ΤΟΥ Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Καλοκαίρι 2028! Η άφιξη του πρώτου µεγάλου κρουαζιερόπλοιου στην Πάτρα είναι γεγονός. Όσοι βρίσκονται στους παραλιακούς δρόµους φωτογραφίζουν το τεράστιο πλοίο που µπαίνει νωχελικά στο λιµάνι της πόλης! Ο ΟΛΠΑ έχει ετοιµάσει υποδοχή στην προβλήτα που θα δέσει, µε χορευτικά συγκροτήµατα, τοπικές γεύσεις τροφίµων και ποτών, χάρτες µε τα αξιοθέατα της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής. Τα µεγάφωνα παίζουν το δηµοτικό τραγούδι: «Που πάτε παλληκάρια, που πάτε βρε παιδιά» και µια οµάδα καρναβαλιστών πετάει σερπαντίνες και κοµφετί κρατώντας µικρές µάσκες που θα δοθούν ως δώρα στους τρεις και πλέον χιλιάδες επιβάτες του πλοίου. Επιβλητικό το κρουαζιερόπλοιο πλησιάζει στο λιµάνι και σφυρίζει. Ο Εµπορικός Σύλλογος έχει ετοιµάσει εκπτωτικά κουπόνια για τις αγορές των επισκεπτών επιβατών του πλοίου και µερικά καταστήµατα έχουν υπερπροσφορές, όπως ψεκαστήρες στη µισή τιµή στο Μαρκάτο, τσιµπιδάκια για τα ρόλεϋ µε 40% έκπτωση στη Μαιζώνος και 30% κάτω απ’ την αρχική τιµή, όλες οι κιλότες στο ιστορικό κέντρο. Η προβλήτα του λιµανιού έχει γεµίσει κόσµο που έχει την περιέργεια να δει τους ξένους επισκέπτες της πόλης να αποβιβάζονται από το κρουαζιερόπλοιο. Οι σέλφι «πάνε στεφάνι» όπως λέµε και το πλοίο ρίχνει επιτέλους άγκυρα.
Επί τόπου καταφθάνει ο Δήµαρχος Πατρέων µε µέλη του Δηµοτικού Συµβουλίου και τη Δηµοτική Μουσική να παίζει το «Ζαβαρακατρανέµια»! Οι καταπέλτες ανοίγουν και οι πρώτοι τουρίστες κατεβαίνουν κοιτώντας γύρω τους µήπως καταλάβουν το σκοπό της στάσης του πλοίου σ’ αυτό το λιµάνι. Πιο πέρα δεκάδες ταξιτζήδες διαλαλούν: Taxi for Castle, taxi for Claus, taxi for saint Andrew Church και ένας πολύ θαρραλέος φωνάζει: Taxi for Delphi! Οι επιβάτες του πλοίου ελαφρώς ηλιοκαµένοι µε τα ψαθάκια ή τα τζόκεϊ στο κεφάλι, τη βερµούδα µέχρι το γόνατο και τα µοκασίνια µε τις χειµωνιάτικες κάλτσες, προσπαθούν να καταλάβουν που ήρθαν.
Ο Δήµαρχος παίρνει το µικρόφωνο και τους καλωσορίζει µε τα εξής θερµά λόγια: «Η κρουαζιέρα αποτελεί στοιχείο κερδοφορίας των µονοπωλίων και ρίχνει στάχτη στα µάτια του λαού που αγωνίζεται για καλύτερους µισθούς, δωρεάν παιδεία και υγεία. Εµείς εδώ στην πόλη των αγώνων, σας δεχόµαστε σαν συµπαραστάτες της λαϊκής ανάγκης και σας καλωσορίζουµε στην όµορφη Πάτρα µας, που την φτιάξαµε χωρίς λεφτά της λυκοσυµµαχίας που λέγεται ΕΕ και κυρίως µόνοι µας χωρίς εργολάβους.»
Μια επιβάτης του πλοίου εντυπωσιασµένη ρωτάει µια κοπελίτσα που µοιράζει λουκούµια και τεντούρα: «what is going on here?» και η ευγενής Πατρινοπούλα της απαντάει ασφαλώς σε άπταιστα αγγλικά: «Mr. Karagiozis marriage»! Μετάφραση: ο γάµος του Καραγκιόζη. «A! ok!» Λέει η τουρίστρια και φεύγει µαζί µε το πλήθος των υπόλοιπων επιβατών του πλοίου προς την έξοδο του λιµανιού! Οι πρώτοι επισκέπτες φεύγουν προς Αγ. Νικολάου, Μαιζώνος, Ρήγα Φεραίου, Πλατεία Γεωργίου. Δεκάδες τσιγγανόπουλα ξεπροβάλουν από τις γύρω γωνίες και τους «την πέφτουν» µε το γνωστό σλόγκαν: «Δώσ’ µου να πάρω κάτι να φάω»! Από το πάνω µέρος της Πλατείας Γεωργίου στην Κορίνθου, περνάει η πορεία της εβδοµάδας! Οι τουρίστες του κρουαζιερόπλοιου φωτογραφίζουν τους διαδηλωτές, οι οποίοι ενοχλούνται αλλά συνεχίζουν την πορεία τους. Οι επισκέπτες του πλοίου ανεβαίνουν τις σκάλες της Γεροκωστοπούλου πηγαίνοντας προς το Ρωµαϊκό Ωδείο, στο οποίο δεν µπορούν να µπουν, γιατί δεν έχουν ολοκληρωθεί γύρω του ακόµα τα έργα. Όσοι παραµένουν στην Πλατεία Γεωργίου θαυµάζουν το Δηµοτικό θέατρο µε το τεράστιο πανό κρεµασµένο δίπλα του, στο οποίο αναγράφονται συνήθη συνθήµατα ενάντια στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και φωτογραφίζουν τις σκάλες του, απολαµβάνοντας το οξύ της µυρωδιάς, εντυπωσιασµένοι απ’ τις πόρτες του που στέκονται αγέρωχα, µισοδιαλυµένες. Οι υπόλοιποι, φωτογραφίζουν τα σιντριβάνια µε τη πράσινη γλίτσα, τα γκράφιτι στο σπασµένο µάρµαρο γύρω – γύρω και τη γοητεία του ξεβαµµένου γρύπα! Εικόνες καταπληκτικές σε µία αναπτυσσόµενη πόλη που αποκτάει επιτέλους έσοδα από την κρουαζιέρα.
Θα µπορούσε να είναι σελίδα από ηµερολόγιο του µέλλοντος, η ίσως παραµύθι για µια φανταστική πόλη που όλα αυτά µαζί συνυπάρχουν, όπως πουθενά αλλού και συµβαίνουν αναπάντεχα εξαιρετικά πράγµατα. Είναι όµως πραγµατικότητα! Η πόλη αυτή υπάρχει και επειδή δεν µπορεί, δεν έχει και µάλλον δεν θέλει στην πλειοψηφία της να της συµβαίνουν εξαιρετικά πράγµατα, απλώς χαµογελάει στον καθρέπτη…
