Η υδρορροή  της βίας

Προσοχή, το έργο περιέχει βίαιες σκηνές. Ρεκλάμες τρόμου από το παρελθόν πεταρίζουν σαν γλαρόνια στον νου και στα έργα με σκηνές βίας που με μεγάλωσαν χωρίς ψυχολογικά τραύματα (νομίζω ). Η κάθε έκφραση συναισθήματος στον κινηματογράφο περνάει από ένα φίλτρο το οποίο κάμνει μια ταινία εμπειρία και όχι τοπίο στο ίνσταγκραμ. Πρόσφατα στο Τζον Γουικ θαύμασα αυτή τη χορογραφία και την ευρηματικότητα στις σκηνές δράσης που ξύπνησαν μέσα μου εφηβικές σινεφίλ μνήμες. Τέτοιος ρυθμός, τόση ένταση μέσα από δεκάδες σώματα που πέφτουν , σηκώνονται , ξαναπέφτουν λες και βλέπεις μια μεταμοντέρνα παράσταση χοροθεάτρου. Ο Μπρους Λι που μεγάλωσε τη γενιά μου  με καράτε και φιλότιμο μέσα από μια βουδιστική σκοπιά είχε σαν μάντρα ζωής το εξής: «Να είσαι σαν το νερό και θα αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες. Μην είσαι επιθετικός αλλά προσαρμόσου με το αντικείμενο και θα βρεις ένα τρόπο για να περάσεις από γύρω ή από μέσα του. Αν τίποτα μέσα σου δεν μείνει άκαμπτο, όλα τα εξωτερικά πράγματα θα αποκαλυφθούν.»