Αν η ανάπλαση που γίνεται στο ιστορικό κέντρο της Πάτρας έχει σαν στόχο την ανάπτυξη και τη δυναμική του αστικού περιηγητικού τουρισμού, το παράδειγμα του Ναυπλίου και η σύγκριση μαζί του, είναι μάλλον απογοητευτική για την αχαϊκή πρωτεύουσα.

Κι η αιτία για αυτό δεν έχει να κάνει με λάθη της δημοτικής αρχής ή λανθασμένο σχεδιασμό ως προς την εκτέλεση του έργου, αλλά με την νοοτροπία που επικρατούσε τις περασμένες δεκαετίες και η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να «σκοτώσει» ένα σημαντικό μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς αυτής της πόλης.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Εκείνο που ξεχωρίζει την παλιά πόλη του Ναυπλίου είναι η νεοκλασική αρχιτεκτονική και τα νεοκλασικά κτίρια που υπάρχουν στα στενά και στα μονοπάτια που οδηγούν από το Κάστρο στο λιμάνι. Το σύνολο των κτιρίων αυτών έχουν γίνει μικρά ξενοδοχεία και νοικιάζονται, έχοντας από κάτω τους ένα εστιατόριο, μια καφετέρια, μια ταβέρνα κτλ.  Στο Ναύπλιο φρόντισαν και κράτησαν τα νεοκλασικά αυτά κτίρια όρθια, μη γκρεμίζοντάς τα για μια πολυκατοικία και για δύο ή παραπάνω διαμερίσματα αντιπαροχή.

Έτσι διατήρησαν την λεγόμενη παλαιά πόλη του Ναυπλίου, διαχωρίζοντάς την από το σύγχρονο κέντρο της. Στην Πάτρα κάτι τέτοιο είναι αδύνατον πλέον να γίνει. Εκτός από το ότι ένα μεγάλο μέρος των νεοκλασικών κτιρίων που βρίσκονταν στο ιστορικό κέντρο κατεδαφίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες, αυτή η «δολοφονική» τάση της αστικοποίησης που χαρακτήρισε τις δεκαετίες του ’60, του ’70, αλλά και των ετών που ακολούθησαν, είχε εισχωρήσει και στην Άνω πόλη.

Αρκεί να κάνει κανείς μια βόλτα στα δρομάκια αυτής της γειτονιάς και θα παρατηρήσει ότι τα πιο σύγχρονα κτίρια είναι περισσότερα από τα νεοκλασικά, αλλά και από κάθε άλλη μορφή της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.

Η ανάπλαση της Πάτρας μπορεί έτσι στην καλύτερη περίπτωση να αναδείξει το ιστορικό της κέντρο, αλλά πλέον στην αχαϊκή πρωτεύουσα δεν μπορεί να υπάρξει αυτός ο διαχωρισμός της παλαιάς με την σύγχρονη πόλη.  Με λίγα λόγια όσες πεζοδρομήσεις και να κάνουμε Ναύπλιο δεν γινόμαστε.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος*