Η ταλαντούχα ηθοποιός που μας καθήλωσε πέρυσι στον «Αγαμέμνων» του Γ.Ρίτσου στο «Λιθογραφείον» μιλάει στον «Κ» για την πρόσφατη διάκρισή της .
ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
eleana.magdalinou@gmail.com
Πρόσφατα, κέρδισες το βραβείο ερμηνείας στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μονολόγων επί σκηνής της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. Πώς προέκυψε αυτή η απόφαση να λάβεις μέρος και πόσο δικαιωμένη αισθάνεσαι σήμερα; Τι σημαίνει για την Μαρίνα αυτή η βράβευση;
Επειδή στον διαγωνισμό συμμετείχαν συγγραφείς και ηθοποιοί σχεδόν από όλα τα ΔΗΠΕΘΕ της Ελλάδας, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Ιωάννης Κοψίνης ενημερώθηκε αρχικά από το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας και εν συνεχεία αποφασίσαμε μαζί να πάρουμε μέρος. Έτσι προχωρήσαμε, αποφασίζοντας από κοινού να διαγωνιστούμε με μονόλογο από το έργο του, Ο Γυρισμός του Ξενιτεμένου, που είχε παρουσιαστεί το καλοκαίρι του 2020 στο Φεστιβάλ της Πάτρας, αλλά και τον Οκτώβρη του 2021 στον Απόλλωνα. Εκείνη την περίοδο εγώ βρισκόμουν Αθήνα για παραστάσεις που είχα μέχρι Κυριακή των Βαΐων, οπότε όταν επέστρεψα αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για τους ημιτελικούς. Αφού περάσαμε αυτή τη φάση, φτάσαμε στους τελικούς και τελικά στην νίκη. Μια νίκη που σίγουρα μας γέμισε χαρά. Νιώθω μια μικρή ανταμοιβή των κόπων μου, αλλά και μια δικαίωση για όλη τη δουλειά που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια και που βλέπεις σιγά σιγά να αναγνωρίζεται. Όταν κατακτάς κάτι στην πορεία σου την επαγγελματική, ότι κι αν είναι αυτό, σίγουρα σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις, να εργάζεσαι με τον ίδιο ζήλο και να βάζεις ακόμα πιο υψηλούς στόχους.
Τι είναι ο μονόλογος «485 γραμμάρια» που παρουσιάσατε;
Θα ήταν πιο εύκολο να σας μιλήσω για τον τρόπο που «διαβάστηκε» σκηνοθετικά η προσέγγισή του ρόλου μου. Η πρωταγωνίστρια «…διωγμένη από τον παράδεισο της αιώνιας σιωπής και της μοναξιάς της» ζει μια καταδίκη. Βιώνει την ύπαρξή της μέσα στον φυσικό χώρο σαν μια τυραννία. Το σώμα της δεν είναι ικανό να την προστατέψει, δεν είναι κατάλληλο να την εκπροσωπήσει. Η επίτευξη της ευτυχίας είναι δύσκολη γιατί η υπεροχή της φύσης απέναντι στο αδύναμο σώμα καθιστά άνισο τον αγώνα της εξάλειψης του πόνου. Αυτή ακριβώς η αδυναμία του σώματος είναι που το καθιστά και συνένοχο. Το σώμα της πρωταγωνίστριας είναι ένας υπερευαίσθητος δέκτης, ανοιχτός στον κόσμο, στον θόρυβό του, στις πληροφορίες και τα συναισθήματα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το σώμα θα πρέπει να τιμωρηθεί. Ο μονόλογος αποτελεί μια αναφορά στην σχέση με το σώμα μας το οποίο, από την εποχή της αναγνώρισης της υπεροχής του πολυμήχανου Οδυσσέα έναντι του ανδρείου Αίαντα, και από την παραμόρφωση του ομηρικού σαρκικού πόθου σε έρωτα στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο αλλά ταυτόχρονα (μέσω της θυσίας του Χριστού πάνω στο Σταυρό) και τον μόσχον τον σιτευτόν.
Είσαι υπέρ αυτών των διοργανώσεων; Πόσο σημαντικό είναι να δίνετε βήμα στους καλλιτέχνες να παρουσιάζουν και αυτόνομα, δουλειές τους;
Όλος ο χώρος της εργασίας μας είναι δομημένος τυπικά ή άτυπα πάνω στο θεσμό του διαγωνισμού. Ακόμα και όταν γίνεται μια ακρόαση, η επιλογή των ηθοποιών που θα πλαισιώσουν μια παράσταση ουσιαστικά ένας άτυπος διαγωνισμός είναι που αν τον κερδίσεις σου εξασφαλίζει την δουλειά σου για τους επόμενους μήνες. Αυτό που κρατάω, το σημαντικό για μένα δηλαδή, είναι ότι μέσα από αυτές τις διοργανώσεις δίνεται η ευκαιρία σε δημιουργούς να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους του χώρου που δεν γνωρίζονταν μέχρι χτες, αλλά και να δεις υλικό, δουλειά και ιδέες από όλα τα μέρη της Ελλάδος. Είναι ένα βήμα για τους ανθρώπους ειδικά που βρίσκονται στην επαρχία, να μπορέσουν να επικοινωνήσουν το έργο τους, αλλά είναι και ένας τρόπος για όλους μας να μάθουμε να μην σταματάμε ποτέ. Ένας διαγωνισμός σε βάζει σε μια διαδικασία διαβάσματος, άσκησης, κόπου, πειθαρχίας και μιας ευγενούς άμιλλας. Δεν σταματάς ποτέ να μαθαίνεις, να δουλεύεις, δεν επαναπαύεσαι. Εξελίσσεις τον εαυτό σου και βάζεις έναν ωραίο στόχο που αν τον κερδίσεις σε πάει ένα βήμα παρακάτω. Εδώ, θα ήθελα να ευχαριστήσω το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και ειδικότερα τον καλλιτεχνικό διευθυντή Λουκά Θάνο που ήταν στην επιτροπή, για την ευκαιρία που μας έδωσαν, αλλά και για την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν με το να μας επιλέξουν ανάμεσα σε άλλους πατρινούς συγγραφείς και ηθοποιούς.
Το καλοκαίρι της Μαρίνας τι περιλαμβάνει από εδώ και πέρα; Υπάρχουν κάποια επαγγελματικά σχέδια ή μόνο διακοπές;
Το ότι είμαι Πάτρα το λες και διακοπές, αφού εδώ η θάλασσα είναι ένα τέταρτο μακριά, κάτι που το είχα ξεχάσει με τα χρόνια αφού στην Αθήνα είναι σαν ένα μικρό ταξίδι. Το απολαμβάνω όσο μπορώ τις μέρες που βρίσκομαι εδώ και ομολογώ ότι μου αρέσει αυτή η, χωρίς άγχος και κίνηση, καθημερινότητα. Προτίμησα να επενδύσω σε ένα μικρό διάστημα διακοπών, αφού πρώτα αξιολόγησα ότι η αισθητική και η οπτική κάποιων προτάσεων που μου έγιναν, ήταν πολύ διαφορετική από την προσωπική μου. Ωστόσο, πηγαινοέρχομαι Αθήνα για συζητήσεις και επαφές προκειμένου να οργανωθούν οι χειμερινές δουλειές, επιλέγοντας να ρίξω το βάρος σε αυτές. Την Άνοιξη ήμουν στο θέατρο Φούρνος με το έργο Αντώνιος και Κλεοπάτρα σε σκηνοθεσία του Φίλιππου Ζαρφειάδη, συνεργάτης μου τα τελευταία 4 χρόνια. Μια δουλειά που θέλουμε να συνεχιστεί στην Αθήνα και ίσως να την φέρουμε και Πάτρα. Επίσης, τον χειμώνα ήμουν στο θέατρο Λιθογραφείον με το έργο Αγαμέμνων του Γ.Ρίτσου σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γεωργαλά και συμπρωταγωνιστή τον Γεράσιμο Σοφιανό. Μια δουλειά που στέφθηκε με επιτυχία και σίγουρα θα συνεχιστεί σε Αθηναϊκό θέατρο. Όλα θα γίνουν, είμαι φύσει αισιόδοξη και είναι δουλειές που αξίζουν και έχω αγαπήσει πολύ. Όμως σίγουρα θα απολαύσω μέχρι τότε και κάποιο νησί για να γεμίσω μπαταρίες και να επιστρέψω ανανεωμένη.
Αν και ζεις στην Αθήνα, έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στην Πάτρα. Τι σου λείπει από την Αθήνα όταν είσαι Πάτρα και τι από την Πάτρα, όταν είσαι Αθήνα;
Ευτυχώς είναι τόσο κοντά η μια στην άλλη, που ακόμα και αν κάτι μικρό μου λείψει… πετάγομαι!!! Η αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα βρίσκονται οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που έχω δεθεί στο πέρασμα των χρόνων, κάτι που δεν έχω στην Πάτρα. Εδώ, από την άλλη είναι η οικογένειά μου και ο σύντροφός μου και αυτό είναι μια ανακούφιση. Επίσης, οι ρυθμοί είναι πολύ διαφορετικοί και οι ευκαιρίες που μπορεί να παρουσιαστούν είναι ποικίλες με την Αθήνα να κρατάει τα πρωτεία. Όμως εδώ υπάρχει μια άλλη ποιότητα που σου κάνει πιο εύκολη και πιο ανθρώπινη την καθημερινότητα. Παντού μπορεί να είναι ωραία, αρκεί να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να ξέρεις που βρίσκεσαι και γιατί. Εξάλλου, η φύση της δουλειάς μας είναι τέτοια που εξ αρχής γνωρίζουμε ότι μπορεί να κάνουμε σεζόν σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας. Και για μένα αυτό είναι και το ωραίο, έχει ενδιαφέρον, με έλκει γιατί με βγάζει από την ασφάλεια της «τρύπας».
