Καθένας έχει το προσωπικό του πηγάδι, στο οποίο ρίχνει τον καθημερινό του κουβά και αντλεί γνήσιο, γάργαρο και αειθαλές μίσος.
Σε άλλους σταλάζει χρόνια ο κάθε λογής αποκλεισμός και καταπίεση.
Οι κάθε λογής σφαλιάρες που φάγανε μικροί, όπως τα κόκκαλα των θαλασσίων κητών γίνανε πετρέλαιο, έτσι και στην καρδιά τους μετατράπηκαν σε μίσος.
Άλλοι νιώθουν υποχρεωμένοι να κουβαλούν το μίσος που τους κληροδότησαν 5-6 γενιές πριν. Αν τους ρωτήσεις, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, θα σου πουν ότι δεν θυμούνται πια. Είναι σαν τις παλιές βεντέτες, που η αφορμή τους έχει χαθεί με τα χρόνια.
Άλλοι θέλουν να τρεντάρουν, γιατί, όσο πιο έντονο είναι κάτι που θα γράψεις, τόση περισσότερη προσοχή θα τραβήξεις. Και όση περισσότερη προσοχή τραβήξεις, τόσο περισσότερο θέλεις την επανάληψή της.
Τόσο περισσότερο έχεις την ανάγκη της και μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερες δόσεις.
Ένα φιξάκι, δεν σου αρκεί, θες φλέβα.
Άλλοι, βρίσκουν έναν τρόπο να κάνουν την αδιάφορη και ουδέτερη καθημερινότητά τους , κάπως περισσότερο ενδιαφέρουσα, συμμετέχοντας σε κάτι, οτιδήποτε.
Και άλλοι είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία: έχουν την δική τους ατζέντα και κάθε τι που συμβαίνει, μετατρέπεται σε βολικό πολεμοφόδιο.
Δεν έχει σημασία η άμεση, ή έμμεση σύνδεση. Δεν έχει σημασία ο τόπος και ο χρόνος.
Άλλωστε αυτά είναι ανθρώπινες επινοήσεις!
Δεν έχει σημασία ούτε καν η αλήθεια!
Άλλωστε αλήθεια που δεν τους βολεύει, δεν μπορεί παρά να είναι ένα βρωμερό και υποβολιμαίο ψέμα!
Και, ασφαλώς, οι αφορμές πάντα υπάρχουν.
Μπορεί να μπήκαμε στο Υδροχόο και όπως έλεγε ο Παπάζογλου, «οι καιροί νερό θα φέρουν, κι όμως θα καούν καρδιές»
Μου μοιάζει το τοπίο σαν ένα ξεραμένος αυστραλιανός ξερότοπος, που περιμένει τη σπίθα που θα φέρει τις άγριες φωτιές.
Τώρα είναι τα Τέμπη.
Δεν θα μπω στην ουσία, γιατί δεν θέλω να μπω στην ουσία.
Δεν έχω τίποτα να συνεισφέρω στην ουσία.
Ούτε γνώσεις, ούτε λύσεις, ούτε προτάσεις.
Τι να προσθέσω στην φλυαρία και την ξερολίαση όλων;
Που, αστραπηδόν, μεταμορφώθηκαν από λοιμωξιολόγοι, σε διεθνολόγοι με ειδίκευση στην Ανατολική Ευρώπη και τώρα σε δεινοί συγκοινωνιολόγοι, με ειδίκευση στα σιδηροδρομικά.
Από μικρός έμαθα να σιωπώ, όταν δεν έχω κάτι χρήσιμο να πω.
Κάτι να προτείνω, κάτι να προσθέσω, κάτι να αντιτάξω.
Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο σε μια εποχή που η υποχρέωση εκφοράς άποψης για τα πάντα είναι σχεδόν υποχρεωτική.
«Πρέπει να πάρεις θέση» είναι μια ντιρεκτίβα που νιώθεις ότι είναι καθ-ορίζουσα τη ζωή σου!
Άλλωστε το ψηφιακό σου ίχνος, ήδη τείνει να αποτελέσει σημαντικότερο στοιχείο του βιογραφικού σου, από τα ακαδημαϊκά και τα άλλα σου προσόντα.
Μπορεί να μην είναι ακριβώς γιατρός, αλλά κοίτα τι χαριτωμένα γατάκια ανεβάζει!
Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να διατηρήσω το δικαίωμα να επιλέγω εγώ που και πότε θέλω να πω την άποψή μου, τη γνώμη, ή την ιδέα μου.
Βέβαια καταλαβαίνω ότι όλο αυτό είναι πολύ λεπτή απόχρωση, ελάχιστα ορατή σε τυφλούς από μίσος.
Τι να πεις στον τύπο με τα κέρατα και τα γουναρικά που είχε μπουκάρει στο Καπιτώλιο για τις εκφάνσεις της δημοκρατίας και τον τρόπο συντεταγμένης λειτουργίας της.
Όλα είναι στημένα, όλοι είναι πιασμένοι, τα πάντα είναι κομμάτια ενός παγκόσμιου σχεδίου που θέλει να μας μετατρέψει σε άβουλες νεραγκούλες !
Είπαμε, ψιλά γράμματα.
Αλλά εγώ θα επιμείνω: δεν έχω γνώσεις επί του ειδικού και ασφαλώς δεν πρόκειται να προσθέσω κι εγώ την παπάρα μου, απλά για να δείξω «συμπάσχων», για να δείξω «καλός», για να φανώ «ευαίσθητος».
Αυτό όμως δεν σου δίνει το δικαίωμα να με πεις συνένοχο, καθήκι, ή αναίσθητο.
Παλιότερα οι δημόσιες επιδείξεις συναισθημάτων και μάλιστα με έντονο τρόπο, ήταν ακραίο δείγμα υποκρισίας και κενότητας.
Και δεν είχε να κάνει με την μόρφωση, την καλλιέργεια, ή τον λεγόμενο, αστικό τρόπο του φέρεσθαι.
Στην πιο ψηλή και άγονη βουνοκορφή συναντούσες ανθρώπους μετρημένους, που κάθε κουβέντα τους άξιζε το βάρος της σε χρυσάφι.
Στις μέρες μας βέβαια αυτό είναι έως και γραφικό. Και ειδικά σε περιόδους που το μίσος ξεσπά σαν τα κύματα του τσουνάμι, επικίνδυνο.
Και ενώ ξέρεις ότι δεν θα κρατήσει για πολύ, όπως κάθε τσουνάμι, δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις που ακριβώς θα ξεσπάσει.
Και τι θα παρασύρει στο διάβα του.
Θα μπορούσες να με ρωτήσεις: Μα, αυτή η ενέργεια δεν είναι που θέτει σε κίνηση τις μηχανές του κόσμου;
Και κάθε αντίδραση σε ένα γεγονός είναι και κατανοητή και αναμενόμενη.
Το θέμα είναι πως μπορεί να γίνει και «παραγωγική».
Πως μπορεί δηλαδή να φέρει αποτελέσματα, ουσιαστικά και μόνιμα.
Γιατί όσο μιλάμε για την ξαδέλφη, του μπατζανάκη του σταθμάρχη και το χρώμα στο στυλό μιας σύμβασης για τεχνικά έργα και την τύχη τους , χωρίς γνώσεις και ουσία, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να κρύβουμε το πραγματικό πρόβλημα, που κανείς μας και ποτέ δεν θέλει να αντιμετωπίσει.
Και δεν είναι άλλο από την αιώνια εφηβεία μας.
Μια βολική κατάσταση, όπου όλα μας ανήκουν, όλα είναι δικαιώματα μας, η ζωή απλώνεται απέραντη μπροστά και δεν υπάρχει καμιά υποχρέωση στον ορίζοντα.
Μπορούμε λοιπόν να ανακατέψουμε το δωμάτιο όπως γουστάρουμε! Η μαμά θα τα μαζέψει και θα τα πλύνει.
Μετά τη δουλειά της, μετά τις δουλειές της, μετά τις ευθύνες της.
Εμείς ας σκεφτούμε τι χρώμα θα βάψουμε τον τοίχο στο δωμάτιό μας: κόκκινο, ή μαύρο.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
