Με την υπογραφή του Θανάση Κούστα
Η πλατεία Όλγας της δεκαετίας του 1960, ήταν πανέμορφη, με αρώματα, τσίκνα, πονηρές ματιές και παιχνίδι…..
Από την Κολοκοτρώνη μπροστά πέρναγε το Καρναβάλι που έστριβε από Κορίνθου και τα κατοπινά χρόνια, ο Ηλιόπουλος, ο γνωστός αρωματοπώλης αξιοποιώντας την θέση που είχε, έκανε πρωτότυπες προωθητικές ενέργειες, για τα προϊόντα που αντιπροσώπευε. Από το μπαλκόνι του πέταγε διαφημιστικές κρέμες ξυρίσματος «Astor» καινοτόμο προϊόν της εποχής και μικρά πακέτα ΚΑΡΕΛΙΑ των πέντε τσιγάρων και ο κόσμος μαζί με την πιτσιρικαρία γέμιζαν τον δρόμο μέχρι και την πλατεία.
Το κατάστημα του Ηλιόπουλου ήταν η εβδομαδιαία βόλτα μας, για να αγοράσουμε φρέσκια κολόνια γιασεμί και πούδρα Ζακύνθου «Μπισμπάρδη».
Το αρχοντικό της Ρήγα Φεραίου
Τα αρχοντικά με τα καλογυαλισμένα ρόπτρα και τους περίτεχνους ταμπλάδες στις πόρτες, καμάρωναν, δείχνοντας προκλητικά τα σκαλιστά μαρμάρινα φουρούσια που αγκάλιαζαν τα μπαλκόνια με τις κεντημένες σιδεριές και στόλιζαν με την παρουσία τους τα μαγαζιά με τα στενά πεζοδρόμια, γύρω από την πλατεία Όλγας.
Στο βιβλίο του «Στην ηλικία του Αβραάμ» ο Βασίλης Λαδάς, περιγράφει ένα τέτοιο αρχοντικό, που ήταν το στέκι της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 1982 έως το 1985. «…ήταν ένα αρχοντόσπιτο επτανησιακής αρχιτεκτονικής στην οδό Ρήγα Φεραίου 177. Μία οικοδομή εμπόρου όπου στο ισόγειό του ήταν το κατάστημά του, στον όροφο η οικία του, στην σοφίτα επί της προσόψεως τα δωμάτια των υπηρετριών και πίσω από την σοφίτα το λιακωτό. Στον όροφο ανέβαινε μια στριφογυριστή δρύινη σκάλα που συνέχιζε μέχρι την σοφίτα. Η πόρτα της εισόδου από τον δρόμο, ξυλόγλυπτη με ρόπτρο. Στο αίθριο της οικίας βρύση με μαρμάρινο στήθος που έφερε επιγραφή κατασκευής, 1893, με πέτρινη γούρνα πλυσταριό. Τα δωμάτια ψηλοτάβανα, με ζωγραφιές ανθέων και κλημάτων στον περίγυρο. Από το μπαλκόνι έβλεπες την κίνηση της εμπορικής οδού με καταστήματα χονδρικής πώλησης. Μύριζε αλλού χαρτικά, αλλού εδώδιμα αποικιακά, αλλού λάδι».
Έλαμπε η Όλγας
Η πλατεία Όλγας, αρχοντική με περιποιημένα λουλούδια και δέντρα, έλαμπε με ευθύνη και προστασία του φύλακα μπάρμπα Γιάννη. Η πιάτσα ταξί με λιγοστά καλογυαλισμένα – με έντονα χρώματα βαμμένα – αυτοκίνητα, στο ίδιο σημείο όπως και σήμερα. Καμάρωνε ο Μπούλης για το ταξί του, ήταν η αστραφτερή Ford, που όπως έλεγε ήταν του Βασιλιά Παύλου που την είχε αγοράσει σε πλειστηριασμό. Στα δεξιά μας, μετά την πλατεία το χρωματοπωλείο του κυρ Μήτσου Οικονόμου στο ισόγειο του ξενοδοχείου «Όλυμπος». Ήταν και άλλα ξενοδοχεία στο κέντρο, όπως το «Παρθενών» του Λουκάτου στην Ερμού και Αγίου Ανδρέου, το «Αρόη» στην Τριών Συμμάχων και του Βαζούρα πάνω από το γαλακτοπωλείο του Ομηρίδη.
Οι ψησταριές και τα καφενεία
Στην γωνία Κολοκοτρώνη με Ρήγα Φεραίου, αργότερα εμφανίστηκε η ψησταριά «Το Αθηναϊκόν» και… στο βάθος κήπος. Ο Μπάμπης Ελεζόγλου ετοίμαζε την specialite του καταστήματος, τις σπλήνες γεμιστές που τις μαγείρευε ο Κυριαζής. Σουβλάκια έψηνε ο Τάσος Κυριαζής, ο οποίος δούλευε και στην μπυραρία του Δρούβα που ήταν μαζί με το μπακάλικο στην Κορίνθου, απέναντι από το ανθοπωλείο του Σταυρόπουλου.
Άλλο γνωστό μπακάλικο μαζί με μπυραρία ήταν των Αφων Μπαρούση «Ο Έλατος» που ήταν στην γωνία Αγίου Νικολάου και Κορίνθου και είχαν και τυροκομείο στην Εγλυκάδα. Πολλοί πελάτες έπιναν την μπύρα τους περιμένοντας το λεωφορείο για την Αρόη με 1,80 το εισιτήριο και 1,20 από Ταμπάχανα. Πολλές φορές πηγαίναμε κι εμείς στον «ΕΛΑΤΟ» γιατί είχε ωραία σουβλάκια και χειροποίητη μουστάρδα.
Και το γήπεδο της Ολυμπιάδας με τον κυρ-Στράτο που ήταν έφορος και πολύ αυστηρός ειδικά στους πιτσιρικάδες. Και δεξιά μας στην γωνία το Λούνα Παρκ του Μπασδέκη. Μπροστά είχε μια μάντρα και οι μικροί γαβριάδες της πλατείας στηνόταν από νωρίς πάνω της όταν είχε παρέλαση.
Ο λόγος ήταν πως όταν παρήλαυνε από μπροστά τους η Αστυνομία, αυτοί φώναζαν ρυθμικά «θέλουμε τα τόπια μας-θέλουμε τα τόπια μας». Τους τα μαζεύανε όταν έκαναν φασαρία στην πλατεία, ειδικά δε όταν σπάγανε και κανένα τζάμι. Αλλά τι τόπια ήταν, πάνινα, μισοξεφούσκωτα πλαστικά και στην καλύτερη περίπτωση παλιακιές δερμάτινες μπάλες, απαραίτητα με «βυζί».
Δεξιά στην Μαιζώνος, το καφενείο του Μολφέτα, είχε σαν χαρακτηριστικό τα μαντεμένια τραπεζάκια με το λευκό μάρμαρο που ήταν απλωμένα στο πεζοδρόμιο. Και μετά το εμποροραφείο του Παπαχαραλάμπους, που ήταν φίλος του μπάρμπα μου καθώς συχνά έπιναν το ουζάκι τους στο κέντρο «Ρομάντζα» που το είχε η αδελφή του.
Τα σπίτια στην σειρά ήταν καλοφτιαγμένα με ωραίες σκαλιστές πόρτες, περίτεχνα με δετές σιδεριές μπαλκόνια και χρωματιστά ακροκέραμα. Στο ημιυπόγειο ενός τέτοιου σπιτιού είχε την αντιπροσωπεία της «Βιβεχρώμ» ο θείος μου Νίκος Γεωργιάδης, που κάθε μέρα περιόδευε όλη την αγορά για παραγγελίες και εισπράξεις. Είχε όμως και τον ανταγωνιστή και μάλιστα απέναντι ακριβώς, την αντιπροσωπεία του Ασβεστά που είχε τα χρώματα «ΙΡΙΣ».
Τα μπορντέλα και οι εξετάσεις στο Υγειονομείο
Παραδίπλα ήταν η «Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών» που είχε και δανειστική βιβλιοθήκη και απέναντι ήταν το Υγειονομείο που κάθε Τρίτη δεχόταν για έλεγχο τις «ενοίκους» των μπορντέλων της παραλιακής και των οδών Φιλοποίμενος και Γαλαξιδίου και όχι μόνο. Και όταν τελείωνε ο έλεγχος, έτρεχαν απέναντι στου Ηλιόπουλου για αρώματα και σαπούνια αλλά και στο δίπλα φαρμακείο του Ζαριφόπουλου για την προμήθεια του permanganate, του υπερμαγγανικού κάλιου που το χρησιμοποιούσαν, ως αντισηπτικό. Τα πιο διάσημα μπορντέλα ήταν της Κωνσταντίνας και της Ζαχάρως και τα δύο στην παραλιακή με πολυπληθές προσωπικό.
Τα πληρώματα των φορτηγών πλοίων που προσέγγιζαν το λιμάνι μας και παρέμεναν πολλές ημέρες, αναζητούσαν διασκέδαση και η Πάτρα ήταν οργανωμένη ώστε να προσφέρει όλες τις αναγκαίες διασκεδάσεις. Κι εμείς, η παρέα των πιτσιρικάδων από το Βλατερό, στηνόμασταν για να δούμε από κοντά την Άννα και την Μάρθα που ήταν διάσημες και όμορφες και οι φίρμες της Γαλαξιδίου. Και το βράδυ τις ονειρευόμασταν παρέα με τα εξώφυλλα του «Ντομινό» και της «Βεντέτα» και σε κάποιες extra περιπτώσεις παρέα με το «Καρδιοχτύπι».
- Στο εξώφυλλο ο Γεώργιος Ηλιόπουλος με φίλους του στο κατάστημά του στην πλατεία Όλγας.
(από την εφημερίδα “Νεολόγος”)
