Του Θανάση Κούστα
Ήταν κοντά ένας χρόνος, από την ημέρα που είχα γυρίσει οριστικά στην Πάτρα. Όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μακριά της, μου έλειπε πολύ αλλά, πιο πολύ μου έλειπαν ο ορίζοντας προς τη Δύση και το Καρναβάλι. Λόγω που μέναμε στο κέντρο της πόλης, όταν ήμουν μικρός, είχα πολλές και ζωντανές εικόνες με τους πιερότους, τις μασκαράτες, την μπαντίνα, τα εντυπωσιακά σατυρικά και άνθινα άρματα και βέβαια τον σοκολατόπολεμο. Κι έτσι το 1989, συμμετείχαμε για πρώτη φορά και στον «Κρυμμένο θησαυρό» και στις παρελάσεις με την παρέα του πληρώματος 62 της Ρουμπίνης Φακάλου, αλλά και στον χορό που έγινε στο Δημοτικό Θέατρο με θέμα: «Αν δεν είσαι αυτός που είσαι τι θα ήθελες να είσαι». Όμως όταν πήραμε μια πρόσκληση για τον χορό που θα γινόταν στις 6 Μαρτίου, φάνηκε ότι ήταν κάτι διαφορετικό. Αυτός ο χορός από την πρόσκληση απέπνεε μια αστική ευπρέπεια και λεπτό γούστο σε συνδυασμό με καρναβαλική φινέτσα και την υπέγραφε ο Δήμαρχος Ανδρέας Καράβολας.
«Λες και ήταν χθες»
Κι έτσι έμαθα για τον ετήσιο χορό του Καρναβαλιού που οργάνωνε ο Δήμαρχος της Πάτρας στο θαυμάσιο θέατρο «Απόλλων» με την επιμέλεια, ακόμη και στην τελευταία λεπτομέρεια, της συζύγου του, που φρόντιζε για τη φινετσάτη ατμόσφαιρα, αλλά και την ξεχωριστή καρναβαλική διασκέδαση. Ο χορός ήταν θεματικός αναφερόταν δηλαδή στην παλιά εποχή την λεγόμενη «Belle Epoque» της Πάτρας, με τίτλο «Λες και ήταν χθες» ή «Τον παλιό εκείνο τον καιρό». Που σημαίνει πως θα έπρεπε οι αμφιέσεις μας να είναι, «επίσημες» μεν, της αντίστοιχης περιόδου δε.
Ο Αρμένης Μουράτ
Σμόκιν η φράκο δεν είχα, μέχρι τότε δεν μας είχε χρειασθεί. Έπρεπε όμως να βρω, γιατί ήθελα από την πλευρά μου να τιμήσω και την πρόσκληση και τους οικοδεσπότες, με καρναβαλική διάθεση βέβαια. Και τότε σκέφτηκα τον Αρμένη τον Μουράτ. Στο Μοναστηράκι, επί της Ηφαίστου, ακριβώς απέναντι από το «Γιουσουρούμ» της πλατείας Αβυσσηνίας, είχε ο Μουράτ, σε έναν όροφο το εμπόρευμά του.
Επί χρόνια, όταν οι παλιατζήδες που γύρναγαν με τα τρίκυκλα στις γειτονιές, κατέληγαν αργά το μεσημέρι στην πλατεία με το εμπόρευμα που είχαν συγκεντρώσει, ο Μουράτ διάλεγε και μάζευε τα επίσημα ενδύματα, όπως φράκα, σμόκιν αλλά και στολές αξιωματικών μαζί με όλα τα παράσημα, σπαθιά και λοφία που στόλιζαν τους μακαρίτες. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 που κατεδαφίζονταν σωρηδόν οι μονοκατοικίες και στις θέσεις τους σηκώνονταν ομοιόμορφες πολυκατοικίες, οι χήρες ξεφορτώνονταν ότι περίσσευε όπως καναπέδες, κομότες και πολυέλαιοι αλλά και τα ρούχα του μακαρίτη έναντι σχετικού τιμήματος. Κι έτσι ο Μουράτ είχε μαζέψει πλήθος από τέτοια ρούχα και σε μεγάλη ποικιλία. Γνώριζα από τον καιρό που ήμουν μαθητής τον θησαυρό του Μουράτ, καθώς η περιοχή αυτή, που ήταν γεμάτη εικόνες και χρώματα, ήταν από τις βόλτες μας αλλά και το στέκι μας για προμήθεια βιβλίων και ξενόγλωσσων κόμικς. Αλλά και ο απέναντι ξάδερφος του Μουράτ, μας προμήθευε με αθλητικά παπούτσια «All Star» που του πούλαγαν οι ναύτες του Αμερικάνικου στόλου, για το χαρτζιλίκι τους.
Κι έτσι βρέθηκα στο καφενείο της Αγίου Φιλίππου, που ήξερα πως σύχναζε από τα παλιά χρόνια, σε αναζήτησή του. Ήταν ακόμη εκεί, στο ίδιο μαρμάρινο τραπεζάκι και βέβαια δραστήριος. Στον δεύτερο όροφο ενός παλιού αρχοντικού του μεσοπολέμου, με έντονα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου, είχε τον θησαυρό του. Στους τοίχους κρεμασμένες στην σειρά επίσημες στρατιωτικές στολές με όλα τα εξαρτήματα και σε κρεμάστρες τα επίσημα ενδύματα. Ήταν βασικός προμηθευτής, κυρίως με ενοίκιο, σε θέατρα αλλά και κινηματογραφικές παραγωγές και έτσι τα διατηρούσε σε άριστη κατάσταση. Ως αποτέλεσμα δε μετά από δοκιμές σε δύο τρία σμόκιν, έπεσα διάνα ακριβώς στο νούμερό μου. Ένα ένδυμα πολυτελείας με ετικέτα παριζιάνικου καταστήματος στην εσωτερική τσέπη και σε άριστη κατάσταση, με μεταξένια πέτα, μανίκι με κουμπωτές μανσέτες και με κλείσιμο ενός κουμπιού.
Κι έτσι εμφανίστηκα στον χορό με επίσημο ένδυμα, το οποίο φόραγα συνεχώς για τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια σε κάθε περίπτωση, εκτός από τον χορό και σε παρελάσεις και σε άλλους χορούς, με διάφορες παραλλαγές, όπως πρέσβης, τούρκος, μαέστρος κ.λ.π.
Το Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων
Αναφέρει ο Κώστας Τριανταφύλλου, στο «Ιστορικό Λεξικό των Πατρών» που εκδόθηκε το 1959: «Κατόπιν παραχωρήσεως του Δημάρχου Πατρέων Γ. Ρούφου δημοτικού οικοπέδου κατά την αρκτική πλευράν της πλατείας Γεωργίου Α’ εκτίσθη υπό ευπόρων Πατρέων και επερατώθη τάχιστα τω 1872 το και σήμερον λειτουργούν Δημοτικό θέατρον «Απόλλων», περιελθόν έκτοτε και διοικούμενον υπό του Δήμου Πατρέων. ‘Ητο πανομοιότυπον του της Ζακύνθου και είναι από τα παλαιότερα (αν μη το παλαιότερον σήμερον μετά την καταστροφήν εκείνων της Ζακύνθου και της Κερκύρας) της Ελλάδος με τρεις σειράς θεωρίων και δ’ υπερώου, εκτός της πλατείας. Εχρησιμοποιήθη δε ευρύτατα και δια δημοσίους χορούς. Κυρίως κατά τα αρχάς της λειτουργίας του εφιλοξένησεν Ιταλικούς μελοδραματικούς θιάσους. ‘Αφησαν εποχήν αι παραστάσεις των θιάσων Κοντζόλες, Μασσίνι, Ντερλί και της Παντοβάνι (η τελευταία ήτο υψίφωνος και ο προ αυτής εμεσουράνησε μετέπειτα εις την Ευρώπην αρχίσας εν Πάτραις την καλλιτεχνικήν του σταδιοδρομίαν).
Στα χρόνια μας, στο θέατρο, εκτός από τις παραστάσεις, γίνονταν χοροί, εκτός από του Δημάρχου, όπως ο χορός της Μάσκας που έκανε το Κομιτάτο, ο χορός του «Μαύρο Ντόμινο», των Συντακτών αλλά και τα περίφημα «Μπουρμπούλια» που ήταν διάσημα πανελληνίως.
Το Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων», αποτελεί μέρος της ιστορίας της πόλης, με την εμβληματική του παρουσία και την ιστορία του και θα πρέπει σύντομα να αποκατασταθεί ώστε και πάλι να φιλοξενήσει τέτοιες εκδηλώσεις, ιδίως την καρναβαλική περίοδο, καθώς η παρουσία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κορυφαίο θεσμό της πόλης μας.
