H επίκουρη καθηγήτρια Παθολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, Λοιμωξιολόγος, Καρολίνα Ακινόσογλου, μιλά στην εφημερίδα «Νεολόγος», για την καθημερινότητα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου και τονίζει την αναγκαιότητα περαιτέρω ενδυνάμωσης των δημοσίων δομών υγείας.
ΕΡ.: Περιγράψτε μας την καθημερινότητα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας. Δώστε μας την ειδική εικόνα σε σχέση με τη διαχείριση του κορωνοϊού και των περιστατικών με covid-19.
ΑΠ.: Είχαμε την τύχη η καθημερινότητα του ΠΓΝΠ να μη διαταραχτεί ιδιαίτερα έως και πολύ πρόσφατα, όποτε και δεχτήκαμε ιδιαίτερη «πίεση» ως Νοσοκομείο Αναφοράς για τον COVID-19. Τα χειρουργεία, η λειτουργία των εξωτερικών ιατρείων αλλά και τα υπόλοιπα περιστατικά εξυπηρετούνταν ως συνήθως, παρά τις συνθήκες της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης. Είναι κατανοητό ωστόσο, ότι σε ένα βαθμό επήλθε περιορισμός των τακτικών λειτουργιών, αναλογικά των αναγκών που προέκυψαν τις τελευταίες ημέρες με γνώμονα την ασφάλεια όλων των ασθενών και την καλύτερη διαχείριση τους.
Τώρα όσον αφορά ειδικά τη διαχείριση του κορωνοϊού, το ΠΓΝΠ προσαρμόστηκε πολύ νωρίς σε υγειονομικά πρωτόκολλα διαχείρισης και αντιμετώπισης, σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ και τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες. Αποτελεί νοσοκομείο αναφοράς του COVID-19 απ’ το πρώτο κύμα της επιδημίας, εξυπηρετώντας περιστατικά κατά μήκος ολόκληρης της 6ης ΥΠΕ. Έως τούδε, έχουμε νοσηλεύσει περίπου 200 επιβεβαιωμένα κρούσματα ποικίλης βαρύτητας, και διαχειριστεί κατ’ οίκον με στενή παρακολούθηση ισάξιο αριθμό περιστατικών, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα
ΕΡ.: Αντέχει το Νοσοκομείο; Έχει φτάσει στα όρια του σε σχέση με την υλικοτεχνική υποδομή, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό;
ΑΠ.: Το ΠΓΝΠ, όπως σχεδόν και όλα τα νοσοκομεία της ελληνικής επικράτειας, δέχτηκαν και συνεχίζουν να δέχονται μεγάλη “πίεση” λόγω της πρόσφατης επιδημίας. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου επιδημικού κύματος, το νοσοκομείο μας σε συνεργασία με την 6η ΥΠΕ διπλασίασε τη δυναμική τόσο των απλών κλινών COVID-19, όσο και των αντίστοιχων κλινών ΜΕΘ, ανταποκρινόμενο με επιτυχία στις παρούσες συνθήκες. Φυσικά η περαιτέρω ενίσχυση τόσο με άψυχο και κυρίως με έμψυχο δυναμικό είναι απαραίτητη και πλέον επιθυμητή για το βέλτιστο αποτέλεσμα και την αξιοποίηση της υλικοτεχνικής υποδομής.
ΕΡ.: Ποια είναι η πρώτη σκέψη που σας έρχεται στο μυαλό όταν φτάνετε στο νοσοκομείο, δεδομένων των δύσκολων συνθηκών;
ΑΠ.: Ποια είναι η πρώτη μου σκέψη; Ότι άλλη μια μέρα έχουμε την τύχη να είμαστε ακόμη εδώ στεκόμενοι όρθιοι και πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Οφείλω να ομολογήσω ότι η ζωή μας άλλαξε σημαντικά και αναπάντεχα το τελευταίο έτος. Για όλους μας, υγειονομικούς ή μη. Εντούτοις, ο φόβος και η θλίψη δύναται να μας «ποδοπατήσουν» πριν τον ίδιο τον κορωνοϊό. Όποτε, ας παραμείνουμε αισιόδοξοι και ας προσέχουμε απλά λίγο περισσότερο. Άλλωστε και αυτό αναπόφευκτα θα τελειώσει.
ΕΡ.: Το κράτος βοήθησε και βοηθά το ΕΣΥ; Ποια είναι η πραγματικότητα με βάση τη δική σας εμπειρία και καθημερινότητα;
ΑΠ.: Κατά τη διάρκεια της επιδημίας του COVID-19 το ΕΣΥ ενισχύθηκε κατόπιν κυρίως κρατικών πρωτοβουλιών, τόσο σε υλικοτεχνική υποδομή, όσο και έμψυχο δυναμικό. Σαφώς δε βρισκόμαστε στις ίδιες δυνατότητες που μας βρήκε το πρώτο επιδημικό κύμα, ενώ το ΕΣΥ ως σύνολο, ήταν και παραμένει αυτό που αντιμετώπισε την επιδημία αυτή με αυταπάρνηση. Οφείλω όμως να ομολογήσω, ότι η περαιτέρω διαχρονική ενίσχυση σε υλικοτεχνική υποδομή και ικανό έμψυχο δυναμικό είναι απαραίτητη, επιθυμητή και αποτελεί προϋπόθεση και παρακαταθήκη για τη διαμόρφωση ενός ισχυρότερου συστήματος υγείας έναντι όχι μόνο μιας επιδημίας, αλλά για την εξασφάλιση της βέλτιστης υγειονομικής περίθαλψης όλων. Σε αυτό το σημείο εντούτοις, πρέπει να υπενθυμίσω ότι όπως διεφάνη και στο πρώτο επιδημικό κύμα, κανένα σύστημα υγείας, όσο εύρωστο και οργανωμένο, δε δύναται να διαχειριστεί τη μαζική προσέλευση κρουσμάτων, πράγμα που υπογραμμίζει τη μέγιστη σημασία της πρόληψης.
ΕΡ.: Πείτε μας σας παρακαλώ την πιο δυνατή στιγμή που ζήσατε με ασθενή με κορωνοϊό. Τι σας εκμυστηρεύτηκε; Τι του είπατε;
ΑΠ.: Οι στιγμές ήταν και είναι πολλές και πολύ δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Όσοι εργαζόμαστε ανάμεσα στους αρρώστους αυτούς βιώνουμε όλοι τη μοναξιά τους, και τον υπόκωφο τρόμο του “τι μέλλει γενέσθαι” στη σιωπή τους. Άλλωστε, και οι ίδιοι έχουμε νιώσει την αβεβαιότητα και την αγωνία τους από τη μεριά του ιατρού που τους φροντίζει. Ασθενείς νέοι ή μεγαλύτεροι, με ή χωρίς προβλήματα υγείας. Τι τους λέω συνήθως; Το μόνο που τους λέω είναι «μη φοβηθείς, εδώ θα είμαστε».
Αλέξανδρος Κογκόλης
(από εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
