«Μαζικές εκτελέσεις εν ψυχρώ; Έλα τώρα, αυτά μόνο στην Αμερική γίνονται. Εδώ δεν έχουμε πρόβλημα τέτοιου μεγέθους, εκεί τα παιδιά δεν τα προστατεύει κανείς από το μπούλινγκ και την εύκολη πρόσβαση στα όπλα. Εδώ που λες έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο.» Θα μπορούσε να είναι όλο φίξιον το κειμενάκι αλλά δε μου πάει καρδιά να συνεχίσω. Αναζητήστε καλύτερα την πρόσφατη ταινία “mass”. Χρόνια έπειτα από μια ανείπωτη τραγωδία που διέλυσε τις ζωές τους, δύο ζευγάρια γονέων συμφωνούν να συζητήσουν μεταξύ τους σε μια προσπάθεια να πάνε ένα βήμα παρακάτω την ύπαρξη τους. Είναι όμως και δύο ζευγάρια που δένονται μεν από το ίδιο γεγονός, αλλά από την αντίθετη πλευρά δε.
Τρομερό κουαρτέτο ερμηνειών και μια απογυμνωτική, εξομολογητική διάθεση για παραδοχή λαθών και αμαρτιών. Αν αρχίζουμε πάλι και λέμε για το σύστημα, την οπλοκατοχή και το τραμπικό αποτύπωμα , θα χυθεί μελάνι πάνω από το αίμα θαρρώ.
