Mια ιστορία από το μπαλκόνι

Ξεμουδιάζοντας από τις διορθώσεις κειμένων , συνηθίζω όταν ο καιρός είναι τέτοιος να βγαίνω στη μπαλκονάρα και να κοιτάζω τα πάντα με θέα το Παναχαϊκό. Ξεχνάω πολλές φορές να βγάζω τα γυαλιά και νομίζω πως έπαθα vertigo. Χθες μια κοπέλα κουβάλαγε στα χέρια μια τεράστια γλάστρα που τη κουμάνταρε με δυσκολία . Της έκανα νόημα μη θέλει βοήθεια αλλά με κοίταξε με απέραντη γλυκύτητα και συνέχισε το δρόμο της .  Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια βλέπω πιο πολύ ανάγκη για επιστροφή στο «ανθηρό» αλλά οι πυρκαγιές κάθε χρόνο , μαραίνουν τις πεποιθήσεις μου. Μπήκα μέσα  γιατί ο βοριάς δεν αστειευόταν και κοίταξα το εορτολόγιο.  Του Αγίου Γρηγορίου. Καταλαβαίνω τα πάντα περί αγνωστικισμού και χλευασμού των ονομαστικών γιορτών , αλλά να, τέτοια μέρα γιόρταζε ο πατέρας . Και γιατί βάζεις παρελθοντικό χρόνο, φωνάζουν τα σπλάχνα. Δεν πειράζει, πάντα θα μου φύγει ένα λάθος .