Η αποκάλυψη εγκληματικών πράξεων όπως η κακοποίηση παιδιών, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και γενικά ότι έχει να κάνει με την εκμετάλλευση και τη βία κατά των ανήλικων, καλώς γίνεται και πρέπει να παρεμβαίνει άμεσα η δικαιοσύνη και η πολιτεία. Μάλιστα το νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει στα θύματα να μιλούν και να καταγγέλλουν αυτές τις πράξεις, χρειάζεται περισσότερη ενίσχυση, τόσο για να ενθαρρύνονται στη διεκδίκηση της προστασίας τους, αλλά και να θωρακίζεται δημόσια η ηθική, από όσους χρησιμοποιούν τους νόμους, για διάφορες σκοπιμότητες. Διότι συμβαίνουν και αυτά. Από αυτό το σημείο μέχρι να φτάνουμε στη γενίκευση μιας εντύπωσης ότι ζούμε σε μια διεφθαρμένη κοινωνία που αποφάσισε την αυτοκάθαρση της ή το αποφάσισαν κάποιοι άλλοι μέσα σε ενάμιση μήνα, υπάρχει μια απόσταση η οποία όσο μικραίνει, αρχίζει να γίνεται ελαφρώς ύποπτη… Καμία φορά δηλαδή όταν λέμε ότι ‘’ανοίγουν στόματα , καλό είναι να ξέρουμε ποια στόματα και γιατί ανοίγουν την κάθε χρονική στιγμή. Και δεν το λέω για να υποβαθμίσω τη σημασία κάποιων γεγονότων, η να αμφισβητήσω το περιεχόμενο τους, αλλά γιατί εκνευρίζομαι όταν γεμίζει ο τόπος ‘’ Πόντιους Πιλάτους’’ και ξερόλες που δεν μίλαγαν τόσο καιρό… Και με το επιχείρημα ότι δεν μπορούσαν!
Με ενοχλεί το γεγονός ότι από την ημέρα που ακούστηκαν οι καταγγελίες για την ‘’ Κιβωτό του κόσμου’’ βγαίνουν καθημερινά δημοσιογράφοι Αθηναϊκών καναλιών και αφήνουν υπονοούμενα ότι ήξεραν αλλά δεν μίλαγαν. Με εξοργίζει επίσης το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος με το άκουσμα των καταγγελιών, αφαίρεσε ταχύτατα από τον ιερέα επικεφαλής της γνωστής ΜΚΟ το δικαίωμα να ιερουργεί. Αυτό σημαίνει ότι η εκκλησία ήξερε και σιωπούσε μέχρι να βγει το θέμα στη δημοσιότητα. Αλλιώς θα υπήρχε ο στοιχειώδης χρόνος που καθορίζει το τεκμήριο της αθωότητας…
Αγανακτώ ακόμη, όταν βλέπω ότι τέτοια και παρόμοια γεγονότα αποτελούν ελκυστικά στοιχεία πολιτικής αντιπαράθεσης, όπου άκριτα και αβίαστα κάθε αντιπολίτευση προσπαθεί να μπλέξει την εκάστοτε κυβέρνηση με οτιδήποτε αφορά το αστυνομικό δελτίο της καθημερινότητας. Έχει συμβεί και στο παρελθόν, συμβαίνει και τώρα. Ειδικά μάλιστα τώρα τα ζητήματα ηθικής που θεωρητικά αγγίζουν ένα ακροατήριο ακραίων συναισθημάτων και αντιλήψεων, πασπαλίζονται με βαρύγδουπες έννοιες πολιτικής, προκειμένου να ‘’ προγκίξουν’’ ψηφοφόροι προς την κατεύθυνση που βολεύει. Και σήμερα η αντιπολίτευση που βλέπει με νούμερα ότι δεν υπάρχει μεταστροφή κόσμου προς αυτήν, θεωρεί προτιμότερο, οι αγανακτισμένοι να πάνε αλλού. Έτσι όμως δεν θα γίνουμε ποτέ καλύτερη χώρα και καλύτερη κοινωνία. Όταν ο έλεγχος της εφαρμογής των νόμων και η αποκάλυψη παρανομιών , είναι δουλειά ενός πολυποίκιλου παρασκηνίου με αποδέκτη την τηλεόραση και η απονομή της δικαιοσύνης, είναι δουλειά του internet και των Τοκ – Σόου μεσημεριανών και βραδινών εκπομπών με τιμητές μεγαλοδικηγόρους και πολιτικούς, αυτό δεν λέγεται σύγχρονη προοδευτική και ευνοούμενη χώρα. Λέγεται μπάχαλο. Και μάλιστα με περιεχόμενο κουραστικό, επαναλαμβανόμενο και αποκρουστικό πλέον. Κυρίως γιατί στο τέλος ο χρόνος ο οποίος στην Ελλάδα είναι αδέκαστος και πολύ αυστηρός ρυθμιστής της ζωής μας , αλλοιώνει τη μνήμη και την κρίση μας και κάνουμε όλο τα ίδια…
Μακάρι οι γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς να φτιάξουν μια χώρα που ο καθένας από τον απλό πολίτη μέχρι τον πιο κορυφαίο θεσμό θα κάνει τη δουλειά του σωστά , υπεύθυνα και νόμιμα. Και θα υπάρχει στη χώρα αυτή μια σχεδόν άγνωστη μέχρι σήμερα έννοια : Ο σεβασμός! Στο εαυτό μας , στο διπλανό μας και στον τόπο μας… Για τα εγγόνια μας ίσως το βλέπω. Εμείς και τα παιδιά μας δεν το προλαβαίνουμε.
