ΤΟΥ Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Γίνεται πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια για την ενδοοικογενειακή βία, µερικά περιστατικά της οποίας έχουν τραγική εξέλιξη. Όλοι αγανακτούµε για όσα ακούµε και ασφαλώς αναζητούµε µέσα από απλές σκέψεις κατ’ αρχήν, την αιτία που υπάρχει τόσο µεγάλη αύξηση τέτοιων περιστατικών. Η διαµόρφωση της κοινής γνώµης µέσα από τα ισχυρά κοινωνικά δίκτυα και την τηλεόραση, δηµιούργησε την ανάγκη παρέµβασης της Πολιτείας µε οργανωµένο και λίγο πιο εξελιγµένο τρόπο. Με βάση τον νόµο 3500 του 2006, έγιναν τροποποιήσεις τέτοιες, ώστε τα επεισόδια βίας στο σπίτι και γύρω από την οικογένεια, να χαρακτηρίζονται άµεσα εγκληµατικές πράξεις και να διώκονται αυτεπάγγελτα. Η αστυνοµία επίσης απέκτησε 63 ειδικά γραφεία Αντιµετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας. Καλούνται να διαχειριστούν κάθε περιστατικό ή καταγγελία, ενηµερώνοντας τις εισαγγελικές Αρχές και παρέχοντας πληροφορίες στα θύµατα, ώστε να γνωρίζουν πώς να λειτουργήσουν γύρω από το πρόβληµα και πώς να τύχουν συνολικής υποστήριξης. Ασφαλώς όλα αυτά δεν είναι αρκετά για τη µείωση ή και την εξάλειψη του φαινοµένου. Πέρα από το γεγονός ότι ζούµε στην εποχή µιας συνολικής αύξησης της βίας στη σκέψη και στη πράξη σ’ όλο τον κόσµο, µε πολλές αιτίες, στην Ελλάδα υπάρχει ένας µεγάλος αριθµός παραγόντων που δεν βοηθούν στον αγώνα εναντίον της.
Καταρχήν σε ότι αφορά το οικογενειακό περιβάλλον, καµιά γυναίκα δεν µπορεί να δεχθεί από το πρώτο επεισόδιο σε βάρος της από σύζυγο ή σύντροφο, ότι έχει απέναντι της, έναν εν δυνάµει εγκληµατία! Από τη µία ο συναισθηµατικός παράγοντας, από την άλλη το άγνωστο της ζωής µετά την ανατροπή της οικογενειακής ισορροπίας ή της σχέσης, αναγκάζει τις περισσότερες γυναίκες να δίνουν ευκαιρίες στους κακοποιητές τους, πιστεύοντας ότι θα αλλάξουν…
Οι πρωταγωνιστές της ενδοοικογενειακής βίας είναι συνήθως χειριστικοί άνθρωποι, των οποίων η ικανότητα ελέγχου των αντιδράσεων του άλλου, δηµιουργεί συνθήκες κουκουλώµατος του προβλήµατος, µέχρι και συνήθεια, ώσπου γίνεται το κακό! Τα θύµατα αυτού του είδους της βίας, αντί να αντιλαµβάνονται από την αρχή το άδικο σε βάρος τους όπως π.χ µια γυναίκα που της κλέβουν την τσάντα στο δρόµο, αναζητούν µερίδιο ευθύνης στον εαυτό τους, ώστε να µην προκαλούν τον βίαιο χαρακτήρα του άλλου. Έτσι περνάει ο χρόνος και τα πράγµατα χειροτερεύουν. Όταν σ’ αυτές τις υποθέσεις µπλέκονται και τα παιδιά, όχι µόνο µεγαλώνει η προέκταση της βίας, πολλές φορές σε ανεπανόρθωτο βαθµό, αλλά δυστυχώς µεταφέρεται από τη µία γενιά στην άλλη, µια προβληµατική ζωή µε άγνωστες εξελίξεις. Η υπόθεση του αστυνοµικού που υπηρετούσε στη φρουρά της Βουλής και καταγγέλλεται για ανήκουστα πράγµατα σε βάρος της συζύγου και των παιδιών τους, είναι η τραγική εξέλιξη της βίας σε διαστροφή… Όταν η οικογένεια, το σχολείο και το περιβάλλον εργασίας ενός βίαιου χαρακτήρα, αδυνατούν από µικρή ηλικία να ασχοληθούν µαζί του και να διαγνώσουν ότι η συµπεριφορά του δεν είναι απλό ελάττωµα, αλλά σοβαρό πρόβληµα, αφήνουν µια αράχνη να υφαίνει τον ιστό της ανενόχλητη. Η βία, εάν δεν προκύπτει από πρόσκαιρα πάθη ή εξαρτήσεις, είναι κυρίως ένα έµφυτο ένστικτο που ελέγχεται από το εγώ και το υπέρ εγώ. Γι’ αυτό καταστρέφεται κάθε συναίσθηµα και κάθε αίσθηση ισορροπίας στις σχέσεις ενός οικείου περιβάλλοντος, µε τραγικές συχνά συνέπειες…
Το δυσάρεστο της όλης ιστορίας, είναι, εάν πιστέψουµε βέβαια όσους µιλούν για την κοινωνία του µέλλοντος, πως η βία θα είναι η κυρίαρχη µορφή ζωής στον πλανήτη µετά από 30-40 χρόνια. Θα αποτελεί το στοιχείο της επιβίωσης κοινωνιών και λαών στον κόσµο. Δεν θα ζούµε τότε για να το διαπιστώσουµε, άλλα µπορούµε να αναλάβουµε τις ευθύνες µας όλοι για όσα ζούµε και διαπιστώνουµε σήµερα… Ότι σώσουµε…
