Είναι μια γυναίκα που εκπέμπει ευγένεια και σταθερότητα. Η εντυπωσιακή εξωτερική της εμφάνιση μαγνητίζει το βλέμμα, σε πρώτη φάση, αλλά ο τρόπος που κινείται μέσα στον χώρο, που σκέφτεται και εκφράζεται, μετατοπίζει άμεσα το ενδιαφέρον του συνομιλητή της από το φαίνεσθαι στο είναι. Οπως η ίδια παραδέχεται, εξάλλου, έχει δουλέψει σκληρά και μεθοδικά για να γίνει αυτό που είναι σήμερα στη ζωή και στην τέχνη της. Και τώρα μοιάζει να απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της, απαλλαγμένη από περιττά άγχη και ανασφάλειες. Αυτή την περίοδο τη βρίσκουμε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στην παράσταση «Πονηρό πνεύμα» που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς, μια μαύρη κωμωδία για τις σχέσεις και την ανάγκη του ανθρώπου να συνεχίσει να απολαμβάνει τη ζωή ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Gala: Επιστρέφετε στο Εθνικό Θέατρο περισσότερα από είκοσι χρόνια μετά. Ποια είναι τα συναισθήματά σας;
Κατερίνα Λέχου: Σίγουρα το ότι βρίσκομαι ξανά σε αυτό τον χώρο μετά από τόσα χρόνια μού ξυπνά μνήμες από το παρελθόν. Ωστόσο, επειδή δεν ανήκα ποτέ σε κάποια συγκεκριμένη θεατρική κάστα, ούτε του Θεάτρου Τέχνης, όπου τελείωσα τη δραματική σχολή, ούτε του Εθνικού, μού αρέσει που έχω αυτή την ελευθερία τού να μπορώ να επιλέγω και να κάνω ό,τι πραγματικά επιθυμώ και έχω ανάγκη, από τις προτάσεις βεβαίως που μου γίνονται. Είναι όμως ωραία να δουλεύεις στο Εθνικό. Σου δίνει τη δυνατότητα για πιο μεγάλα πράγματα, σου προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια και όταν και η παρέα είναι δημιουργική, ακόμα καλύτερα.
G.: Ποια ήταν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες σας όταν ξεκινούσατε τη διαδρομή σας στον χώρο του θεάτρου;
Κ.Λ.: Δεν ήμουν ποτέ ηθοποιός που είχε φιλοδοξίες να παίξει σε συγκεκριμένα έργα, συγκεκριμένους ρόλους. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι σε κάθε δουλειά που συμμετέχω να αισθάνομαι ότι μπορώ να συνδεθώ με τους ανθρώπους, να κάνω κάτι που να με πηγαίνει μπροστά και να είμαι δημιουργική στον μέγιστο βαθμό. Δεν με απασχολούν οι τίτλοι. Οι τίτλοι πολλές φορές παγιδεύουν τους ανθρώπους. Στην παράσταση που ανεβάζουμε τώρα, ας πούμε, παίζω έναν δεύτερο ρόλο. Αυτό δεν με προβλημάτισε καθόλου δεδομένου ότι με ενδιέφερε το έργο και το σχήμα των συνεργατών. Ετσι είμαι και στη ζωή μου. Δεν επιλέγω τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι με βάση την ιδιότητα και τους τίτλους τους. Η διαδρομή έχει σημασία και οι συνοδοιπόροι μας.
G.: Τι σας γοήτευσε αρχικά στην τέχνη του θεάτρου και πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να ακολουθήσετε αυτό τον δρόμο στη ζωή σας;
Κ.Λ.: Δεν είχα ιδέα τι είναι το θέατρο, δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη επιρροή από το οικογενειακό περιβάλλον, ούτε μια συγκεκριμένη στιγμή που πήρα συνειδητά την απόφαση να ασχοληθώ με αυτό τον χώρο. Γνώρισα το θέατρο ως θεατής, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική δουλειά του ηθοποιού. Ασυναίσθητα με πήγαν τα βήματά μου προς τα εκεί και σιγά-σιγά άρχισα να τον ψηλαφίζω αυτό τον χώρο. Η στιγμή που ένιωσα συνειδητά πως η υποκριτική είναι πραγματικά αυτό που θέλω να ακολουθήσω στη ζωή μου ήρθε αρκετά αργά, μετά τα 40 μου. Αυτό το είδος της δουλειάς θέλει ωριμότητα, βάθος, εμπειρία, που δεν μπορείς να τα διαθέτεις όταν είσαι πολύ νέος, χρειάζονται χρόνο. Η αλήθεια είναι βέβαια πως τους λόγους για τους οποίους παραμένω σε αυτή τη δουλειά δεν έχω πάψει μέχρι σήμερα να τους επαναπροσδιορίζω.
G.: Η εξωτερική σας εμφάνιση αποτέλεσε διαβατήριο ή εμπόδιο στη διαδρομή σας; Στον χώρο σας μια όμορφη γυναίκα πρέπει να δουλέψει περισσότερο για να αποδείξει ότι είναι ταυτόχρονα και έξυπνη και ικανή;
Κ.Λ.: Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε πολύ περιορισμένων αντιλήψεων όσον αφορά το κάστινγκ. Είμαι σίγουρη πως η εξωτερική μου εμφάνιση έχει παίξει ρόλο στη δουλειά μου, δεν υπάρχουν όμως συγκεκριμένες περιπτώσεις που να έχουν πέσει στην αντίληψή μου υπό την έννοια ότι μου το είπε κάποιος καθαρά. Από εκεί και πέρα, αφού εγώ μέσα μου δεν ένιωθα ότι κάνω μόνο για τους ρόλους της ωραίας και μοιραίας γυναίκας, κυνηγούσα λυσσαλέα να κάνω και διαφορετικά πράγματα. Ολο αυτό με την εξωτερική εμφάνιση έχει περισσότερο να κάνει με το πώς το κουβαλάς εσύ ο ίδιος. Εγώ δεν έδωσα ποτέ σημασία στην εξωτερική μου εμφάνιση. Είναι ένα ωραίο δώρο, χρησιμεύει σε κάποια περιπτώσεις και ανοίγει πόρτες ενίοτε, αλλά δεν είναι το παν.
G.: Εκδηλώσεις ζήλιας ή αρνητικής συμπεριφοράς έχετε δεχτεί εξαιτίας της εικόνας σας;
Κ.Λ.: Ε, υπάρχουν αυτά σε όλους τους χώρους, αλλά δεν ασχολούμαι. Επειδή προέρχομαι από ένα σπίτι στο οποίο δεν είχε σημασία το πώς φαινόμαστε, δεν με ενδιέφερε και μετά. Το έβλεπα, το αισθανόμουν βεβαίως γύρω μου πως κάποιοι το σχολιάζουν ή ασχολούνται με αυτό, αλλά εγώ το μίκραινα, οπότε ήμουν εντάξει μέσα μου.
G.: Την επιτυχία που ήρθε το 2001 με την τηλεοπτική σειρά «Είσαι το ταίρι μου» πώς τη διαχειριστήκατε;
Κ.Λ.: Πολύ cool. Εκείνη την περίοδο ήμουν 35 χρόνων και είχα ήδη δουλέψει 14 χρόνια. Η επιτυχία ήρθε σε πολύ καλό timing, στρωτά, σε μια αρκετά ώριμη φάση μου. Αλλοι συνάδελφοί μου που βίωσαν τη μεγάλη επιτυχία σε πολύ νεαρή ηλικία μού έχουν πει πως ζορίστηκαν. Σ’ εμένα όλο αυτό ήρθε πολύ ισορροπημένα.
G.: Είναι πάντως γεγονός ότι η τηλεόραση σάς πάει. Εχετε συμμετάσχει με εξαιρετικές δουλειές. Στην πιο πρόσφατη, μάλιστα, στο ερωτικό θρίλερ «42 βαθμοί» σας είδαμε σε έναν ρόλο τελείως κόντρα με ό,τι είχατε παίξει μέχρι σήμερα. Ηταν κάτι που επιδιώκατε;
Κ.Λ.: Η αλήθεια είναι πως τόσο σκληρό ρόλο στην τηλεόραση δεν έχω ξανακάνει. Ολοι οι άνθρωποι όμως μέσα μας έχουμε πολλές διαφορετικές πτυχές. Από την άλλη πλευρά, μεγαλώνοντας, είχα στον οικογενειακό μου κύκλο αναφορές σχετικές με την αυστηρότητα, από αυτό το ψυχρό, μη συναισθηματικό μοντέλο συμπεριφοράς. Είχα γύρω μου αυστηρές γυναίκες, που δεν μπορούσαν να εκφράσουν το συναίσθημά τους και άντλησα πολλά στοιχεία για τον συγκεκριμένο ρόλο. Μου αρέσει να αναμετριέμαι με δύσκολους ρόλους. Αποτελεί μεγάλο δέλεαρ αυτό για μένα. Και να σας πω κάτι: Και να αποτύχω σε έναν ρόλο δεν με νοιάζει καθόλου. Είναι δικαίωμά μου να δοκιμάσω και να αποτύχω. Αλλιώς δεν έχει νόημα.
G.: Η εικόνα που βγάζετε προς τα έξω είναι αυτή μιας γυναίκας συγκροτημένης, σταθερής, που θέλει να έχει τα πράγματα υπό έλεγχο στη ζωή της. Ανταποκρίνεται αυτή η εικόνα στην πραγματικότητα;
Κ.Λ.: Για χρόνια μού έλεγαν πως βγάζω την εικόνα όχι μόνο της συγκροτημένης αλλάς και της αυστηρής. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να γίνονται σωστά τα πράγματα, προσπαθώ να διατηρώ μια τάξη. Από την άλλη πλευρά, κάνω και τρέλες και σαχλαμάρες και όλα αυτά. Θέλω όμως να είμαι γειωμένη, να πατάω τα πόδια στη γη, γιατί είναι τόσο στον αέρα η δουλειά που κάνουμε που, αν δεν έχεις ένα καλό αντίβαρο στην προσωπική σου ζωή, μπορεί να σε τρελάνει.
G.: Ας περάσουμε στο «Πονηρό πνεύμα», την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Ποια είναι τα δυνατά στοιχεία αυτού του έργου;
Κ.Λ.: Ο Νόελ Κάουαρντ, ο συγγραφέας, ξεκινάει πάντα τα έργα του με αφετηρία τις συζυγικές σχέσεις, οι οποίες, όπως όλοι ξέρουμε, μπορεί να είναι πολύ δηλητηριώδεις. Στο συγκεκριμένο έργο η μεγάλη έκπληξη είναι ότι μέσα σε αυτή τη συζυγική σχέση εισχωρεί και το φάντασμα της πρώην συζύγου και αυτό δημιουργεί μια σειρά καταστάσεων που έχουν το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας και της φάρσας. Ολο αυτό όμως είναι μια αφορμή, καθώς η συγκεκριμένη ιστορία διαδραματίζεται σε μια περίοδο εμπόλεμης κατάστασης. Οπως εμπόλεμη είναι, μ’ έναν τρόπο, και η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, γι’ αυτό και θεωρώ ότι το έργο μπορεί να έχει θέση στη εποχή μας. Διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες αγωνίες για επιβίωση μέσα στις δύσκολες συνθήκες, ενώ σηματοδοτεί και την ανάγκη του ανθρώπου να εξοικειωθεί με την άλλη πλευρά, αυτή του θανάτου. Αυτή η παράσταση εντάσσεται σε ένα διαφορετικό είδος θεάτρου που δεν έχω κάνει μέχρι σήμερα, γι’ αυτό και με ιντριγκάρει.
Διαβάστε περισσότερα στο https://www.protothema.gr/gala/article/1217983/katerina-lehou-oi-sheseis-theloun-agalia-kai-apodohi/
