Καμιά φορά , όταν με πιάνουν οι παλιές μουσικές ανησυχίες και φουσκοδεντριές , δοκιμάζω να ακούσω άλμπουμ που αρκετοί άνθρωποι που εμπιστεύομαι, εκθειάζουν σε μουσικά site και τα βλέπω σε σκόρπια σόσιαλ ψήγματα. Τελευταία γίνεται χαμούλης με το άλμπουμ της /του Fever Ray. Με την πολυδιάσπαση της εποχής και αν δεν είσαι επαγγελματίας μουσικοκριτικός , συντάκτης , αρρωστάκι με τη μουσική , είναι πραγματικά άθλος , τουλάχιστον για μένα, να ακούσεις ένα άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο παλιόφιλος Νίκος Αλιβιζάτος είναι στο μυαλό μου το πρότυπο ανθρώπου που άκουγε ολοκληρωμένη τη δουλειά του καλλιτέχνη. Νομίζω πως είμαστε πολλοί εκεί έξω που συνδεθήκαμε με τη μουσική αλλά η αποστολή μας και οι κοινωνίες μας κάπου «έμπαζαν». Δύσκολη η παραδοχή αλλά ας πούμε και καμιά αλήθεια μεταξύ φίλων. Για την ιστορία το άλμπουμ που κατάφερα να ακούσω ολόκληρο ,δεν με ενθουσίασε αλλά το κέρδος του ακούσματος είχε διαφορετική αξία.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
