Ποτέ δεν έρχονται πολλά μαζι
Ένα.
Μοναχό του!
Είναι σα να έχουν βάλει κλήρο και σε κάποιο τυχαίνει το κοντό ξυλάκι.
Στον άτυχο, χτυπάνε φιλικά την πλατούλα όλα τα υπόλοιπα, προφέροντας μέσα από τα ανακουφισμένα στόμα τους, λόγια παρηγοριάς και εμψύχωσης.
Γιατί το πρώτο κουνούπι της χρονιάς, έχει να περάσει πολλές δυσκολίες.
Είναι ο θαραλλέος ιχνευτής που θα επισκεφτεί και πάλι τα ξεχασμένα λημέρια. Είναι ο προάγγελος της εποχής της αφθονίας που έρχεται.
Αλλά είναι και το πρώτο θύμα, που θα αντιμετωπίσει, ολομόναχο, το μένος και την οργή σου.
Που θα σε κάνει να πεταχτείς έντρομος, έκπληκτος, αλλά αποφασισμένος να πάρεις εσύ το πρώτο αίμα!
Έρχονται οι μέρες των κουνουπιώνε, θα έπρεπε να τραγουδά με όλη την έκταση της φωνής της η «αγαπώ τον άνθρωπο» Νατάσσα.
Γιατί τα κουνούπια, ξέρουν!
Ότι το καλοκαίρι ήρθε!
Ότι η προσφερόμενη σάρκα εκτείνεται πλεόν σε εκατοντάδες χιλιάδες στρέματα.
Ότι οι καλεντούλες και το άρωμα μοσχομπίζελου που βάζεις για να τα διώξεις, απλά δημιουργεί μια ευχάριστη ατμόσφαιρά!
Που είναι εκείνες οι καλές εποχές που στις οδηγίες του Κατόλ έλεγε κλείστε όλα τα παράθυρα και ανάψτε το φιδάκι!
Εμπνευστής του πρέπει να ήταν τεως δεσμοφύλακας στρατοπέδου εξόντωσης, ή γκουρού της μαστούρας από την Γκόα της Ινδίας.
Θέλω να πω ότι αφού επιβίωσαν από αυτό, τι να τους πει η ταμπλέτα μυρτιάς και ανθών γιούζου…
Και έρχεται το πρώτο κουνούπι.
Μαζί με τη ζέστη και τα ιδρωμένα μπουτάκια.
Που προβαλλουν με την ακαταμάχητη γοητεία που έχουν τα φρεσκοφουρνισμένα κρουασάν!
Καλώς να έρθουν λοιπόν, συνεχίζοντας έναν ατέρμονο κύκλο διαδοχής και τροφοδοτώντας την πλήξη μας με ένα θέμα συζήτησης.
Εκτός αν μας … τροφοδοτήσουν και με κάτι άλλο αυτή τη φορά!
Τα κοκτέιλ ασθενειών, ιών και λοιμώξεων, είναι όσα και οι κόκοι της άμμου στην πλαζ. Όρεξη να έχεις…
Εν τω μεταξύ βρήκαμε και που θα γίνει το προσωρινό (;) καλοκαιρινό θέατρο του Δήμου Πατρέων και δεν θα είναι στην Πλάζ.
Αρχικά πίστευα ότι η ανεύρεσή του θα ήταν κάποιο θέμα στην κατηγορία ΒΡΕΙΤΕ, στο κυνήγι του Κρυμμένου Θησαυρού: Βρείτε που θα στήσει το καλοκαίρι ο Δήμος Πάτρας καλοκαιρινό θέατρο. Βαθμοί 25.
Αλλά πέρασαν τα καρναβάλια, πέρασαν τα Πάσχα και τίποτα. Βέβαια φίλοι παραγωγοί και ηθοποιοί εις τας Αθήνας μου λέγανε ότι τους στέλνουν μακέτα θεάτρου, χωρίς να τους λένε που ακριβώς είναι.
Την είδα και γώ, πρέπει να σου πω.
Έσπασα το κεφάλι μου να ταιριάξω τα σημάδια και να δω τι θέλει να πει ο ποιητής. Δεν τα κατάφερα.
Την έδειξα και σε άλλους. Τίποτα.
Ε, λέω ας μείνει μυστικό.
Τελικά μαθαίνω ότι η μακέτα που κυκλοφορούσε θα βρει την υλοποίηση της στο Παμπελοπολησιακό!
Καλό ακούγεται.
Ευκολίες έχει, τεχνικά έχει, ρεύματα έχει.
Καταλαβαίνει ο άλλος που του λές.
Ας δούμε βέβαια πως θα πάει αυτό.
Γιατί το Εργοστάσιο Τέχνης, σε ότι αφορά το θέατρο, ήταν καταστροφή σκέτη.
Όπως καταστροφή σκέτη θα είναι και το θέατρο στο Έλος της Αγιάς.
Δεν είμαι οικολό-γερος και ούτε πιστεύω στο ασυμβίβαστο φύσης και ήπιων χρήσεων.
Αντιθέτως πιστεύω ότι η προστασία της φύσης γίνεται μόνο από τους πολίτες και όχι από διατάξεις. Και το Νότιο Πάρκο, είναι περίφημη απόδειξη.
Όμως, φίλε μου, θέατρο πλάι στη θάλασσα και πάνω σε έλος, δεν κάνεις.
Ξέρω ότι και αυτή η άποψή μου θα παρμείνει αντιδημοφιλής.
«Τι θέλει τώρα κιαυτός και μας χαλάει τη σούπα;»
Οκ, αλλά παραμένει το χειρότερο σημαίο να κάνει θέατρο πλάι στην υγρασία της θάλασσας και όοοολα τα καλά του έλους.
Και όταν λεω «καλά» δεν είναι μόνο τα κουνούπια και τα ζωύφια που κατά τρισεκατομμύρια θα πλακώνουν με το που θα ανάψουν τα φώτα.
Είναι και η μόνιμη υγρασία στην ατμόσφαιρα που συντηρείται από τα υπόγεια νερά και τη βλάστηση.
Μαζί με την υγρασία και την αλμύρα της θάλασσας δημιουργούν τον ιδανικό συνδυασμό καταστροφής. Ρωτήστε όποιον μουσικό θέλετε. Ρωτήστε όποιον τραγουδιστή θέλετε. Ρωτήστε όποιον ηθοποιό θέλετε.
Θα σας μιλήσουν για ευπάθεια και ξεκούρδισμα στα μουσικά όργανα, για βράχνιασμα και κλείσιμο στις φωνές για νωπά σκηνικά και καρέκλες.
Θα σας πουν ότι ενώ η σχετική υγρασία γύρω στο 60-65% είναι επιθυμητή, πάνω από το 80% είναι θάνατος για τη φωνή.
Ειδικά ο συνδυασμός υγρασίας και ζέστης, δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Είναι λάθος, όσες μελέτες και να έχετε.
Όπως ήταν λάθος και πριν 40 χρόνια, που το συζητούσε ο ΕΟΤ, λάθος πριν από 20 χρόνια στο πλαίσιο έργων της Πολιτιστικής.
Και στην τελική, μην πιστεύετε εμένα. Ρωτήστε να σας πουν.
Ουφ πια. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε ρε φίλε όπως του πρέπει.
Μας ενοχλούσε ο Ριγανόκαμπος! Που είναι η τέλεια λύση. Χώροι να κάνεις ότι θές, επικοινωνία με την πόλη και όλη την περιφέρεια.
Πως το έλεγε η διαφήμιση; Οικοπεδα με θέα, φως νερό τηλέφωνο, λίγα λεπτά από την Ομόνοια.
Άντε τώρα να πάμε σαν τα βατράχια στην Αγιυά. Να χαλάσουμε και 2-3 εκατομύρια και στο τέλος να έχουμε κάνει μια τρύπα στο νέρο.
Στην κυριολεξία!
Αλλά βλέπεις εδώ και 30 χρόνια που γνωρίζω τα τοπικά πράγματα, δεν υπάρχει επίπεδο και μηχανισμός διαλόγου. Δεν υπάρχει τρόπος να εξάγεται ένα ελάχιστο σημείο συμφωνίας και προγραμματισμού. Δεκάδες προτάσεις, μελέτες και πρακτικά συνεδρίων, που διαρκούν μέχρι να χωνευτεί και το τελευταίο μπουρεκάκι της δεξίωσης.
Δεκάδες προγράμματα και προτάσεις παρατάξεων, που είναι χρήσιμα μόνο για πυρομαχικά ενός αδυσώπητου πολέμου.
Οι φωνακλάδες, έχουν πάντα «δίκιο».
Οι σοβαροί, δεν βγαίνουν ποτέ στον αφρό.
Οι ρηξικέλευθοί είναι «χομπίστες».
Και εγώ, μαζί με το πρώτο κουνούπι της χρονιάς, … μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
