι γίνεται στο καλύτερο δυνατό επίπεδο και είναι όμορφο να το βλέπεις είναι τέχνη». Έχοντας παρακολουθήσει με ανοιχτό το στόμα αμέτρητες φορές τα κοντρόλ στον αέρα του Ζιντάν, τις πιρουέτες του Ινιέστα και τα σλάλομ του Μέσσι, δεν γίνεται να μη συμφωνήσουμε. Φυσικά δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα ή όμορφα αλλά τι είναι αψεγάδιαστο στη ζωή για να είναι η μπάλα; Στην τελική, όση προσπάθεια κι αν κάνουν κάποιοι για να αμαυρώσουν το παιχνίδι εξαιτίας δικών τους άλυτων θεμάτων, «η μπάλα δεν λεκιάζεται». Το έχει πει κι ο Μαραντόνα και, μεταξύ μας, κάτι παραπάνω ξέρει για αυτό το θέμα.
- Πώς επιζεί ένα blog σε αυτή τη σοσιαλoμιντιακή λαίλαπα; Τα μέλη της κολεκτίβας σας κάνουν αυτό που αγαπάνε, αλλά για πόσο ακόμα; Θα μπορούσατε να εκμεταλλευτείτε την επιτυχία του Sombrero με πιο «εμπορικό» περιεχόμενο ύλης;
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως δεν θεωρούμε τον εαυτό μας μη εμπορικό. Θα ήταν υποκριτικό αν το κάναμε, από τη στιγμή που κάθε Τρίτη στηνόμαστε για να δούμε Τσάμπιονς Λιγκ ενώ προσπαθούμε να μη χάσουμε κάποιο Κλάσικο ή κάποιο άλλο μεγάλο ευρωπαϊκό ντέρμπι. Το ότι μας γοητεύει εκτός των άλλων και το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο δεν σημαίνει ότι είμαστε ποδοσφαιρικοί χίπστερ που καθόμαστε ξημερώματα Δευτέρας να δούμε Ουρακάν-Γοδόι Κρους απαγγέλοντας εδάφια από τα βιβλία του Γκαλεάνο. Προσπαθούμε να γράφουμε για όλα τα θέματα που προσελκύουν το ενδιαφέρον μας, ανεξάρτητα από το αν θεωρούνται εμπορικά ή όχι. Γενικότερα μας αρέσει η διαφορετικότητα και ευτυχώς το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει ακόμα πρωτότυπες και περίεργες ιστορίες να διηγηθεί, ιστορίες που σε βοηθάνε να ξεχαστείς λίγο αυτή τη δύσκολη εποχή που βιώνουμε.
- Διαβάζοντας το βιβλίο αλλά και ξέροντας τις αδυναμίες σας, τι είναι αυτό που σας συγκινεί στο Κόπα Αμέρικα και στους ήρωες της Λατινικής Αμερικής; Η αλεγρία σε συνδυασμό με την καταστροφή; Ένα μείγμα τάκλιν Ουρουγουανού αμυντικού και γραπτών του Γκαλεάνο;
Με μια λέξη; Το πάθος. Σε πολλές χώρες οι άνθρωποι παθιάζονται με την μπάλα, αλλά στη Ν. Αμερική το πηγαίνουν ένα κλικ πιο πέρα από τους περισσότερους, κάτι που φυσικά δεν έχει πάντα θετικά αποτελέσματα. Δεν παίζουν (πια) το καλύτερο ποδόσφαιρο, δεν έχουν την οργάνωση των Ευρωπαίων, έχουν διοργανώσεις που για να τις κατανοήσεις χρειάζονται ώρες μελέτης, συνδυασμός πτυχίων και μπόλικη φαντασία, αλλά έχουν ακόμα αυτό το ιδιαίτερο μείγμα αλητείας, ερασιτεχνισμού, μούρλας και ταλέντου που δεν γίνεται να μη σου τραβήξει έστω και λίγο το ενδιαφέρον.
- Πώς έγινε η τελική επιλογή δημοσίευσης κειμένων από τον ωκεανό του blog;
Πικρή ιστορία. Ήταν σαν να ζητάς από τον Ζλάταν να διαλέξει τα 5 καλύτερα γκολ του. Κάπως έτσι και μ’ εμάς, απλώς με λιγότερο ταλέντο και περισσότερη μετριοφροσύνη. Προσπαθήσαμε τουλάχιστον να υπάρχει ποικιλία επιλέγοντας ιστορίες από όλο τον πλανήτη, από διαφορετικές χρονικές περιόδους και με διαφορετικό εμπορικό ενδιαφέρον. Κάπως έτσι μπορείς να βρεις κείμενα για τον Κρόιφ και τον Μαραντόνα και λίγο πιο κάτω ένα για μια παντελώς άγνωστη ομάδα της Παραγουάης που απέκτησε ιδιαίτερη φήμη εξαιτίας ενός… δέντρου. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα και από κάποιον που δεν είναι φανατικός με την μπάλα, καθώς πολλές από τις ιστορίες έχουν αρκετές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
- Η επικαιρότητα με πανδημίες και πολεμικές συρράξεις δίνει ενδιαφέρον έρευνας για γράψιμο και ιστορίες; Κατά πόσο το σφίξιμο του στομαχιού ελευθερώνει τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο;
Θα θέλαμε να απαντήσουμε θετικά, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε. Κάποιες φορές το να καταπιαστείς με μια κουλή ποδοσφαιρική ιστορία σε βοηθάει να αποδράσεις λίγο από την άσχημη επικαιρότητα, αλλά τις περισσότερες φορές το σφίξιμο κερδίζει και σου πνίγει κάθε επιθυμία για να ασχοληθείς με οτιδήποτε διαφορετικό από αυτά τα κοσμοϊστορικά που ζούμε τελευταία.
- Μιας και διανύουμε καρναβαλική περίοδο, διαλέξτε μεταμφιέσεις για παίκτες-είδωλα. Η επιλογή είναι ελεύθερη.
Μια μικρή ποικιλία: Ντένις Μπέργκαμπ με στολή ζωγράφου και πινέλα στο χέρι, Νεϊμάρ με στολή δύτη και Βίνι Τζόουνς με στολή Χάρου – στο ένα χέρι το δρεπάνι και στο άλλο ένα ματωμένο ποδοσφαιρικό παπούτσι.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
