Επιμέλεια: Νικολίνα Σκόνδρα
Ο γηραιός πρωθυπουργός Δεληγιάννης ήταν γνωστό ότι υπήρξε πολέμιος των χαρτοπαικτικών λεσχών, οι οποίες μάλιστα ήταν μάστιγα για την εποχή. Λίγες ημέρες μετά την έναρξη τη επανάστασης του Θερίσου, στις 31 Μαρτίου του 1905, δολοφονήθηκε από τον Αντώνη Γερακάρη (Κωσταγερακάρη), άνθρωπο του υπόκοσμου, διότι η κυβέρνηση είχε κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες, με τις οποίες ασχολείτο ο δολοφόνος.
Συγκεκριμένα, στη σκάλα της Βουλής, δηλαδή στο σημερινό Ιστορικό Μουσείο, ολίγον προ της 5 μ.μ. ο Δεληγιάννης έπεσε νεκρός εν μέση οδό από τον διαβόητο χαρτοπαίκτη. Ο Γερακάρης εργαζόταν ως πορτιέρης και μπράβος σε μια χαρτοπαικτική λέσχη, η οποία είχε κλείσει εξαιτίας του νόμου που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του δολοφονημένου Δηλιγιάννη. Ο Κωστογερακάρης, ηλικίας τριανταοκτώ ετών και πατέρας πέντε παιδιών τον δολοφόνησε από εκδίκηση, επειδή τα συμφέροντα επλήγησαν με την απόφαση του Πρωθυπουργού να κλείσει όλες τις χαρτοπαικτικές λέσχες. Συνελήφθη και δικάστηκε στο Κακουργιοδικείο Αθηνών και τιμωρήθηκε με θανατική ποινή.
Εκτός από αυτήν την τραγωδία στην Αθήνα αντίστοιχα περιστατικά συνέβαιναν σε αρκετές πόλεις της Ελλάδος, όπου η δράση των χαρτοπαικτών ήταν έντονη. Συγκεκριμένα, στην Πάτρα στις 25 Δεκεμβρίου του 1905, ανήμερα των Χριστουγέννων, δολοφονήθηκαν δύο άνθρωποι εξαιτίας της χαρτοπαιγνίας.
Η φρικαλέα τραγωδία της προχθεσινής νυκτός
Στις 27 Δεκεμβρίου του 1905 στον «Νεολόγο» δημοσιεύθηκε ένα ρεπορτάζ, το οποίο ανέφερε ένα τραγικό συμβάν το οποίο προκλήθηκε εξαιτίας της χαρτοπαιγνίας. Συγκεκριμένα, έγραφε ότι η ημέρα των Χριστουγέννων κηλιδώθηκε με το αίμα αθώων νέων, οι οποίοι έπεσαν νεκροί από τα όπλα δύο στρατιωτών. Όλη η πόλη της Πάτρας είχε συγκλονιστεί από το περιστατικό, το οποίο προκάλεσε πολλές συζητήσεις και λυπητερά σχόλια.
Η ημέρα χαράς και ευφροσύνης μετατράπηκε στιγμιαία σε οδυνηρό πένθος
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής εκείνης, στο καφενείο των αδερφών Βασιλείου και Κωστή Σάντση επί της οδού Καρόλου στην περιοχή του Πυροσβεστείου και ώρα 10 μ.μ. έπαιζαν χαρτιά δύο στρατιώτες, ο Αθανάσιος Νταήλας και ο Διονύσιος Γκρέκας μαζί με έναν σκαπανέα, τον Διονύσιο Μανούρα. Εκεί δημιουργήθηκε μια ένταση, διότι οι δύο στρατιώτες είχαν την υπόνοια ότι ο Διονύσιος Μανούρας τους έκλεβε. Ο ίδιος αρνήθηκε τις κατηγορίες, ισχυριζόμενος ότι το παιχνίδι διεξαγόταν δίκαια και ειλικρινά. Για να κατευνάσει τα πνεύματα και να αποφύγει τις ταραχές και τους θορύβους στο χώρο του καφενείου, ένας από τους ιδιοκτήτες, ο Βασίλειος Σάντσης εγγυήθηκε να δώσει στους δύο στρατιώτες το μικρό χαμένο τους ποσό (1 και 50 δραχμές). Όμως, το περιστατικό δεν έμελλε να τελειώσει αναίμακτα.
Εν ψυχρώ δολοφονίες
Όταν τελείωσε το παιχνίδι, όπως περιγράφει ο δημοσιογράφος του «Νεολόγου», οι δύο στρατιώτες αποφάσισαν να εκδικηθούν τον Διονύσιο Μανούρα, καταφτάνοντας στο καφενείο με όπλα. Ο Μανούρας δεν παρευρισκόταν στον χώρο, καθώς είχε αποχωρήσει νωρίτερα. Έτσι λοιπόν, οι δύο δολοφόνοι, οι οποίοι επιθυμούσαν πάση θυσία να εκδικηθούν για την αδικία, άνοιξαν τα πυρά τους σε τρεις ανυποψίαστους νέους, τον Ανδρέα Ψαρρακό, τον ιταλό Σταύρο Μπαλούλη και τον Τρύφωνα Κατέχη. Οι δύο πρώτοι έπεσαν νεκροί, μια σφαίρα βρήκε στο στόμα τον Ανδρέα Ψαρράκο και άλλη μια στο στήθος τον Σταύρο Μπαλούλη. Ο τρίτος, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται κοντά στον Μπαλούλη, απλά τραυματίστηκε.
Μετά το αιματοκύλισμα
Στη συνέχεια, οι δύο δολοφόνοι έλαβαν την οδό της φυγοδικίας. Στον δρόμο συνάντησαν τον δεκανέα, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την καταδίκη τους, τον απείλησαν με τα όπλα τους και αυτός από τον φόβο έφυγε. Είναι γεγονός ότι, εκτός από τα τρία θύματα, τραγικά πρόσωπα υπήρξαν και οι οικογένειες των πεσόντων της ημέρας των Χριστουγέννων. Συγκεκριμένα, στον Νεολόγο του 1905, ο δημοσιογράφος της εποχής έγραψε ότι η μητέρα του δολοφονημένου ιταλού νέου, έχασε τα λογικά της μετά τον φόνο του παιδιού της και αυτό έγινε αντιληπτό σ’ όσους παραβρέθηκαν στην κηδεία του.
(από εφ. Νεολόγος)
