Συνέντευξη στη Βίκυ Μαυρομμάτη
Έχει ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, με το τραγούδι, σπουδάζει Νομική και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει την αρθρογρύπωση, μία αναπηρία εκ γενετής. Ο λόγος για την Μελίνα Μεταξά που αποτελεί απόδειξη πως αν κάτι θέλουμε να πετύχουμε, μπορούμε να το κάνουμε, ανεξαρτήτως των συνθηκών και των δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίζουμε. Η ίδια μας συστήνει την πάθησή της και μας παρουσιάζει την μέχρι τώρα πορεία της.
Έχεις μια αναπηρία εκ γενετής, που ονομάζεται αρθρογρύπωση. Πες μας δύο λόγια γι’ αυτό.
H συγκεκριμένη αναπηρία έχει ένα πολύ μεγάλο φάσμα και μπορεί να επηρεάσει πολλά διαφορετικά σημεία του σώματος. Σε εμένα έτυχε να επηρεάσει τις βασικές αρθρώσεις μου, δηλαδή αστραγάλους, γόνατα, αγκώνες και καρπούς. Στην ουσία περιορίζει την κινητικότητα στο εύρος των αρθρώσεων. Με απλά λόγια, δεν θα τεντώσουν τα χέρια μου στο βαθμό που τεντώνουν ενός αρτιμελή ούτε να κλείσουν όπως θα έκλειναν επίσης σε έναν αρτιμελή. Όσον αφορά την δική μου περίπτωση ισχύουν αυτά. Βέβαια, όπως ανέφερα και πάλι, το φάσμα της πάθησης είναι τεράστιο και δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε γενικά για το τι περιέχει διότι δεν θα τελειώναμε ποτέ.
Μαθαίνουμε πως είναι μια σπάνια πάθηση. Σε τι βαθμό φτάνει η σπανιότητα της; Έχεις έρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την ίδια πάθηση με εσένα;
Δεν γνωρίζω ακριβώς στατιστικά τι ισχύει, το μόνο που ξέρω όμως έχοντας εμπλακεί στο χώρο της αναπηρίας και του αθλητισμού, έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους με πάρα πολλές αναπηρίες. Αυτή τη στιγμή γνωρίζω τρία άλλα άτομα στην Ελλάδα τα οποία έχουν την ίδια πάθηση με εμένα. Η πρώτη γνωριμία μου έγινε σε πολύ μικρή ηλικία και οι άλλες δύο συνέβησαν κάτω από μια συμβουλευτική διαδικασία.
Η επιλογή σου να σπουδάσεις νομική πώς προέκυψε;
Η επιλογή μου να σπουδάσω Νομική προέκυψε γιατί ήθελα να κάνω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Όταν ήμουν μικρότερη ήθελα να ασχοληθώ με τη δικανική ψυχολογία, βέβαια τώρα έχουν αλλάξει λίγο τα δεδομένα. Όπως και να ‘χει όμως, πάντα θεωρούσα ότι είναι μια σχολή με ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο, και επειδή με ενδιαφέρει πολύ πώς λειτουργεί ο κόσμος μας και η κοινωνία, επέλεξα να μπω σε αυτή τη σχολή και να παραμείνω εκεί.
Έχεις επίσης ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό στην κολύμβηση των ΑΜΕΑ. Γιατί επέλεξες τη κολύμβηση και όχι κάποιο άλλο άθλημα;
Ξεκίνησα να κολυμπάω μετά τη συμβουλή του γιατρού μου γιατί έκανα φυσιοθεραπείες και είχε φτάσει σε ένα σημείο που δεν είχαν κάτι άλλο να προσφέρουν. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν μου είπε πως από εδώ και πέρα όχι απλά θα κολυμπάω, αλλά θα το κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ξεκίνησα γύρω στα 7 και κάπου στα 13 μου είχα κουραστεί να κολυμπάω χωρίς σκοπό. Τότε λοιπόν ήρθε η προπονήτριά μου και με ενημέρωσε για τους αγώνες και έτσι μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Το έκανα αυτό από την ηλικία των 13 μέχρι τα 18 μου.
Ποιες είναι οι διακρίσεις σου στο άθλημα της κολύμβησης;
Διακρίθηκα πολλές φορές σε πανελλήνιο επίπεδο και στη κατηγορία των παίδων και στη κατηγορία των γυναικών. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες μου θα μπορούσα να πω πως ήταν το 2015 που είχα μπει στην 18άδα του κόσμου σε αγώνες στη Σκωτία και στην 12αδα της Ευρώπης στην πεταλούδα. Βέβαια μετά ήρθε στο δρόμο μου η σχολή και κάπως “χαλάρωσα” το αγωνιστικό κομμάτι διότι έπρεπε να ασχοληθώ με τις σπουδές μου.
Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες ή έχεις στόχο να ασχοληθείς; Και για ποιο λόγο;
Θα ήθελα πάρα πολύ να ασχοληθώ με το κοινωνικό έργο. Θεωρώ πως έχουμε κάνει πολλά βήματα μπροστά σαν κοινωνία και σαν χώρα αλλά πάντα πιστεύω ότι αν υπάρχουν άνθρωποι με όραμα και προσπαθούν, μπορούν να καλυτερεύσουν τον κόσμο έστω για λίγο κάθε φορά. Θα ήθελα πολύ να βρω τον τρόπο να προσφέρω είτε σε άτομα εμ αναπηρίες είτε σε ευπαθείς ομάδες. Θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό γιατί θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερή και οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που δεν κόλλησαν σε κοινωνικά στερεότυπα ούτε σε φόβους και με στήριξαν σε ό,τι ήθελα να κάνω και ποτέ δεν με άφησαν να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου ως “λιγότερο” από αυτό που είμαι. Έχοντας αυτή την εμπειρία λοιπόν και την τύχη θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να προσφέρω σε κάποιον που έχει ανάγκη την “άλλη οπτική”.
Ποιο θα μπορούσες να πεις πως είναι το δικό σου μότο της ζωής;
Δεν μπορώ να δώσω ένα συγκεκριμένο motto αλλά αν έπρεπε να επιλέξω κάτι θα ήταν “Μην αφήνεις τους άλλους να σου πουν τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις και κάνε αυτό που πραγματικά θέλεις. Κυνήγησέ το μέχρι το τέρμα.”
Πώς βλέπεις των εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;
Δεν έχω ιδέα που θα είμαι σε 10 χρόνια από τώρα, ελπίζω βέβαια να έχω πάρει πτυχίο. Ελπίζω να έχω αποκτήσει τη δουλειά που θα προσφέρει ευχαρίστηση σε έμενα αλλά κυρίως θα προσφέρει στους άλλους ανθρώπους. Θα ήθελα φυσικά να έχω κοντά μου τους φίλους μου και την οικογένειά μου.
