Ο πατρινός ηθοποιός εκφράζει τον θαυμασμό του για τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τον Γιάννη Κακλέα και δηλώνει πώς κάποια στιγμή θα γυρίσει και πάλι στην Πάτρα.
ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
eleana.magdalinou@gmail.com
Αυτή την εποχή σε πετυχαίνουμε σε μια σπουδαία παραγωγή. Το «Moby Dick» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
H συνεργασία προέκυψε μετά την πρόταση που μου έκανε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο συνθέτης και συγγραφέας του λιμπρέτου, του έργου μας δηλαδή. Με τον Δημήτρη συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά το 1998 στους “Βατράχους” του Εθνικού θεάτρου για την Επίδαυρο. Έκτοτε έχουμε ξανασυναντηθεί καλλιτεχνικά άλλες 3 φορές. Επίσης είναι από τους καλλιτέχνες που θαυμάζω και αγαπώ ιδιαίτερα και πάντα χαίρομαι όταν συνεργάζομαι μαζί του. Είναι ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης, θεαματικά διαβασμένος και σπουδαίος στο έργο του. Αυτό που έχει κάνει στον «Μόμπι Ντικ» τόσο μουσικά αλλά και δραματουργικά είναι μεγαλοφυές. Έχει χωρέσει ένα παγκόσμιο αριστούργημα 900 σελίδων σε μια 3ωρη παράσταση χωρίς να λείπει σχεδόν τίποτα, θέτοντας ακέραιες τις σκέψεις του Μέλβιλ για το ανθρώπινο όριο, την ύπαρξη, την ηθική, την αλαζονεία, την μεταφυσική, την ματαιότητα, την εξουσία κ.α. Παράλληλα ο Γιάννης Κακλέας με τον οποίο συνεργάζομαι για πρώτη φορά έκανε μια εκπληκτική σκηνοθετική δουλειά μεταφέροντας το πνεύμα της διασκευής του Παπαδημητρίου στην σκηνή.
Ποια τα χαρακτηριστικά και οι προκλήσεις των, όχι ένα, αλλά τριών ρόλων, που ερμηνεύεις;
Με αφορμή την θέληση του κεντρικού ήρωα Ισμαήλ να ναυτολογηθεί στο Πίκουοντ, το δαιμονικό πλοίο του καπετάνιου Αχαάβ, ο Μέλβιλ ξετυλίγει την ιστορία των φαλαινοθήρων της εποχής του 1830 περίπου, που έφευγαν για άγνωστο χρονικό διάστημα με την ελπίδα να γυρίσουν πίσω με όσο πιο πολύ σπαρματσέτο, το πανάκριβο καύσιμο της εποχής, πλούσιοι πια πίσω στον τόπο τους. Πρώτο σημείο αναχώρησης είναι το «Πανδοχείο ο Φυσητήρας» και εγώ ώς ο Πανδοχέας Πέτρος Κυβούρης, υποδέχομαι τον Ισμαήλ και τον προτρέπω να γνωρίσει τον καμακιστή και Κανίβαλο Κουίκουεκ, που θα γίνει ο πιστός σύντροφός του σε αυτό το πολύ δύσκολο ναυτικό ταξίδι. Αυτός είναι ο πρώτος μου ρόλος. Στον δεύτερο ρόλο που παίζω στο έργο είμαι ο Κάπτεν Πίλεγκ, ένας από τους δύο πλοιοκτήτες του Πίκουοντ που μαζί με τον συνπλοιοκτήτη μου Κάπτεν Μπίλταντ, εξοπλίζουμε και ναυτολογούμε το πλήρωμα του Πίκουοντ. Περνάω τον Ισμαήλ κάποιες μικρές δοκιμασίες και τέλος τον προσλαμβάνω. Και οι δύο ρόλοι μου είναι σημεία μετάβασης για τον κεντρικό ήρωα, προς το δαιμονικό ταξίδι, που του επιφυλάσσει η μοίρα Στον τρίτο ρόλο που έχω στο έργο είμαι ο ναύτης από το Λογκ Άιλαντ. Ένας αμερικανός τυχοδιώκτης, μέλος του πληρώματος και εντελώς παραδομένος στην μεταφυσική δύναμη της θέλησης του καπετάνιου Αχαάβ να πιάσει την φάλαινα Μόμπυ Ντικ, το πιο θρυλικό θαλάσσιο τέρας για τους φαλαινοθήρες.
Ποια είναι, μέχρι σήμερα, η ανταπόκριση του κοινού; Τι έχετε εισπράξει;
Το κοινό ανταποκρίνεται στην παράσταση ενθουσιωδώς. Η προσέλευση είναι ήδη μεγάλη. Ακούμε πολύ ωραία σχόλια και κυρίως επαινούν τον πλούτο της παράστασης, την μουσική της, τους καλλιτέχνες της, την ζωντανή ορχήστρα, τα 3d γραφιστικά ολογράμματα, τα άπειρα καλαίσθητα κοστούμια και σκηνικά. Εισπράττουμε μόνο θετικά σχόλια. Υπερβολικά καλά θα έλεγα. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι πολύ σπάνια για την Ελλάδα μια τόσο μεγαλειώδης παράστασης με αυτή την ποιότητα καλλιτεχνών.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μήνυμα αυτού του εμβληματικού έργου;
Δεν υπάρχει μήνυμα. Το Θέατρο θέτει ερωτήματα. Τα σπουδαία έργα διδάσκουν τον καθένα μας μέσα από τα ερωτήματα που θέτουν στον θεατή τους. Από την άλλη κάθε θεατής αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά, ο καθένας μας αυτό που βλέπει ως παράσταση τον αγγίζει διαφορετικά. Η παράσταση, μιλάει ή όχι, στον θεατή. Ένα θεμελιώδες ερώτημα κατά την γνώμη μου που θέτει η παράστασή μας είναι το Ανθρώπινο Όριο, αν υπάρχει, αν πρέπει να υπάρχει και τί θα συμβεί αν ξεπεραστεί και ο Άνθρωπος ζητήσει να το υπερβεί αγγίζοντας το Θείο. Η ύβρις δηλαδή. Νομίζω θέτει πολλά κοινά ερωτήματα το έργο μας με τις αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες.
Οι καλλιτέχνες είστε από αυτούς που δεχθήκατε, το μεγαλύτερο πλήγμα επαγγελματικά, με την πανδημία και τα μέτρα. Είσαι αισιόδοξος για από εδώ και πέρα;
Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος. Ότι είχε αρχίσει κάπως να ανακάμπτει το επάγγελμά μας από το τόσο δύσκολο διάστημα της οικονομικής κρίσης μας προέκυψε η πανδημία. Δυστυχώς δεν βοηθηθήκαμε όσο έπρεπε από την πολιτεία σε σχέση με άλλες Ευρωπαικές χώρες. Πενιχρά τα επιδόματα και ελάχιστα τα εισοδήματα. Θυμίζω ότι τα πρώτα που μπήκαν σε καραντίνα ήταν και είναι ότι έχει να κάνει με την διασκέδαση, τη μουσική, το θέατρο. Πόσο αισιόδοξος να είμαι; Και τώρα που τα γράφω αυτά ακούω τα νέα από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εύχομαι να μην είναι η αρχή ενός γενικευμένου πολέμου. Πραγματικά δεν ξέρουμε πια τι ξημερώνει.
Το δικό σου σχόλιο για το κίνημα «#Metoo», ποιο είναι;
Το «#Μetoo» ίσως είναι το μόνο αισιόδοξο που συνέβη μέσα στην πανδημία εκτός του ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί στην σκηνή, που λέει και το τραγούδι. Επιτέλους τα στόματα άνοιξαν και έχει δοθεί ένα πολύ καλό μήνυμα στους διαφόρους εξουσιομανείς, προβληματικούς, έως και εγκληματίες, ότι η εποχή αυτή πια τελείωσε. Ας πάνε σπίτια τους ή στην φυλακή, αναλόγως. Δεν τους έχει ανάγκη κανένας χώρος. Μπορούμε και χωρίς αυτούς και σίγουρα θα τα καταφέρουμε καλύτερα. Τίποτα δεν ανθίζει μέσα σε τοξικό περιβάλλον. Εύχομαι να ακολουθήσουν αποκαλύψεις και σε άλλα επαγγέλματα και να αισθάνονται πια οι άνθρωποι ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους με αξιοπρέπεια και ελεύθερα. Ανθρώπινα δηλαδή. Αυτή είναι η ουσία του «#Metoo». Περί αυτού πρόκειται.
Ποια η σχέση σου πλέον με την Πάτρα; Προλαβαίνεις; Έρχεσαι καθόλου;
Η σχέση μου με την Πάτρα είναι και θα είναι αυτή της αιώνιας αγαπημένης. Με κάθε ευκαιρία κατεβαίνω, όχι πολύ συχνά όσο παλαιότερα , αλλά τα 2 τελευταία χρόνια που μοιραία δεν δουλέψαμε, βρέθηκα περισσότερο. Στην Πάτρα είναι η οικογένειά μου και η ακόμα μεγαλύτερη μου οικογένεια, οι φίλοι μου. Εχω παιδικούς φίλους 200 χρόνων… χαχαχα. Έχω τις θεατρικές μου ρίζες εκεί. Τον πρώτο μου Δάσκαλο στο θέατρο, τον Περικλή Βασιλόπουλο που χαίρομαι ιδιαίτερα να τον συναντώ. Η Πάτρα είναι η Πατρίδα μου και οι ρίζες μου και σίγουρα κάποια στιγμή θα επιστρέψω για πάντα πια εκεί. Αυτό αισθάνομαι. Όταν κατεβαίνω κάνω άπειρες βόλτες με τα πόδια σε όλες τις γειτονιές της, να δω τι έχει αλλάξει, τι θυμάμαι εγώ κλπ. Κάθε φορά μου φαίνεται και μεγαλύτερη. Δυστυχώς γίνονται ελάχιστες καλλιτεχνικές δουλειές, δεν ακούγεται κάτι πιο έξω από την πόλη, τουλάχιστον στην Αθήνα δεν ακούγεται τίποτα για την Πάτρα. Σαν να μην υπάρχει καλλιτεχνικά. Μοιραία λοιπόν δεν θα μπορούσα να επιβιώσω καλλιτεχνικά και βιολογικά στην Πάτρα. Οπότε…..
Υπάρχει κάτι άλλο στα σχέδιά σου, εκτός του «Moby Dick»;
Παράλληλα με τον «Μόμπι Ντικ», διδάσκω υποκριτική στην δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, σκηνοθετώ μια θεατρική ομάδα επίσης στον Πειραϊκό και ετοιμάζω την δεύτερη σειρά εκπομπών λόγου για το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Θεατρικά θα είμαι σε μια νέα παραγωγή τον Οκτώβριο του 22, δεν μπορώ όμως ακόμα να σας πω περισσότερα.
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών)
