ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΟΥΣΤΑ
Έκανε πολύ κρύο εκείνο το Φλεβαριάτικο βράδυ του 2017, όταν στάθμευσα το αυτοκίνητο σε ένα σκοτεινό χωράφι, στην περιοχή της Λεύκας και το μόνο φως, αυτό που ερχόταν από την μισάνοιχτη μεγάλη – ζωγραφισμένη με ζωηρά χρώματα – σιδερένια πόρτα. Ήταν η τρίτη φορά που θα έμπαινα στο παλιό σταφιδεργοστάσιο του ΑΣΟ, καλεσμένος από παθιασμένους καρναβαλιστές που το είχαν εδώ και πολλά χρόνια ως χώρο προετοιμασίας για την παρουσία τους στις παρελάσεις του Πατρινού Καρναβαλιού.
Πρώτη εικόνα η μεγάλη σταφιδομηχανή του 1950, που έστεκε ελαφρώς… περιποιημένη από ρομά, αλλά που γλύτωσε όμως τα χειρότερα από τον καιρό που εγκαταστάθηκαν στον χώρο οι καρναβαλιστές και την προστάτευσαν. Στην σειρά οι σιδερένιες διαιρετικές μηχανές με τις μπιέλες και τις λάμες κι από πάνω οι ξύλινες αερομηχανές με κόντρα πλακέ θαλάσσης, φανέρωναν παλιές δόξες.
Ένα πολύβουλο μελίσσι δημιουργίας
Κι αμέσως εμφανίστηκαν μπροστά μου εικόνες, χρώματα, μουσικές, φωνές, φιγούρες και χαρούμενα πρόσωπα. Εργαστήρια εξοπλισμένα με εργαλεία και μηχανήματα, με πάγκους εργασίας, ξύλα, μπογιές, φελιζόλ ήταν γεμάτος ο χώρος. Αυτοδίδακτοι καλλιτέχνες, γλύπτες, ξυλουργοί, ζωγράφοι, σιδεράδες ήταν οι ίδιοι οι καρναβαλιστές που δούλευαν μήνες μαζί με τις παρέες τους για την μιας ώρας παρέλασης. Να καμαρώσουν, να χαιρετήσουν, να παρελάσουν και να ευχηθούν καλό καρναβάλι. Ήταν εκεί μαζεμένοι η μεγάλη πλειοψηφία των πληρωμάτων που παρουσιάζουν κάθε χρόνο την ομορφιά του Πατρινού Καρναβαλιού. Ήταν εκεί οι Πατρινοί που αγαπούν την πόλη τους και πασχίζουν να παρουσιάσουν το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα και γιατί όχι να διεκδικήσουν τα βραβεία. Ήταν εκεί μια ιδιότυπη άμιλλα που τους ένωνε αντί να τους χωρίζει ο ανταγωνισμός. Τους ένωνε η αγάπη… η λατρεία θα έλεγα για το Καρναβάλι.
Εκεί που χάρτωναν τις κατασκευές, τα άρματα, τις μασκαράτες, τις πλατφόρμες, παράλληλα σχεδίαζαν και την συμμετοχή τους σε κάποιο επόμενο πάρτι. Άλλος με καλούσε να με ξεναγήσει στον χώρο του και να μου δείξει πως η ομάδα του κατασκεύαζε τα εντυπωσιακά καπέλα, άλλος ζωγράφιζε το συλλεκτικό λεωφορείο του. Πιο κάτω έκαναν τα τελευταία σκαλίσματα σε ένα πρωτότυπο άρμα, λίγο πριν αρχίσουν τα χαρτώματα… στην σειρά οι λεκάνες με την αλευρόκολλα. Πιο δίπλα ήταν το ΤΡΑΜ παροπλισμένο που το 2015 είχα κληθεί να κάνω τον τραβαγιέρη. Και στον πάνω όροφο που παλιά ήταν το γραφείο του Διευθυντή του εργοστασίου, η ομάδα είχε αναλάβει τα καπέλα και τις μασκαράτες. Πιο πίσω άλλη ομάδα ετοίμαζε τα αξεσουάρ για τις στολές του πληρώματος. Και ξεκίναγε την καριέρα της στους αρματάδες….
Δίπλα, άλλο μεγάλο άρμα και ο αρχηγός αγχωμένος καθώς ήταν ακόμη στην αρχή της κατασκευής, που ως δια μαγείας, φουλάροντας στο τέλος, ήταν έτοιμο και εντυπωσιακά όμορφο στην ώρα του. Και ο Αργύρης είχε καταλάβει το παλιό χημείο και το είχε μετατρέψει σε κουζίνα. Εκείνο το βράδυ γεύτηκα το πιο όμορφο βραστό – σπυραλατιστό με ένα ποτήρι κρασί που μου πρόσφερε, καθώς ήμουν ανάμεσα σε υπέροχους ανθρώπους. Με κάλεσε και του υποσχέθηκα πως θα ερχόμουν την τελευταία Παρασκευή που ως «γιατρός της πείνας» θα έψηνε σουβλάκια κατά το έθιμο.
Αριστερά στην αποθήκη, δυο – τρείς πιτσιρικάδες σκάλιζαν στο φελιζόλ τις κατασκευές για κάποιο άρμα. Και δεξιά ξεπρόβαλαν πάνω σε μια πλατφόρμα οι συνθέσεις και οι μεγάλες σατυρικές κεφαλές για την πολιτική σάτιρα βετεράνων καρναβαλιστών. Δούλευαν όλοι ασταμάτητα, έκαναν μικρές ανάπαυλες για ένα τσιγάρο, μια κουβέντα, ένα πείραγμα και μετά συνέχιζαν. Στην απέναντι πλευρά οι φασιαριόζικες πλατφόρμες, δέχονταν τις τελευταίες πινελιές, σύμφωνα με το θέμα που είχαν επιλέξει, στο βάθος ο Σταύρος πάλευε με τα σίδερα, τα χρώματα και τα σύρματα και στην άλλη πλευρά ο Πάρης οραματιζόταν υπερβατικές καταστάσεις με χρώματα και ονειρικές ακροβασίες. Ετοίμαζε για εκείνη την χρονιά, την Μέδουσα… που έδωσε άλλη διάσταση στο καρναβάλι.
Κι άλλοι πολλοί…. Ένα πολύβουλο μελίσσι δημιουργίας καλλιτεχνικής που παρήγαγε πολιτισμό και εκπαίδευε την νέα γενιά των καρναβαλιστών….
Και την Κυριακή το πρωί, αχάραγα, άφηναν τα πάρτι στα καλύτερά τους και ήταν παρόντες για να βγάλουν με τάξη τις δημιουργίες του και να είναι στην ώρα τους για παράταξη. Άλλοι έκοβαν κεφάλια για να χωρέσουν να βγουν, άλλοι κόλλαγαν σίδερα της τελευταίας στιγμής και άλλοι έβαζαν τις τελευταίες πινελιές αλλά έπαιρναν και χρώμα και υλικά μαζί τους για παν ενδεχόμενο. Και το απόγευμα, όταν τελείωνε η παρέλαση επέστρεφαν όλοι κατσουφιασμένοι να εναποθέσουν τις κατασκευές τους, μέχρι να ανοίξουν οι συζητήσεις για τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς.
Στηρίζουν, αναδεικνύουν και προβάλλουν το Πατρινό Καρναβάλι
Τα πληρώματα του ΑΣΟ αλλά και άλλα πολλά ποιοτικά, στηρίζουν, αναδεικνύουν και προβάλλουν το Πατρινό Καρναβάλι. Και προετοιμάζουν νέους καλλιτέχνες…. Είναι ένα πολύ δυνατό τμήμα της λεγόμενης Δημιουργικής και πολιτιστικής βιομηχανίας της πόλης μας.
Οι αποθήκες του ΑΣΟ, δόθηκαν από το Υπουργείο Γεωργίας, στον Δήμο της Πάτρας, δηλαδή στην πόλη, και για πολιτιστικούς λόγους, όταν το 1999 καταργήθηκε ο ΑΣΟ.
Τα πληρώματα κοντά 20 χρόνια αξιοποιούσαν τον χώρο και παρήγαγαν πολιτισμό, δηλαδή ικανοποιούσαν τους λόγους της παραχώρησης. Η Δημοτική αρχή όμως έκρινε διαφορετικά και τον Μάρτιο 2020 τους υποχρέωσε να αναχωρήσουν από τον χώρο με αποτέλεσμα να διαλυθούν τα εργαστήρια, να καταστραφούν οι κατασκευές και οι πλατφόρμες καθώς παρέμειναν έως σήμερα στον ύπαιθρο. Σεβαστή η επιθυμία της Δημοτικής αρχής, να μετατρέψει τον χώρο σε ότι επιθυμεί και έχει σχεδιάσει, αν και πιστεύω πως στις κτιριακές υποδομές των 7000 τετραγωνικών μέτρων, όλοι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν. Ούτως η άλλως ο σχεδιασμός και η χρηματοδότηση είναι για αξιοποίηση του 50% του χώρου.
Θεωρώ πως το σύνολο αυτής της δημιουργίας που είναι καθαρά Πατρινό πρωτότυπο, θα πρέπει να βρει οριστικά τον χώρο του και οι Δημοτικές παρατάξεις θα πρέπει να δεσμευτούν ως προς τι πρόκειται να κάνουν για το θέμα αυτό.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
