Του Διονύση Ζακυνθινού
Η παρουσία εκπροσώπων της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας στη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της 25ης Μαρτίου, στην Αθήνα, εκτός από τον υψηλό συμβολισμό της, είχε και τον χαρακτήρα μιας ιστορικής υπενθύμισης.
Η Ελληνική Επανάσταση δεν θα είχε καμία απολύτως τύχη χωρίς την (καθοριστικής σημασίας) συνδρομή των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, που κορυφώθηκε στα 1827 με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Όσο για τη μετέπειτα συναίνεση τους στη δημιουργία του ελληνικού κράτους, στο πλαίσιο της διευθέτησης του Ανατολικού Ζητήματος, κάθε άλλο παρά ήταν ανιδιοτελής.
Η υστεροβουλία τους για την εξυπηρέτηση των ζωτικών συμφερόντων τους αποδεικνύεται από την άμεση ανάμιξη τους στα εσωτερικά της Ελλάδας, με κόμματα της επιρροής τους, φυτεύοντας έναν σπόρο διχασμού με οδυνηρές επιπτώσεις.
Βέβαια, αυτές οι πικρές αλήθειες υποχώρησαν και συνεχίζουν να υποχωρούν μπροστά στο μεγαλείο της επετείου των 200 χρόνων από την κήρυξη της Επανάστασης.
Από τους υψηλούς προσκεκλημένους, ξεχώρισε αναμφίβολα η παρουσία του πρίγκιπα της Ουαλίας Καρόλου, μετά της συζύγου του Καμίλας, δούκισσας της Κορνουάλης.
Στο επίσημο δείπνο που παρατέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου έκλεψε την παράσταση, καθώς κλείνοντας την ομιλία του αναφώνησε στα ελληνικά: «Χαίρε ω χαίρε ελευθεριά. Ζήτω η Ελλάς».
Κατά μια ιστορική ειρωνεία, αυτό έγινε ενώπιον του αρχηγού ενός κράτους που κυριολεκτικά μάτωσε για να απαλλαγεί από τον βρετανικό ζυγό και να αποκτήσει την ανεξαρτησία του.
Δεν ξέρουμε τι μπορεί να σκέφτηκε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης ακούγοντας τον Κάρολο να κάνει την προαναφερόμενη αναφώνηση. Αλλά το δικό μας το μυαλό πήγε κατευθείαν στους Κύπριους αγωνιστές που θυσιάστηκαν στον αγώνα της Μεγαλονήσου κατά των Βρετανών.
Όποιος επισκέπτεται τα Φυλακισμένα Μνήματα, στη Λευκωσία, νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι, αν δεν συγκινείται, έστω και στο ελάχιστο, αντικρίζοντας τους τάφους των παλικαριών που κρέμασαν οι Βρετανοί. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του πλέον εμβληματικού ήρωα των Κυπρίων, του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Να ακούς, λοιπόν, τον Κάρολο να… χαιρετίζει την ελευθερία όταν η χώρα του την καταπάτησε, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και αλλού τον καιρό της παντοδυναμίας της, πνίγοντας στο αίμα εξεγέρσεις και αντιστάσεις λαών που καταδυνάστευε και καταπίεζε, είναι, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον ειρωνικό.
O Κύπριος Πρόεδρος δεν αντέδρασε, δεν είπε το παραμικρό, ίσως και γιατί σεβάστηκε το γεγονός ότι ήταν κι αυτός φιλοξενούμενος. Εκτιμούμε εμείς, τώρα….
Όμως, πριν από αρκετά χρόνια, το 1999, στον ίδιο χώρο, ένας Έλληνας Πρόεδρος, ο Πατρινός Κωστής Στεφανόπουλος, με έναν πύρινο και εμπεριστατωμένο λόγο, άφησε άναυδο τον Αμερικανό ομόλογο του Μπιλ Κλίντον, διερμηνεύοντας τα αισθήματα των Ελλήνων σε σχέση με τα εθνικά θέματα και την προκλητικότητα της Τουρκίας. Aυτά, για την Ιστορία και τις ειρωνικές αποχρώσεις της…
