Με την υπογραφή του Δημήτρη Τουλιάτου
– Κύριε, είναι άρρωστος πολύ.
– Δεν είναι ακόμα ώρα
– Κύριε, θα πεθάνει
– Μη βιάζεστε
– Κύριε, πέθανε.
– Περιμένετε, λίγο ακόμα
– Κύριε περάσανε 3-4 μέρες.
– Ωραία, καιρός να πάμε να τον σηκώσουμε!
Ακόμα και η ίδια η εκκλησία προσπαθεί να ερμηνεύει τους λόγους που ο Ιησούς χαζολόγαγε και δεν έτρεξε να προλάβει τον επιστήθιο φίλο του.
Πολλοί έχουν καταλήξει ότι αυτή του η τακτική δεν ήταν παρά ένας τρόπος να ανέβει η απόδοση.
Στη θεραπεία το έδινε πάρα πολύ χαμηλά, ενώ σχετική ήταν και η απόδοση σε έγερση μετά από λίγες στιγμές.
Λογικό θα πεις. Όσο ήταν άρρωστος, λίγοι θα πίστευαν ότι έγινε καλά από το θεραπευτικό άγγιγμα του Ιησού.
Αν είχε μόλις πεθάνει, πολλοί θα έλεγαν, ότι ήταν λάθος και κόλπο.
Ενώ τώρα, 4 μέρες νεκρός, έχουν ανέβει οι αποδόσεις στο φουλ.
Και ασφαλώς δεν μιλάω για στοιχηματικές αποδόσεις, αλλά για εμβέλεια και αντίκτυπο της πράξης.
Θα μου πεις, τι δουλειά έχει τούτη εδώ η βλάσφημη θεοφιλολογία;
Και μάλιστα σε τούτη δω τη μεριά του Νεολόγου.
Νομίζω ότι όλο και περισσότερο ακολουθούμε τέτοιου είδους συμπεριφορά.
Δηλαδή να προσπαθούμε να έχουμε μεγιστοποίηση της εντύπωσης και όχι της ουσίας.
Σα να επεξεργαζόμαστε και να σκηνοθετούμε το πλάνο της ενέργειάς μας.
Αδιαφορώντας όμως για τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στο ουσιαστικό αποτέλεσμα της πράξης μας.
Σε μπέρδεψα;
Ας επιστρέψουμε στο βέβηλο παράδειγμά μας:
Ο Λάζαρος τσούκου, τσούκου βγήκε με τα δέοντα σαβανάκια
Μεγάλη χαρά στην οικογένεια, γλέντια, τραγούδια χαρές.
Αλλά και πάρα πολλοί επίστευσαν και έτρεξαν προς αναζήτηση βαγίων.
Όλα καλά;
Όχι ακριβώς!
Τι αποσιωπά η ιστορία;
Το γεγονός ότι ο Λάζαρος έζησε άλλα 30 χρόνια, ζωή αγέλαστη.
Ένα μαύρο σύννεφο διαρκώς πάνω από το νου του.
Μια φορά λέει έσκασε ένα χαμόγελο, όταν κάποιος του έκλεψε μια γλάστρα, λέγοντας «Πήρε χώμα, από το χώμα» ή κάτι τέτοιο ευφρόσυνο!
Αλλά ούτε και στο σπίτι με τους δικούς του έζησε.
Τριάντα χρόνια εξόριστος στην Κύπρο, διωγμένος από το φθόνο και το μίσος των συμπατριωτών του.
Οπότε δεν ξέρω αν ο Λάζαρος ήταν και πολύ οκ με την καθυστέρηση του Ιησού να επέμβει!
Έτσι λειτουργούν τα πράγματα σήμερα.
Κανείς δεν κάνει κάτι έγκαιρα, προληπτικά και σε χρόνο που θα εξασφαλίσει τη μέγιστη πιθανότητα επιτυχίας.
Διορθώνω: Κανείς, που να έχει τη δυνατότητα να «πουλήσει» την πράξη του.
Σαν να βλέπουμε τον ήρωα, να αφήνει την κατάσταση να εξελίσσεται σε επίπεδο τυφώνα, ώστε να προσφέρει με μεγαλοπρέπεια την σπαστή του ομπρέλα, στρέφοντας το καλό του προφίλ στο κοινό.
Τι νόημα έχει να είσαι τέλειος, αν δεν μπορείς να το «εξαργυρώσεις», άλλωστε.
Εδώ μπαίνουν διάφορα ερωτήματα.
Είναι στη φύση του ανθρώπου;
Είναι στην ανάγκη του; Ή μήπως είναι κάτι που υπήρχε πάντα, αλλά εκτοξεύτηκε στην εποχή των εικόνων και της επιφάνειας.
Ο ίδιος ο Ιησούς φέρεται λέγων : Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου.
Δηλαδή κάνε αυτό που νομίζεις και η συνείδησή σου προτείνει, χωρίς να το διαλαλείς και να το προβάλεις.
Βασικός άξονας πολλών θρησκειών, φιλοσοφικών τάσεων και ρευμάτων, είναι αυτή η λειτουργία της προσφοράς, της φιλανθρωπίας κλπ.
Να λειτουργείς δηλαδή με ευθύνη, αλληλεγγύη και ταπεινότητα.
Διακρίνεις την απόσταση πιστεύω.
Και μην πει κανείς ότι υπάρχει λόγος κόστους προς όφελος.
Δηλαδή το να πιστέψουν και να ακολουθήσουν πολλοί, είναι σημαντικότερο από τη βάσανο του Λάζαρου.
Είναι δυο απολύτως διαφορετικά πράγματα, που αντανακλούν την ανθρώπινη φύση.
Αύριο λοιπόν, που ο Λάζαρος θα σκάσει μύτη εκ νέου, ας αναλογιστούμε και αυτό.
Ποιόν δρόμο θα διαλέγαμε εμείς;
Τον φίλο μας (και κατ επέκταση το άτομο, τη μονάδα) ή μια φανταιζί κίνηση ανάδειξης της αποστολή μας;
Που πήγα και έμπλεξα όλα τούτα, θα μου πεις, μέσα σε μια άνοιξη που έρχεται, αδιαφορώντας για σένα και τα ερωτήματά σου.
Μάλλον είναι οι τελευταίες αναθυμιάσεις του χειμώνα, ενός ακόμα δύσκολου χειμώνα.
Αν παρ όλα αυτά μπεις στον κόπο να ακολουθήσεις τον προβληματισμό μου, έχω να σου πω το εξής.
Δεν είναι δύσκολος ο πρώτος δρόμος. Είναι αδύνατος.
Δεν επιτρέπει η εποχή, αλλά και το συλλογικό θυμικό να ζήσεις βίο αθόρυβο.
Έχει επινοήσει και ειδικό όρο για τούτο: Αμένσιοτος θα πας φίλε μου.
Έχουμε πλέον απωλέσει την έννοια της ιδιωτικότητας, της πτήσης κάτω από το ραντάρ.
Αναγκάζεσαι να αναζητήσεις τρύπες στο δίχτυ, ώστε να κάνεις τη δουλειά σου έξω από τα φώτα και την καταγραφή.
Για να καταφέρεις να αντέξεις την ορμή του ρέματος.
Είμαι 58 ετών. Αρκετά, αλλά πιθανώς μένουν κάποια ακόμα.
Πόσο κουραστική έχει γίνει αυτή η εργώδης προσπάθεια όλων να δείχνουμε καλύτεροι, λαμπρότεροι, σοφότεροι…
Τέτοια εργώδης και κοπιώδης προσπάθεια, ώστε να δείξουμε ταπεινότητα!
Αλλά μάθαμε σιγά σιγά να αναγνωρίζουμε το αποτύπωμα της διαδρομής μας.
Ξέρουμε τι σημαίνει όλο αυτό το πανηγύρι και τι κενά κρύβει η ανάγκη μας να αποτελούμε μέρος του.
Πως το θηρίο που τρώει τα φυλλοκάρδια μας, δεν μερώνει με τη λάμψη.
Άρα, καλά τα καλοζυγισμένα event, αλλά ρωτήστε και το Λάζαρο!
(από την εφημερίδα “Νεολόγος”).
