Kαράβι χωρίς πυξίδα και προορισμό

20.12.2020 / 20:19
ζακ

Του Διονύση Ζακυνθινού

Στη συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στον «Νεολόγο» και στο ερώτημα για το πού θα πρέπει να στραφεί οικονομικά η πόλη, ο δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης έδωσε μια μάλλον προβλέψιμη απάντηση.

Βάσει αυτής, «η Πάτρα, όπως και όλη η Ελλάδα, κινείται με προορισμό την αύξηση της κερδοφορίας της ολιγαρχίας του πλούτου, αφού αυτοί κάνουν κουμάντο. Το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι σε σήψη και παρακμή και δεν μπορεί να διασφαλίσει την ευημερία του λαού. Για να διασφαλιστεί αυτή η ευημερία σήμερα, δεν είναι αρκετή μία αλλαγή στους κλάδους που γίνονται οι επενδύσεις, στις προτεραιότητες του κεφαλαίου. Χρειάζεται ανατροπή».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη συλλογιστική του δημάρχου, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Γιατί, όμως, άλλες πόλεις, που κινούνται κι αυτές στο ίδιο πλαίσιο που (κατά τον πρώτο πολίτη της Πάτρας) ορίζει η ολιγαρχία του πλούτου και κάποτε ήταν στη σκιά της, έκαναν αλματώδη βήματα και σήμερα είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς; Ερώτημα και τροφή για σκέψη, έχοντας ως παραδείγματα, φερ’ ειπείν, την Καλαμάτα και τα Τρίκαλα.

Αλλά ας μην το κουράζουμε για να δώσουμε μια πειστική ερμηνεία. Εκτός από τις ιδεοληψίες που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες, φτάνοντας στο σημείο να αντιμετωπίζονται εχθρικά ακόμη και σκέψεις για ορισμένα επενδυτικά σχέδια, γεγονός είναι ότι, ως πόλη, δεν έχουμε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για το μέλλον, για το προς τα πού θέλουμε να πάμε.

Αυτή η απώλεια προσανατολισμού κρατάει κοντά τριάντα χρόνια, από τότε που η Πάτρα χτυπήθηκε από ένα ισχυρό κύμα αποβιομηχάνισης, με αποτέλεσμα έκτοτε να βγούμε έξω από τα νερά μας.

Μέχρι και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν έκλεισαν τα εργοστάσια που αποτελούσαν ως ένας υπολογίσιμος παραγωγικός ιστός το επίκεντρο της τοπικής οικονομίας και ταυτόχρονα το κύριο σημείο αναφοράς ως προς την απασχόληση ενός μεγάλου μέρους εργατικού δυναμικού, ξέραμε πού πατούσαμε και πού βρισκόμασταν.

Μια γενιά μετά, κι ενώ οι εποχές έχουν αλλάξει πια θεαματικά, μη έχοντας πυξίδα για το αύριο,  βαδίζουμε πια στα τυφλά, περιμένοντας να ζήσουμε από τους φοιτητές. Όμως, όπως απέδειξε και η φυγή τους λόγω της πανδημίας, αυτοί δεν πρέπει να  αντιμετωπίζονται ως πανάκεια.  

Με την απαραίτητη υπενθύμιση ότι, διανύοντας το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, ο Δήμος δεν είναι μόνο πλέον για να μαζεύει τα σκουπίδια και να παρέχει ύδρευση και αποχέτευση, ας συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.

Αργά ή γρήγορα η πανδημία θα αποτελέσει παρελθόν, το νερό από το Φράγμα Πείρου – Παραπείρου θα μπει στο αυλάκι.

Όμως, εκείνο που θα παραμείνει ως ζητούμενο (κυρίως για όσους βλέπουν με ανησυχία το μέλλον) είναι η εξεύρεση για την πόλη σαφούς ταυτότητας, σχεδίου, πυξίδας και προδιαγεγραμμένου προορισμού.

Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θέλουμε να πορευτούμε με γνώμονα την ιστορία μας και με τις προκλήσεις των καιρών, ώστε να μην καταντήσουμε με τα σύγχρονα δεδομένα ένα… κεφαλοχώρι.    

Ακολουθήστε το dete.gr στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News απο τον υπολογιστή αλλά και από την εφαρμογή Google News του κινητού σας.

Σχετικά Άρθρα

ροή ειδήσεων

πρωτοσέλιδα