Tης Δήμητρας Μπαλαφούτη

Ένας μαγικός κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια όποιου ξέρει να ψάχνει και να εξερευνεί εκεί όπου υπάρχει το μυστήριο. Ο Ανδρέας Ανδριόπουλος, πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτιστικών, Καλλιτεχνικών εκδηλώσεων Πάτρας, ξέρει καλά να ανακαλύπτει κρυμμένους θησαυρούς και «διαμάντια». Θησαυρούς που κάποιος αν δεν αγαπά την ιστορία, την τέχνη και τον πολιτισμό, δύσκολα μπορεί να αναγνωρίσει. Ο Ανδρέας Ανδριόπουλος γνωστός για την αγάπη και το πάθος του για την εξερεύνηση χαμένων «Ατλαντίδων» μας μυεί στον κόσμο της εξερεύνησης, έχοντας στη συλλογή του αμέτρητα κομμάτια μεγάλης ιστορικής σημασίας για κάποιον που ξέρει να τα εκτιμά αλλά και για όσους θέλουν να ταξιδέψουν στην ιστορία πίσω από κάθε αντικείμενο…

Μιλήστε μας γι’ αυτό το ταξίδι που κάνετε μέσα από τις εξορμήσεις σας στο παρελθόν, πότε ξεκίνησε αυτή η ενασχόλησή σας και πως καταλάβατε την τάση και την αγάπη που έχετε για την εξερεύνηση;

Ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια περίπου, όταν πήγα τυχαία με ένα φίλο μου στο εγκαταλελειμμένο πατρικό του σε ένα κοντινό χωριό. Μου έκανε εντύπωση το πλήθος των αντικειμένων που είχαν μείνει πίσω και η αδιαφορία για την τύχη τους. Κάποια από αυτά θα ήταν χρήσιμα σε πολλούς ανθρώπους και θα ήταν κρίμα να απαξιωθούν και να καταλήξουν στα σκουπίδια, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Τελειώνουν ποτέ τα μέρη προς εξερεύνηση; Στην Αχαΐα υπάρχει ομάδα που πηγαίνει οργανωμένα για εξορμήσεις; Είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε;

Στην Πάτρα υπάρχει η ομάδα Patras Urbex, με την οποία έχουμε εξερευνήσει όλα τα εγκαταλελειμμένα κτήρια της περιοχής, εκτός από δύο, για τα οποία αναμένουμε σύντομα την έγκριση για να μπούμε και σε αυτά. Οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετάσχει και να κάνει εξερευνήσεις αρκεί να τηρεί τους απαράβατους κανόνες, αναζητούμε συνέχεια νέα μέλη, έχοντας απορρίψει πολλούς. Φοράμε κράνος, μάσκα, γάντια, μπότες μέχρι το γόνατο, έχουμε δυο φακούς στα χέρια και φακό κεφαλής. Όπου χρειάζεται πηγαίνουμε σε απόσταση 2-3 μέτρων ο ένας απ’ τον άλλον, τα αντικείμενα που αγγίζουμε για οποιονδήποτε λόγο τα επανατοποθετούμε ακριβώς εκεί που τα βρήκαμε, πηγαίνουμε από 2 άτομα και πάνω πάντα, στις φωτογραφίες που βάζουμε στα σόσιαλ γράφουμε που πήγαμε ούτε λέμε όταν μας ρωτάνε, δεν αφαιρούμε αντικείμενα, δεν κάνουμε σκουπίδια, δεν παραβιάζουμε αλυσίδες κλειδαριές και λουκέτα, σεβόμαστε το μέρος που εξερευνούμε και προσέχουμε σε κάθε μας βήμα. Παρατηρείται και εδώ το ίδιο φαινόμενο όπως και σε όλο τον κόσμο. Πεθαίνει ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού και είτε δεν υπάρχουν απόγονοι ή κληρονόμοι, είτε αυτοί που υπάρχουν δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τον χώρο. Αυτό έχει σαν συνέπεια, το 80% αυτών των χώρων να είναι γεμάτοι με πράγματα, σαν οι ιδιοκτήτες να έχουν φύγει πριν λίγες ώρες. Υπό αυτή την έννοια, δεν θα τελειώσουν ποτέ τα μέρη προς εξερεύνηση.

Παρατηρώντας τις αναρτήσεις σας στα social media παρατηρούμε συνεχώς τη λεζάντα Urbex World. Τι σημαίνει αυτός ο χαρακτηρισμός;

Είναι συντόμευση των λέξεων Urban Exploration και αναφέρεται στην επίσκεψη και εξερεύνηση εγκαταλειμμένων κτηρίων, σπιτιών, εγκαταστάσεων υπόγειων ή μη, εργοστασίων, τούνελ, υπόγειων στοών, υπονόμων και καταφυγίων και πάσης φύσεως άλλων κτηρίων.

Τι σας κεντρίζει περισσότερο την προσοχή και το ενδιαφέρον πίσω από κάθε εξερεύνηση και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σας μέχρι την επόμενη;

Η γοητεία για τα παλιά κτήρια, τα ανεξερεύνητα μέρη και τα πάσης φύσεως αντικείμενα που συναντάμε.

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από κάποιο εγκαταλελειμμένο κτίριο (σπίτι, εργοστάσιο, αντικείμενο) που σας έκανε εντύπωση και θέλετε να μας την περιγράψετε;

Λίγο έξω από την Πάτρα βρήκαμε τυχαία ένα εγκαταλελειμμένο κατάστημα με πολλά ευρήματα. Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φεύγοντας, παρατηρώ στο πλάι του κήπου ένα αγκαθωτό θάμνο πανύψηλο. Πλησιάζοντας βλέπω μέσα από τα κλαδιά του ένα μονοπατάκι που οδηγούσε σε ένα σπίτι. Το σπίτι ήταν πίσω ακριβώς από το κατάστημα, προφανώς του ιδιοκτήτη και είχε μέσα όλη την οικοσκευή του. Ανακατωμένα τα πράγματα βεβαία και ίσως λεηλατημένα αλλά, όπως σε πολλές περιπτώσεις έμοιαζε ο ιδιοκτήτης να έχει φύγει πριν από 10 λεπτά. Το σπίτι διώροφο, αφού τελειώσαμε από το ισόγειο είπαμε να πάμε και στον πάνω όροφο. Πηγαίνοντας από το ένα δωμάτιο στο άλλο, γύρω γύρω στον κήπο, δεν καταφέραμε προς έκπληξη μας να βρούμε πρόσβαση. Ήταν δηλαδή ένα διώροφο σπίτι χωρίς φαινομενικά να υπάρχει τρόπος να πάει κάποιος στον πάνω όροφο. Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα ξύλινο παράθυρο ανοικτό στα 3 μετρά περίπου. Επιστρέψαμε Πάτρα, φορτώσαμε στο αμάξι μία σκάλα και ξαναπήγαμε στο σπίτι. Ακουμπήσαμε την σκάλα στο τοίχο, ανέβηκα πάνω στο τελευταίο σκαλοπάτι αλλά και πάλι για 2-3 πόντους δεν έφτανα να πιαστώ από το πρεβάζι του παραθύρου. Με μια γρήγορη κίνηση στηρίζομαι σε μια εσοχή του τοίχου, πιάνομαι από το παράθυρο και μπαίνω μέσα. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο, προς μεγάλη μας απογοήτευση τελείως άδειο, τόσος κόπος χαμένος. Μέσα στα πράγματα που βρήκαμε στο σπίτι, ήταν και ένα πολύ προσωπικό γράμμα από μια κοπέλα προς τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, γραμμένο σε ένα μεγάλο άσπρο χαρτί, στο οποίο με πολύ ωραία λόγια, τον παρακαλούσε να την συγχωρέσει και να την δεχτεί πίσω. Αργότερα έμαθα ότι ο κύριος έχει φύγει από την ζωή εδώ και αρκετά χρόνια. Σε κάποια από αυτά τα εγκαταλελειμμένα σπίτια που έχουμε εξερευνήσει αυτά τα χρόνια, υπήρχε ακόμη ρεύμα και νερό και κήποι και αυλές ήταν σχετικά φροντισμένα…

*Το email της ομάδας για όποιον ενδιαφέρεται να γίνει μέλος η να προτείνει μια εξερεύνηση είναι [email protected]