ΤΟΥ Γ.ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Κάθε φορά που αναλαµβάνει την εξουσία ένας εκλεγµένος Αµερικάνος Πρόεδρος, εµείς εδώ στην Ελλάδα, κάνουµε πάντα τα ίδια πράγµατα. Ανησυχούµε αναλύοντας τις προοπτικές των Ελληνο- Αµερικανικών σχέσεων, λες και οι Αµερικανοί Πρόεδροι δεν έχουν άλλη έγνοια πρωί – βράδυ, εκτός από την Ελλάδα και αν ακαλύπτουµε τον Καραταδόπουλο και τον Χατζητάδε, µεγαλοσχήµονες Ελληνο-Αµερικανούς που είναι δίπλα του και τον επηρεάζουν τάχα, υπέρ του δικαίου της ιδιαίτερης πατρίδας τους.
Φυσικά στην πορεία, µας προκύπτουν συνήθως άλλα άσχετα πράγµατα και ασφαλώς δεν ανατρέπεται ποτέ η πάγια πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή µας, που υπαγορεύει πάση θυσία, ισορροπία ανάµεσα σε δύο µέλη του ΝΑΤΟ µε ότι κατά καιρούς καλό ή κακό συνεπάγεται. Αυτή την φορά βέβαια η επανεκλογή του Τραµπ, εξάπτει το ενδιαφέρον και την περιέργεια, κυρίως λόγο της πρωτοφανούς εµπλοκής του µεγιστάνα Έλον Μασκ στη γεωστρατηγική των ΗΠΑ, η οποία εντείνει την αγωνία για το τι περιµένει τον πλανήτη και την Ευρώπη, που εµφανίζεται ως η «ωραία κοιµωµένη» του παραµυθιού. Η µετάδοση της τελετής ορκωµοσίας ως γεγονός µεγάλου τηλεοπτικού ενδιαφέροντος, έγινε πιο πολύ για την επιβεβαίωση των δυνατοτήτων που έχουν τα ελληνικά κανάλια, παρά για την µελλοντική ουσία των πραγµάτων, η οποία είναι απρόβλεπτη και µάλλον αντιστρόφως ανάλογη του show!
Οι Αµερικανοί Πρόεδροι ξέρουν ελάχιστα για την Ελλάδα. Ο τελευταίος Έλληνας που απασχόλησε τη µεγάλη αυτή χώρα σοβαρά ήταν το 1988, ο Μάικλ Δουκάκης ως υποψήφιος Πρόεδρος, ενώ ποτέ κανείς δεν έφτασε από την Ελληνο-Αµερικανική κοινότητα στην πολιτική πιο ψηλά, από τον Σπύρο Άγκνιου, Αντιπρόεδρο του Νίξον εδώ και πενήντα τέσσερα χρόνια! Όλοι οι Πρόεδροι ήρθαν σε επαφή µε τη χώρα µας για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί στις σπουδές τους µπορεί να άκουσαν για τον Ελληνικό Πολιτισµό και την ιστορία µας και δεύτερον, γιατί στα άδυτα του State Department τους πληροφόρησαν για την προβληµατική σχέση δύο µελών του ΝΑΤΟ και συµµάχων της Αµερικής στη Νότιο – Ανατολική Μεσόγειο. Στην πορεία των χρόνων κάποιοι συµπάθησαν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, απέκτησαν φιλίες µε Έλληνες ηγέτες και έµειναν έκθαµβοι στη θέα του Παρθενώνα όπως ο Οµπάµα! Δεν άλλαξε ποτέ τίποτε παρά µόνο ο τρόπος που γίνονται τα παιχνίδια των ισορροπιών.
Ο Τζο Μπάιντεν ήταν ο µόνος Πρόεδρος των ΗΠΑ που γνώριζε τόσο από προσωπική εµπειρία όσο και πολιτική, την περιοχή µας καλύτερα από κάθε προκάτοχο του. Και φυσικά δεν µιλάµε για το γεγονός ότι υπήρξε ο µοναδικός Αµερικανός ηγέτης µε δικό του σπίτι σε Ελληνικό νησί, το οποίο λόγο ηλικίας και προβληµάτων έχει περίπου µια δεκαετία να επισκεφθεί, αλλά για τα τριάντα χρόνια ενασχόλησης µε την προεδρία της επιτροπής του Κογκρέσου των ΗΠΑ για την Νότια Ευρώπη, που τον έκανε να ξέρει την περιοχή µας µε κλειστά µάτια. Δεν τον βοήθησε όµως ο χρόνος να αποδείξει τίποτε απ’ όλα αυτά.
Ο Ντόναλντ Τραµπ είναι ο κλασσικός αγεωγράφητος και ανιστόρητος Αµερικάνος, της λογικής «όλα είναι χρήµα». Σκασίλα του η ιστορία µας, η κουλτούρα µας και το δίκιο µας. Θα παρέµβει αν χρειαστεί, µόνο εάν πεισθεί από κάποιον όµοιό του ή από κάποιον που αισθάνεται υποχρέωση για την στήριξή του ανάµεσα στο Ελληνό-Αµερικανικό λόµπι. Είµαστε επίσης γι’ αυτόν κοµµάτι της Ευρώπης που αντιπαθεί όπως όλοι οι κοµπλεξικοί του «Αµερικανικού ονείρου» εδώ και δεκαετίες. Κι αυτό λέει πολλά για την συνολική αντιµετώπιση της περιοχής. Εκτός φυσικά και αν προκύψουν µπίζνες όπου η Ελλάδα προβάλει τη δίκαιη συµµετοχή, ενώ απέναντι της στα ανατολικά του Αιγαίου, προβάλλεται ο ετσιθελισµός του ισχυρού, κάτι που εξιτάρει τον Τραµπ!
Κατά συνέπεια είναι προτιµότερο τα επόµενα τέσσερα χρόνια ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ να µην χρειαστεί, ούτε να µας θυµηθεί, ούτε να παρέµβει για κάτι γύρω από την Ελλάδα, γιατί είναι απίθανο να είναι για καλό. Ας µας θυµάται κάθε 25η Μαρτίου που ο Αρχιεπίσκοπος Αµερικής κάνει αυτή την δεξίωση προς τιµήν των Ελληνο- Αµερικανών µαζί µε τον εκάστοτε Πρόεδρο στον Λευκό Οίκο! Το τι είµαστε για τον Τραµπ, φαίνεται άλλωστε και από την επιλογή της Πρέσβεως για την Ελλάδα. Μας κατέταξε στο life style ως τουριστική ατραξιόν και αντικείµενο των social media… Δεν µας χαλάει, αρκεί να έχουµε ασφάλεια και ειρήνη …
