Η Τομεακή Επιτροπή Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, αποχαιρετά με βαθιά συγκίνηση το σύντροφο Μιχάλη Τέλιο, που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών και αγωνιστικής δράσης, στα 99 του χρόνια.
Ο σύντροφος ανήκε σε εκείνη τη μεγάλη γενιά των Αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης, που έδωσε τον τιτάνιο αγώνα ενάντια στην Γερμανική και Ιταλική κατοχή και τους ντόπιους συνεργάτης της για την Απελευθέρωση της χώρας.
Κατάγονταν από τη Γουριώτισσα Αιτωλοακαρνανίας, από κτηνοτροφική-αγροτική οικογένεια. Κοντά στο Κόμμα και τη δράση του ήρθε στις αρχές της δεκαετίας 1940, όταν στα 1942, όντας 20 χρονών, συμμετείχε στις πρώτες μυστικές επαφές στο χωριό του για την οργάνωση της Αντίστασης και στη συνέχεια, μαζί με άλλους αγωνιστές, συνδέθηκε με ένοπλες αντάρτικες ομάδες.
Το 1943 εντάχθηκε στον εφεδρικό ΕΛΑΣ, στην Επιμελητεία του Αντάρτη (Ε.ΤΑ) και στη συνέχεια πέρασε στα μόνιμα τμήματά του, αναλαμβάνοντας υπηρεσία στο Ξηρόμερο. Παράλληλα, με την ίδρυση της ΕΠΟΝ το Φλεβάρη του ’43, εντάσσεται στις γραμμές της και λίγο αργότερα γίνεται μέλος του Κόμματος. Το 1944, μετατίθεται με εντολή του Κόμματος στην Εθνική Πολιτοφυλακή, που μόλις είχε ιδρυθεί, στο Ξηρόμερο.
Συμμετείχε στη μεγάλη νικηφόρα Μάχη του ΕΛΑΣ στην Αμφιλοχία τον Ιούλη του 1944 και συγκεκριμένα με τμήματα που απέκλεισαν τη δυτική είσοδο της πόλης.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, πέρασε στην παρανομία και συνελήφθη το Μάη του 1945, όπου τον βασάνισαν στο χωριό του. Μετά την παραμονή του σε διάφορα κρατητήρια, απολύθηκε και πήγε στο Αγρίνιο, όπου το κυνήγι του δε σταμάτησε, καθώς σταθερά το συλλαμβάνανε με διάφορες κατηγορίες.
Το 1946 το συνέλαβαν στα Σιτόμενα Τριχωνίδας όπου δούλευε, τον βασάνισαν και τον μετέφεραν στο Αγρίνιο, όπου αφού δεν κατάφεραν να στηρίξουν κάποια κατηγορία εναντίον του, τον πέρασαν Αυτόφωρο με την κατηγορία ότι τραγουδούσε αντάρτικα.
Το 1949 κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του, στάλθηκε στο κολαστήριο της Μακρονήσου, όπου έμεινε εκεί για 27 μήνες.
Η δράση του μετά την απόλυσή του συνεχίστηκε, επιστρέφοντας στο Αγρίνιο, δουλεύοντας στην ΕΔΑ, μέχρι τη δικτατορία. Με την επιβολή της δικτατορίας συμμετείχε στην παράνομη δουλειά και συγκέντρωνε χρήματα για τις οικογένειες των εξόριστων.
Με την πτώση της δικτατορίας και την de facto αναγνώριση του ΚΚΕ, συνέχισε την Κομματική ζωή και δράση του στο Αγρίνιο και τη συνοικία του, τον Άγιο Δημήτριο.
Την περίοδο του 1989-91, με την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και την προσπάθεια οπορτουνιστικής διάλυσης του ΚΚΕ, κράτησε ψηλά τη σημαία του αγώνα και υπερασπίστηκε το Κόμμα και τις αρχές του.
Ο σ. στάθηκε επάξια σαν μέλος του Κόμματος και ευτύχησε να δει την οικογένειά του, τα εγγόνια του και τους οικείους του, να εμπνέονται από τη στάση του και να στέκονται οργανωμένα και σταθερά πλάι στο Κόμμα του, το ΚΚΕ.
Η Τομεακή Επιτροπή Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.
