Του Ανδρέα Φούρα
Αυτά που στο πολυτεχνείο ζήσαμε. Η κατάληψη που άρχισε Τετάρτη 14 Νοέμβρη το μεσημέρι και συνεχιζόταν την Πέμπτη 15 Νοέμβρη, άγγιξε το λαϊκό αίσθημα, μαζικοποιήθηκε και οδήγησε οργανώσεις που θεωρούσαν την εξέγερση ”τυχοδιωκτική και πρόωρη” και ότι έπρεπε να αφήσουμε το πείραμα Μαρκεζίνη να εξελιχθεί, να αναθεωρήσουν στάση. Ακόμα και τα στελέχη τους (όπως π.χ ο Μπίστης ) που ανοιχτά είχαν με επιχειρήματα τοποθετηθεί εναντίον της κατάληψης , μπήκαν στο πολυτεχνείο και δημιουργήθηκαν καινούρια δεδομένα. Την θέση της προσωρινής συντονιστικής επιτροπής, παίρνει πλέον εκλεγμένη συντονιστική επιτροπή μέσα από μαζικές συνελεύσεις σχολών. Οι προσπάθειες , ΑΝΤΙΕΦΕΕ και ΡΗΓΑ να ελέγξουν την Σ.Ε. έχουν μερική επιτυχία. Αδέσμευτοι φοιτητές σε κλίμα προοδευτικής ή ριζοσπαστικής αριστεράς εκλέγονται, με αποτέλεσμα ρόλους να μοιράζει και η Σ.Ε. αλλά και διάφοροι για λογαριασμό της . Aς πω λίγα και για εμένα. Προσωπικά μου ανατέθηκε να κάνω βάρδιες στην αίθουσα ασυρμάτων και να παρακολουθώ τα σήματα της αστυνομίας ,στα οποία είχαμε συντονιστεί . Από εκεί ενημερώναμε την Σ.Ε. για τις κινήσεις αστυνομίας και στρατού. Μια παρένθεση. Στις μέρες μας δεν γίνεται λόγος για την γενική συνέλευση των εργαζομένων πού μετείχαν στην κατάληψη. ΄Ηταν μαζική και ενθουσιώδης, ήμουν παρών .Εκεί εκλέχθηκε εκπρόσωπος ο οικοδόμος Νίκος Βουλγαράκης. Αργότερα έμαθα πως ήταν οργανωμένος στην Κ.Ο. Μαχητής. Η παρακολούθηση των σημάτων της αστυνομίας έδινε πολλά στοιχεία για όσα συνέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας και αργότερα για τις κινήσεις του στρατού. Ενημερώναμε συνεχώς την Σ.Ε. , όταν όμως άκουσα πώς κατεβαίνει από το Γουδί τανκ και πως υπάρχουν τραυματίες και νεκροί έφυγα και κινήθηκα προς την Σ.Ε. Στη διαδρομή μου συνάντησα τον Νίκο Μιχαλόπουλο του ΠΑΚ , η ΑΝΤΙΕΦΕΕ φεύγει από την πύλη της Τοσίτσα μου λέει. Φτάνω στην Σ.Ε. βρίσκω λίγους αλλά με πρώτη ματιά διαπιστώνω ότι ο Μιχαλόπουλος είχε δίκαιο. Πανικοβάλλομαι μιας και στο πολυτεχνείο είναι και η μικρή αδελφή μου Γαλήνη. Την ψάχνω απεγνωσμένα. Πέφτω πάνω στους Καλαβρυτινούς μου λένε ότι είναι δίπλα στην πύλη στα κάγκελα. Την βρίσκω. Αγκαλιασμένοι ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια παρακολουθώντας το τανκ που έχει πάρει θέση απέναντι από την Πύλη. Ξαφνικά Σταμέλος και Λαλιώτης ανεβαίνουν πηδούν τα κάγκελα και συνομιλούν με στρατιωτικούς. Καταλαβαίνω αργότερα πως διαπραγματεύθηκαν τις ζωές μας και θα τους το χρωστώ δια βίου. Πέφτει η πύλη ,πυροβολισμοί και κόρνες ηχούν ,στρατιώτες με προτεταμένα όπλα μας βρίζουν .Η αδελφή αρχίζει καυγά με κάποιον φαντάρο. Δεν είναι ώρα για τέτοια. Πιασμένοι χέρι χέρι βγαίνουμε .Όσοι άτυχοι πάνε αριστερά πέφτουν πάνω σε αστυνομικούς που χτυπούν και συλλαμβάνουν. Εμείς τρέχοντας στρίβουμε δεξιά ανεβαίνουμε Τοσίτσα περνάμε Μπουμπουλίνας βρίσκουμε πόρτα πολυκατοικίας ανοιχτή και εκεί ο αρχιτέκτονας Κηλαϊδώνης μας υποδέχεται και φιλοξενεί 30 περίπου κυνηγημένους. Κυριακή γυρίζουμε Κυψέλη. Ακούω την απόφαση του Ζαγοργιαννάκου για διάλυση των τοπικών σπουδαστικών συλλόγων. Ανησυχώ. Την επομένη πρωί πρωί βγαίνω. Στα γραφεία έχω αφήσει τις αιτήσεις των μελών του συλλόγου .Έχω ξυρίσει το μούσι κατεβαίνω προσεκτικά φτάνω πλατεία Κυψέλης. Νεκροφόρα με φέρετρο, ακολουθεί ένα ταξί .Ο ταξιτζής με κοιτάει και μου λέει Φάμελο τον λένε σκοτώθηκε στο πολυτεχνείο. Σοκάρομαι αλλά προσεκτικά φτάνω στη Σολωμού. Ανεβαίνω παίρνω το μητρώο και φεύγω. Μετά έμαθα πως η ΕΣΑ έψαχνε το σύλλογο στην ιδρυτική του διεύθυνση, δηλαδή στην οικία Ιωάννου Μαράτου όπως η απόφαση του Ζαγοργιαννάκου έλεγε .
