ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ
Η αθώωση από το δικαστήριο του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ και των δύο παιδιών του, οι οποίοι είχαν πέσει θύμα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας μέσα στο σπίτι τους στο Κουκάκι τον Δεκέμβριο του 2019, είναι ολοφάνερο ότι βάζει σοβαρότατα ζητήματα δημοκρατίας προς πολλές κατευθύνσεις. Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο κ. Ινδαρές: «Ήμασταν τρία χρόνια σε μία μεγάλη αγωνία με πάρα πολλά προβλήματα πρακτικά και κοινωνικά, στο έλεος κάθε πικραμένου είτε πολιτικού είτε δημοσιολογούντα είτε ανώνυμων τρολ που γράφανε για μας, για τα παιδιά μου, για εμένα και τη γυναίκα μου απίστευτες βρωμιές. Να σας θυμίσω και εκείνες τις μέρες, είναι τραυματικό για αυτό το λέω, κορυφαίοι παράγοντες της πολιτικής ζωής είπαν από τα τηλεοπτικά δίκτυα, σε πανελλήνια μετάδοση και επώνυμα, πράγματα που αποδεικνύονται πλέον ανυπόστατα. Φαινόταν ότι ήταν το μένος μίας παραταξιακής υστερίας από την πρώτη στιγμή, σε όποιον είχε μία στοιχειώδη αντίληψη και λογική».
Θα εστιάσω σε δύο πλευρές αυτής της απαράδεκτης για δημοκρατική πολιτεία υπόθεσης.
Οι πρακτικές των οργάνων της «τάξης»
Η πρώτη έχει να κάνει προφανώς με την συμπεριφορά και τις πρακτικές των οργάνων της «τάξης». Όπως και των φυσικών και πολιτικών προϊσταμένων τους. Που όλοι μαζί είχαν με πολύ ενθουσιασμό ενστερνιστεί ένα από τα συνθήματα που είχαν φέρει τη ΝΔ στην κυβέρνηση. Ότι δηλαδή θα παταχθεί κάθε παραβατικότητα, μικρή ή μεγάλη, για να αποκατασταθεί η τάξη και η ασφάλεια που είχε διασαλευτεί τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί τα γεγονότα τα επόμενα χρόνια να τους διέψευσαν εκκωφαντικά, ιδιαίτερα στο χώρο του ποινικού εγκλήματος με ανεξιχνίαστες δολοφονίες ακόμα και δημοσιογράφου, όμως η έγνοια τους περιοριζόταν μάλλον στον αντι-εξουσιαστικό χώρο. Αποδείχθηκε ότι δεν τους απασχολούσε ο τρόπος που θα επιβαλλόταν η τάξη αλλά μόνο το αποτέλεσμα, πράγμα που αποδείχθηκε και αυτό φενάκη.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν στην περίπτωση του κ. Ινδαρέ, ο ενθουσιασμός των οργάνων της «τάξης» και όσων τα χειροκροτούσαν είχε μεγιστοποιηθεί από το γεγονός ότι ένας σκηνοθέτης, ένας «κουλτουριάρης» δηλαδή, διεκδίκησε τα δημοκρατικά του δικαιώματα κατά την εισβολή στο σπίτι του.
Ας δούμε όμως τι είπε η εισαγγελέας στην αγόρευσή της, προτείνοντας την αθώωσή τους «όχι λόγω αμφιβολιών, αλλά γιατί δεν τέλεσαν τις πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται». «Υπέστησαν ωμή αστυνομική βία και ήταν τα εξιλαστήρια θύματα μιας οργανωμένης αλλά μη επιτυχημένης αστυνομικής επιχείρησης (…) έπεσαν θύματα σκληρής, αναίτιας βίας, όταν αστυνομικοί εισέβαλαν τον Δεκέμβρη του 2019 στο ίδιο το σπίτι τους, το οποίο βρισκόταν δίπλα σε κατάληψη στο Κουκάκι, ωστόσο ήταν εκείνοι που βρέθηκαν στο εδώλιο για σειρά από πλημμελήματα».
Σημαδιακή ειρωνεία της τύχης: Ο τότε υπουργός ΠροΠο που κάλυπτε αυτές τις πρακτικές, διαβάσαμε πρόσφατα σε πολλά ΜΜΕ ότι παρακολουθείτο από την ΕΥΠ (;), το Μαξίμου (;), το Predator (;). Του ευχόμαστε να ανακαλύψει την αλήθεια και να προσπαθήσει να διδαχθεί από αυτήν – αν του είναι δυνατόν.
Η «ενημέρωση», όπως την βιώνουμε σήμερα
Η δεύτερη πλευρά έχει να κάνει με την «ενημέρωση», όπως την βιώνουμε σήμερα. «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης» αναγράφεται στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ. Προφανώς η ρήση αυτή δεν ισχύει για τα πετσοταϊσμένα ΜΜΕ ούτε για τα δουλοπρεπή και συμφεροντολόγα παπαγαλάκια τους. Τα οποία πέταξαν στον σκουπιδοτενεκέ το τεκμήριο της αθωότητας, που θα έπρεπε να τους κάνει τουλάχιστον επιφυλακτικούς και προσεκτικούς στις διατυπώσεις τους. Τελικά το δικαστήριο δεν δέχθηκε όσα υποστήριξε η Ελληνική Αστυνομία και πίσω από αυτήν ένα τσούρμο δημοσιογράφων που επαναλάμβαναν τις ανακοινώσεις της με περίσσεια εισαγγελικού ύφους που υποκαθιστούσε την έλλειψη δημοσιογραφικού ήθους.
Μόνο ένας ζήτησε εκ των υστέρων συγγνώμη. Δημοσιογράφος των «Νέων», ο οποίος πριν τρία χρόνια αμέσως μετά τα γεγονότα, συμφωνώντας «αβλεπί» με την αστυνομία, έγραφε: «Ακριβώς έτσι έγιναν χθες τα πράγματα. Μπήκε η αστυνομία σε μια κατάληψη στο Κουκάκι.[…]. Οι αστυνομικοί πέρασαν στην ταράτσα και τους συνέλαβαν – μαζί με τον πατέρα τους, που προσπάθησε να τους εμποδίσει…».
Η αποθέωση της «ερευνητικής» δημοσιογραφίας συνίσταται πλέον στην αντιγραφή των δηλώσεων της Αστυνομίας.
Μετά την δικαστική ετυμηγορία, ο ίδιος δημοσιογράφος γράφει:
«Ανήκω σε εκείνους που μετέδωσαν την πληροφορία της αστυνομίας, ότι ο γιοι του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ και ο ίδιος είχαν προκαλέσει βίαιο επεισόδιο στη διάρκεια της εκκένωσης μιας κατάληψης στο Κουκάκι, πλάι στο σπίτι τους. Με μεγάλη μου χαρά, η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, που χθες κατέληξε στην αθώωση των κατηγορηθέντων, διέψευσε και την αστυνομία, διέψευσε και μένα. Είναι σημαντικό να αποδίδονται αθώοι πολίτες που κατηγορήθηκαν άδικα κι είναι ενθαρρυντικό για τους θεσμούς:
Το δικαστήριο διεκδίκησε την αλήθεια, αποδόμησε το αφήγημα που διακινήθηκε και δικαίωσε τρεις πολίτες. Αυτό ακριβώς σημαίνει κράτος δικαίου.
Αυτή η απόφαση, ωστόσο, με φέρνει ενώπιον της προσωπικής μου ευθύνης στη διάδοση μιας φήμης που δεν αποδείχτηκε. Και δεν θα ήταν τίμιο εκ μέρους μου να μην αναλάβω αυτή την ευθύνη, να μη ζητήσω συγγνώμη κι από τους αθωωθέντες κι από τους αναγνώστες.
Δεν έκανα σωστή εκτίμηση και χρησιμοποίησα ως βέβαιη μια πληροφορία, χωρίς να έχω δικαίωμα να το κάνω, επειδή έπρεπε να με δεσμεύσει η πίστη στο κράτος δικαίου και στο τεκμήριο της αθωότητας που επικαλέστηκαν οι κατηγορηθέντες και αθωωθέντες. Από την παράκαμψη αυτών των αρχών, κακώς δεν με προστάτεψαν ούτε οι πεποιθήσεις μου ούτε η πείρα μου. Το έξυπνο πουλάκι πιάνεται από το ποδαράκι».
Θα μου πείτε, τουλάχιστον αυτός έκανε την κίνηση της συγγνώμης. Ξεχώρισε από τους άλλους. Θα διαφωνήσω ότι αξίζουν εύσημα στον συγκεκριμένο δημοσιογράφο. Κάποιος είχε πει ότι μπράβο πρέπει να λέμε μόνο σε όσους έκαναν κάτι περισσότερο από τα τυπικά καθήκοντά τους. Αλλοίμονο αν φτάσουμε στο σημείο να λέμε μπράβο σε όσους θεώρησαν καθήκον τους να ζητήσουν συγγνώμη αλλά δεν είχαν θεωρήσει καθήκον τους να λειτουργήσουν όπως επιτάσσουν οι κανόνες του επαγγέλματός τους.
*Δημοσιέυθηκε στη εφημερίδα Νεολόγος
