Στα Ν.Α. της Πάτρας στην ρίζα των προφυλακών του Παναχαϊκού, στην είσοδο μιας τεράστιας χαράδρας που έχει ανοίξει ο χείμαρρος Γλαύκος και σε μια τοποθεσία κατάφυτη από πελώρια πλατάνια, βρισκόταν σε λειτουργία ένα σημαντικό έργο. Το Υδροηλεκτρικό εργοστάσιο «Γλαύκος». Το έργο αυτό εκτός του ότι συντελούσε με την τεχνητή πτώση του στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος που εξυπηρετούσε την Πάτρα, παράλληλα πότιζε χιλιάδες στρέμματα με οπωροφόρα δέντρα. Τα μεγάλα εργοστάσια, βέβαια που ξεφύτρωσαν ορμητικά, είχαν δικές τους μονάδες παραγωγής ρεύματος, καθώς ήταν αδύνατο να καλυφτούν.
Ο Δήμος κατασκεύασε το έργο αυτό το 1927 και ανέθεσε την εκμετάλλευση του στην Υδροηλεκτρική Εταιρεία «Γλαύκος» με κύριο μέτοχο τον Δήμο και με ένα μικρό ποσοστό την Εθνική Τράπεζα. Διοικείτο από επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο και με Πρόεδρο τον Διευθυντή της Εθνικής Τράπεζας. Τα γραφεία του βρίσκονταν στην οδό Μαιζώνος με γωνία Πατρέως. Είχε διευθυντή τον μηχανικό Γ.Βασιλόπουλο, επιστημονικό προσωπικό 5 άτομα και 200 άτομα υπαλληλικό και τεχνικό προσωπικό.
Βρισκόμαστε αρχές της δεκαετίας του 1960 και η νομοθεσία υποχρεώνει τον εξηλεκτρισμό της χώρας να περιέλθει εξ ολοκλήρου στην ΔΕΗ. Και οι Πατρινοί αντιλαμβάνονται ότι κοντεύει ο χρόνος που θα χάσουν τον αγαπημένο τους «Γλαύκο»…
Λίγο πριν τον απορροφήσει η ΔΕΗ, η διοίκηση της «ΓΛΑΥΚΟΣ» είχε την πρωτοποριακή έμπνευση και είχε αναλάβει πρωτοβουλία να κατασκευάσει «Μεταφορέα προσώπων παρά την κλίμακα της οδού Αγίου Νικολάου», δηλαδή είχαν την έμπνευση να κατασκευάσουν παραδοσιακό τρενάκι και να συνδέσουν την κάτω με την άνω πόλη. Όπως είχαν κάνει, δηλαδή, σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, στον Παρίσι, την Λισαβώνα, την Ζυρίχη, την Χαϊδελβέργη και αλλού.
Έτσι την 29 Φεβρουαρίου 1967 με την υπ’ αριθ. 1597 απόφαση η ΓΛΑΥΚΟΣ Α.Ε. είχε προκηρύξει διαγωνισμό για την κατασκευή του έργου. Ο χρόνος διενέργειας του διαγωνισμού ήταν η 9 Μαϊου 1967.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά η Πάτρα στάθηκε και πάλι άτυχη καθώς την 21 Απριλίου 1967 επιβλήθηκε η δικτατορία, η ΓΛΑΥΚΟΣ Α.Ε. μεταβιβάσθηκε στην ΔΕΗ και το θέμα ξεχάσθηκε. Την εποχή εκείνη, αρχές του 1960, η Πάτρα είχε 100.000 κατοίκους και αυξάνει κάθε χρόνο κατά 1200 κατοίκους σύμφωνα με την διαφορά μεταξύ γεννήσεων και θανάτων. Σε αυτούς όμως πρέπει να προσθέσουμε και 2000 κατοίκους περίπου τον χρόνο, οι οποίοι από τα γύρω χωριά και ιδίως από τα Καλαβρυτοχώρια και την Ρούμελη έρχονται και κατοικούν μονίμως στην πόλη. Κύρια αιτία η ανάπτυξη της πόλης και του λιμανιού με τα νέα μεγάλα εργοστάσια. Σύμφωνα με την απογραφή του 1920 οι κάτοικοι ήταν 52.000. με την άφιξη των προσφύγων της Μικρασίας αυξήθηκαν σε 61.000 περίπου. Το 1940 ήταν 62.000 περίπου που σημαίνει πολύ μικρή αύξηση. Το 1951 έχει 87.000 κατοίκους και το 1961 έχει 100.000 περίπου. Αυτή η αλματώδης αύξηση που συνοψίζεται με την λέξη αστυφιλία έχει πολλά αίτια καθώς η εγκατάλειψη της υπαίθρου οφείλεται κυρίως στον εμφύλιο, στην έλλειψη υποδομών και στον μικρό κλήρο. Κι έτσι η Πάτρα επεκτείνεται, σχεδιάζει και προτείνει νέα. Η πόλη επεκτείνεται κυρίως προς το ανατολικό και νοτιοανατολικό μέρος της. Ο λόγος είναι γιατί προς την άλλη πλευρά βρίσκονται οι βιομηχανίες κι επικρατεί υγρασία. Έτσι εκεί που την περίοδο, προ του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, έσπερναν σιτηρά ή ήταν περιβόλια με οπωροφόρα δέντρα, κτίστηκαν μονώροφα ή ακόμη και διώροφα σπίτια. Η συνοικία του Αγίου Αλεξίου, οι εργατικές κατοικίες, το πύκνωμα των σπιτιών στις συνοικίες Μαρούδα, Αγίας Τριάδος και της περιοχής που βρίσκεται νοτίως των Υψηλών Αλωνίων και νοτίως της οδού Ιεροθέου, είναι έργο της μεταπελευθερωτικής περιόδου. Στα πλαίσια αυτής της ραγδαίας οικιστικής ανάπτυξης, ήλθε ο «ΓΛΑΥΚΟΣ» και έκανε την μελέτη για την σύνδεση της άνω με την κάτω πόλη, με έργο όπως έχουν κάνει όλες οι πόλεις της Ευρώπης. Που είναι σε δύο επίπεδα.
Μετά την μεταπολίτευση, επί Δημαρχίας Θεόδωρου Άννινου, επανέφερε το θέμα ο Αντιδήμαρχος τεχνικών έργων Δημήτρης Αθανασίου, αλλά και πάλι δεν προχώρησε, καθώς έφυγε πρόωρα από την ζωή, οι δε μετέπειτα Δημοτικές αρχές δεν ασχολήθηκαν με το θέμα.
Η «ΓΛΑΥΚΟΣ» ήταν πολύ μπροστά, καθώς αν είχε γίνει το έργο οι ωφέλειες για την πόλη, θα ήταν οι ακόλουθες:
Κυκλοφοριακό. Επιτυγχάνει, ασφαλή και γρήγορη πρόσβαση των κατοίκων της άνω πόλης προς το ιστορικό κέντρο.
Αποφορτίζει κυκλοφοριακά και διευκολύνει για σχεδιασμό πεζοδρόμων, καθώς οι κάτοικοι της άνω πόλης, δεν θα χρησιμοποιούν αυτοκίνητα για την κίνησή της τους στην κάτω πόλη. Οι δε κάτοικοι της άνω πόλης θα μπορούν να έχουν μειωμένο εισιτήριο μέσω κάρτας διαρκείας.
Τουριστική ανάπτυξη. Αξιοποιεί την άνω πόλη από πλευράς επισκεψιμότητας , καθώς οι πολίτες και οι επισκέπτες της πόλης θα έχουν εύκολη πρόσβαση, το οποίον σημαίνει πως θα ωφελήσει την ανάπτυξη της άνω πόλης τουριστικά, όπως επίσης θα ωφελήσει τα καταστήματα εστίασης και αναψυχής.
Στην έξοδό του, θα μπορεί να λειτουργεί και τρενάκι, όπως γίνεται στην Μονμάρτη, για να κάνει βόλτα τους επισκέπτες με στάσεις στο Κάστρο, Δασύλλιο, Ρωμαϊκό Ωδείο κλπ.
Γίνεται αξιοθέατο και προορισμός για
-απόλαυση της δύσης του ηλίου και
-πεζοπορία με κατεύθυνση το δασύλλιο ή το κάστρο.
Γίνεται ένα πολύ καλό έργο με αισθητική και κοινωνική προσφορά, σημείο αναφοράς της πόλης και ταυτόχρονα θα προσφέρει έσοδα στα ταμεία του Δήμου.
