Συνέντευξη στην Ελένη Μασσαρά
Ο 26χρονος Αντώνης Καραθανασόπουλος από την Πάτρα με πολύ όρεξη και πάθος για την υποκριτική μιλάει για την απόφασή του να ακολουθήσει το όνειρό του, κόντρα σε αντιξοότητες και δυσκολίες.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τις τέχνες, μέχρι να φθάσεις στην Δραματική Σχολή στην Αθήνα;
Η ανάγκη μου για καλλιτεχνική έκφραση προέκυψε σε πολύ νεαρή ηλικία με τη συμμετοχή μου σε θεατρικά εργαστήρια για παιδιά. Αμέσως ένιωσα ότι ανήκω εκεί και πως η ατμόσφαιρα αυτού του χώρου μου ταίριαζε, ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Έκτοτε δεν έπαψα ούτε στιγμή να πιστεύω πως έπρεπε να ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Έτσι παρόλο που έδωσα Πανελλήνιες και προσπάθησα να ακολουθήσω την Σχολή που πέρασα – Τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας – στο Αργοστόλι στην Κεφαλονιά, αποφάσισα πως η φοίτηση σε Δραματική σχολή δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Κάπως έτσι ξεκίνησε κι η επαγγελματική μου πορεία στο χώρο του θεάτρου.
Πως ήταν η μετάβασή σου στην Αθήνα;
Η διαμονή στην Αθήνα είναι μονόδρομος για κάποιον που θέλει να έχει ευκαιρίες ως ηθοποιός στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Τέχνης «Αθηναϊκή Σκηνή». Δυστυχώς, στην επαρχία δεν προσφέρονται πολλές επιλογές επαγγελματικής ενασχόλησης με το αντικείμενο – πέραν της Θεσσαλονίκης, όπου κι εκεί είναι κάπως περιορισμένα τα πράγματα – και αυτό αναγκάζει πολλά νεαρά παιδιά να μείνουν στην Αθήνα και να κυνηγήσουν το όνειρο τους. Αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του. Σαφώς, το ότι είμαστε μία μεγάλη κοινότητα καλλιτεχνών στην Αθήνα αυξάνει το ενδιαφέρον και δίνει τη δυνατότητα για νέες φιλίες και γνωριμίες, αλλά από την άλλη περιορίζει πολύ το κομμάτι της θεατρικής «πίτας» που αναλογεί στον καθένα μας. Οπότε η ζωή εδώ θέλει πολύ τρέξιμο, διαθεσιμότητα, καλή διάθεση και γερό στομάχι.
Όπως σε άλλα επαγγέλματα, έτσι και στο δικό σας, υπάρχει ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Ισχύει για εσένα το ρητό πως «αν θέλεις πραγματικά κάτι θα το πετύχεις»;
Το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης είναι το πιο φλέγον στη δουλειά μας. Δεν υπάρχει ποτέ σταθερότητα και όποιος την αποζητά, συνήθως τα παρατάει. Χρειάζεται προσαρμοστικότητα και ευελιξία για να μπορέσει κάποιος να επιβιώσει. Γιατί πέραν του ότι οι δουλειές είναι λίγες, το να πρέπει να εγκλιματιστεί κάποιος σε νέο εργασιακό περιβάλλον ανά – περίπου – εξάμηνο, είναι δύσκολο. Σε μεγάλο βαθμό όμως ισχύει πως όποιος προσπαθεί με επιμονή κι υπομονή, στο τέλος βρίσκει το δρόμο του. Η τύχη είναι επίσης ένας πολύ σημαντικός παράγοντας. Και πιστεύω πως πράγματι ισχύει και για εμένα αυτό.
Πόσο δύσκολο ήταν να αποφασίσεις τι ήθελες να κάνεις;
Το να αποφασίσω ότι θέλω να ακολουθήσω αυτό το δρόμο δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο. Το ήξερα από πολύ νωρίς και τα εμπόδια δε με απασχολούσαν. Ήμουν έτοιμος για όλα. Στην πορεία δυσκολεύτηκα ορισμένες φορές με τον επαναπροσδιορισμό του έρωτα μου για το θέατρο. Όπως όλοι σε αυτό το χώρο, έτσι κι εγώ έχω απογοητευτεί πολλές φορές και το να βρίσκω τη δύναμη για να συνεχίσω, ενίοτε απαιτεί ψυχικά αποθέματα που δεν είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν.
Πως σε βρήκε η πανδημία;
Ο covid-19 με βρήκε σε μία πολύ δημιουργική περίοδο, όπου δούλευα κανονικά στο θέατρο και είχα πολλά σχέδια για την επόμενη σεζόν. Δυστυχώς όλα αυτά σταμάτησαν απότομα. Πολλά πράγματα αναβλήθηκαν, άλλα ακυρώθηκαν και ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Δεν το βίωσα ευχάριστα. Μέσα στο χρονικό διάστημα της πανδημίας η ρευστότητα στον χώρο του πολιτισμού έχει πλήξει ανεπανόρθωτα σαν κλάδο. Τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά. Αυτό που παρατηρώ, από τότε που άρχισε αυτή η κατάσταση, είναι πως ότι σχέδια κάνουμε, ανατρέπονται έπειτα από ένα διάστημα κι αυτό ως ένα βαθμό με έχει κουράσει.
Οι γονείς σου βρίσκονταν κοντά σου σε αυτό που επέλεξες να κάνεις;
Οι γονείς μου με υποστήριξαν σε αυτή μου την απόφαση. Με ανησυχία για το μέλλον μου και πως θα εξελιχθεί αυτό, όμως στο πλευρό μου κάθε στιγμή. Όντας σε μια δύσκολη εποχή μετρώντας την υπομονή και το κουράγιο όλων, η πανδημία δοκίμασε όλες τις σχέσεις των ανθρώπων και το δυσάρεστο της υπόθεσης ήταν πως επιβράδυνε όνειρα εκατοντάδων ανθρώπων. Στην δική μου περίπτωση μπορώ να πω πως δεν εφησυχάστηκα και έκανα υπομονή με τη συμπαράσταση των γονιών μου να ξεπεράσουμε τις περίεργες, για όλους, μέρες αναμονής της καραντίνας που πέρασε.
Τι πιστεύεις πως χρειάζεται για να αντιμετωπίσει κανείς τις δυσκολίες;
Όντας νέος θεωρώ καθήκον μου, απέναντι στον εαυτό μου και τους υπόλοιπους, να ονειρεύομαι και να προσπαθώ να αντιμετωπίσω ορισμένες καταστάσεις δημιουργικά. Όμως υπάρχει ένα σημείο όπου οι δυνάμεις μου περιορίζονται και σε αυτό το σημείο – το οποίο και έχουμε φτάσει προ πολλού – οφείλει να αναλάβει ενεργό ρόλο κι η Πολιτεία ως προς την ενίσχυση μας. Καθότι λοιπόν αυτό δεν συμβαίνει επαρκώς, η συμβουλή μου είναι η εξής. Να βρίσκουμε άλλους νέους ανθρώπους και να δημιουργούμε παρέα. Με ότι μέσα έχουμε. Έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Έτσι θα μπορέσουμε να το παλέψουμε ενωμένοι.
