Διαβάζω πως στην εμβληματική πλατεία της Ρομάντζας ο Δήμος έχει αποφασίσει να εγκαταστήσει αντλιοστάσιο λυμάτων.
Να ξεκαθαρίσω πως είμαι υπέρ των έργων που αφορούν την αποχέτευση της πόλης και την απορρύπανση της θάλασσας. Όπως είμαι και υπέρ των έργων που έχουν μελετηθεί σοβαρά και επιστημονικά και δεν προκαλούν προβλήματα στο περιβάλλον και σε συνοικίες με περιβαλλοντικά προβλήματα.
Η Ρομάντζα (romantza), σύμφωνα με την Wikipedia είναι Ιταλική λέξη που σημαίνει:
-Σύνθεση ποιητική η μουσική που διεγείρει τα συναισθήματα και χαρακτηρίζεται από λυρικότητα η
-Ρεμβασμός – ονειροπόληση η
-Ευχάριστη ρομαντική βόλτα η
-Τόπος ιδανικός για ευχάριστη ρομαντική βόλτα
Αυτό το τελευταίο θα είχαν κατά νου οι παλιοί Πατρινοί όταν ονόμασαν αυτή την όμορφη και ειδυλλιακή περιοχή της πόλης «Ρομάντζα» αλλά και τα υπόλοιπα δεν είναι μακριά από το να χαρακτηρίζουν αυτή την περιοχή.
Την δεκαετία του 1960 ένας θείος μου που έμενε στο Βλατερό είχε ένα φίλο με το όνομα Παπαχαραλάμπους που η οικογένεια του είχε το κέντρο «Ρομάντζα» κι έτσι συχνά έπινε το ουζάκι του εκεί, με την συνοδεία μου βεβαίως. Η περιοχή ήταν πανέμορφη, το κύμα που έφερνε το ελαφρύ μαϊστραλάκι έσκαγε στα πόδια μας και ήταν η ιδανική περιοχή για να απολαμβάνουν οι Πατρινοί το δροσό τους. Όμως το σπουδαίο ήταν ο ανοικτός ορίζοντας που έβλεπε προς την Δύση και όταν ο ήλιος κρυβόταν πίσω από την Βαράσοβα και την Παλιοβούνα. Τότε ήταν η καλύτερη ώρα και οι ρομαντικοί Πατρινοί είχαν λατρέψει αυτή την περιοχή για την απαράμιλλή θέα. Οι απέναντι κορφές προσέφεραν ένα μοναδικό θέαμα και ήταν υπέροχες ακόμη και όταν ήταν γκρίζες και θολές, μουντές και συννεφιασμένες. Και η θάλασσα άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε αγριεμένη από τον μαΐστρο η στα βαθιά απ’ τον βοριά. Τα απογεύματα όμως άλλαζε όψη, έπαιρνε – σε αυλακιές – άλλοτε το ασημί με χιλιάδες λαμπυρίζοντα αστεράκια και άλλοτε το χρυσαφί της δύσης και μετά άμα δεν είχε σύννεφα, απ’ άκρη σε άκρη άπλωνε την αγκαλιά της μια απέραντη κροκάτη γάζα, σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου…
Εγώ πήγαινα εκεί με το καϊκάκι του θείου μου καπετάν Παναγιώτη που έκανε το δρομολόγιο από τον μόλο μέχρι την Ρομάντζα και την Τερψιθέα. Αλλά και με το λεωφορείο που ο εισπράκτορας μας έλεγε να βάζουμε τα χέρια μας μέσα όταν κατεβαίναμε την Αγίου Κωνσταντίνου, γιατί ο δρόμος ήταν στενός και οι καλαμιές έγλυφαν το λεωφορείο.
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να αντιγράψω από το θαυμάσιο βιβλίο με τίτλο «Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα» που εκδόθηκε από το ΔΟΝΤΙ και τον ΣΚΕΑΝΑ με κείμενα της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου και με διήγηση του Σταύρου Παπαχαραλάμπους
«Το μαγαζί το άνοιξε το πατέρας μου το 1953. Αγόρασε το οικόπεδο εκεί που είναι η πλατεία τώρα. Στην αρχή ήτανε μια παράγκα με ψάθινες καρέκλες σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Έσκαγε το κύμα στα τραπέζια. Πώς βλέπεις σε κάτι ταινίες παλιές… έτσι. Δούλευε μόνο το καλοκαίρι με ψαράκι, μαριδάκι και ουζάκια. Τότε δεν υπήρχε η Ηρώων Πολυτεχνείου. Από τη Νόρμαν και κάτω μέχρι την Κανελλοπούλου ήταν θάλασσα, μέχρι τη χούντα. Όλη η περιοχή ήταν βάλτος. Ήταν η απόλυτη ερημιά το χειμώνα. Ένα σπίτι εκεί, ένα σπίτι εδώ και γύρω όλο χωράφια. Ήταν όμως περιοχή όπου πήγαιναν οι Πατρινοί για μπάνιο και είχε δουλειά από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο. Το καλοκαίρι είχε πολύ κίνηση. Ο κόσμος τότε ερχότανε με τα λεωφορεία και συνεχίζανε τη διαδρομή με το πόδι. Μιλάμε για λαό πολύ. Ερχόντουσαν κυρίως με τα καϊκάκια από το μόλο που κάνανε τα δρομολόγια και στη Ρομάντζα και στην Τερψιθέα. Το να έρθεις το ΄50, το ΄60 και το ‘70 από την Πάτρα για μπάνιο στη “Ρομάντζα” ήτανε ολόκληρο ταξίδι.. Σαν να πηγαίνεις σήμερα στην Καλόγρια και πάρα κάτω. Ξεκινάγανε από τη προηγούμενη μέρα τις ετοιμασίες». Οι πρώτες γεύσεις για τους λουόμενους ήταν μαριδάκι, πατάτες τηγανητές και ούζο. Το 1958 η παράγκα μετατράπηκε σε ένα μεγάλο ξύλινο λυόμενο, στο οποίο «εφόρμησαν» μουσικοί με κορνέτες και σαξόφωνα. Ήταν η στιγμή που η «Ρομάντζα» μετατράπηκε σε κέντρο διασκέδασης με εστιατόριο. Ο Στόλλας, ο Βέλλας και μουσικά σχήματα από την Αθήνα, βρέθηκαν στην πίστα με μπαλέτα φέροντα μαράκες, με σπανιόλες και τραγουδιστές όπως ο σούπερ σταρ τότε Λευτέρης Βογιατζής, ο Πολυμέρης και ο Μαρούδας. Έρχονταν όλοι οι φραγκάτοι της Πάτρας, Μαραγκόπουλος, Λαδόπουλος, Σπηλιόπουλος και λοιποί. Θυμάμαι αργότερα και τον Δήμαρχο τον Βέτσο. Φτάνανε πολύ καλά ντυμένοι με εκείνα τα ταξί τα μεγάλα, ελάχιστοι είχανε τότε δικά τους αυτοκίνητα». Το καρναβάλι γίνονταν τρελά γλέντια «κομφετί και σοκολάτα μέχρι κει πάνω. Χορεύανε τανγκό, βαλς, φοξ τροτ, μπόσα νόβα… Κάθε βράδυ γεμάτη ασφυκτικά η “Ρομάντζα”, μέχρι και το 1965. Το καλοκαίρι δούλευε σαν ταβερνάκι χωρίς μουσική. Το 1968-69 που έγινε ο δρόμος, το μαγαζί επεκτάθηκε και από λυόμενο έγινε προκάτ. Είχε έκταση δύο στρέμματα. Το 1980 στη δουλειά μπήκαν και οι δύο γιοι του Χρήστου Παραχαραλάμπους, ο Σταύρος και ο Χαράλαμπος. Τα χρόνια που ακολούθησαν η «Ρομάντζα» δούλευε πιο πολύ με γάμους και συνεστιάσεις.
Το 1995 έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που το δημιούργησε, ενώ το 2012 κατεδαφίστηκε. «Το πήρε ο Δήμος και το έκανε πλατεία. Είχε δεσμευτεί από την εποχή του Άννινου. Μέχρι και τότε χαρακτήριζε όλη την περιοχή. Έλεγαν πάμε στη Ρομάντζα και εννοούσαν πάμε στην περιοχή ολόκληρη. Ακόμη και σήμερα έτσι γίνεται».
Και συνεχίζω….
Αυτή την πλατεία με την όμορφη και πλούσια ιστορία, που σήμερα αποτελεί ένα πνεύμονα ανάσας για τους κατοίκους της πυκνοκατοικημένης Αγυιάς. Και που περιέχει έναν έντονο συμβολισμό διεξόδου της πόλης προς την θάλασσα. Αυτή την πλατεία που πληρώθηκαν κοντά 3.000.000 ευρώ από το πράσινο ταμείο για να γίνει πλατεία με σκεπτικό την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Αυτή την πλατεία θέλει ο Δήμος να την μετατρέψει σε αντλιοστάσιο λυμάτων….
Άραγε εξάντλησε την δυνατότητα άλλων επιλογών όπως υπόγειες κατασκευές και σε περιοχές που δεν επηρεάζουν τόσο βάναυσα την ποιότητα ζωής των κατοίκων:
