Τους βλέπεις να κινούνται σε γνωστές διαδρομές
Έχεις μάθει πλέον τα χούγια και τις εμονές τους.
Πως να το πω… Είναι προβλέψιμοι βρε παιδί μου.
Και ολιγαρκείς, κτρίως αυτό.
Ολιγαρκείς.
Γιατί το δικό τους κίνητρο δεν ήταν τα φράγκα, ούτα να βλέπουν τ όνομά τους τυπωμένο εκατό φορές.
Αυτοί είχαν και έχουν μια εσωτερική τρέλλα, μια αδυσώπητη ανάγκη να πουν, να φτάχνουν, να δημιουργούν
Το θανάσιμο αμάρτημά τους είναι ότι έχουν πολύ περισσότερο ταλέντο, απ όσο η πόλη αυτή συγχωρεί.
Και η καταστροφή τους είναι ότι δε νοιάστηκαν ποτέ για τις τιμές λιανικής του έργου τους.
Δεν είναι πολλοί, είναι λίγοι και μοναδικοί. Και κάθε εποχή έχει τους δικούς της.
Να σου μιλήσω με ονόματα;
Η «γριά» είναι το παρατσούκλι του θαυμαστού και σεβαστού Αντώνη Παπαντωνόπουλου. Δεινός δημιουργός, αφοσιωμένος καλλιτέχνης, καινοτόμος επαγγελματίας και θησαυροφύλακας της μνήμης αυτής της πόλης.
Έχει ζήσει, ενσαρκώσει και αναπαράξει τις σημαντικότερες στιγμές αυτής της πόλης.
Της έχει δώσει ακόμα και όταν εκείνη δεν ήθελε.
Και τις περισσότερες φορές η πόλη δεν θέλει το δωρεάν και άδολα προσφερόμενο.
Να θυμίσω το καραβάκι της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης και τα σήματα του Πατρινού Καρναβαλιού; Να θυμίσω τόσες εκθέσεις, μακέτες και έργα; Να θυμίσω κείμενα και θεατρικά;
Τόσα πολλά και τόσα σημαντικά, που θα έπρεπε να αποτελεί τον μόνιμο και ουσιαστικό σύμβουλο κάθε Δημοτικής Αρχής. Αλλά, βλέπεις κάθε νεοφερμένος στις καρέκλες και οι συν αυτώ, ξέρουν καλύτερα…
Όπως καλύτερα ξέρανε τόσα χρόνια και για τον «Πετράν», τον Πέτρο Βρυώνη, δηλαδή.
Θα μου πεις, μα ο Βρυώνης μεγαλούργησε τόσα χρόνια στο Καρναβαλικό Εργαστήρι, με μόνιμη δουλειά κλπ.
Πρέπει να ξέρετε ότι η πόλη δεν πήρε όλα τούτα τα χρόνια ούτε το ένα δέκατο από όσα ο Βρυώνης μπορούσε να δώσει.
Μια ζωή, στη γκρίνια και την τρικλοποδιά τον είχανε.
Σε μια διαρκή διαπραγμάτευση και παραφιλολογία.
Και αυτό να γίνεται για δεκαετίες ολόκληρες και ανεξάρτητα από Δημοτική Αρχή.
Είναι δυνατόν να μην έχουμε από τα χέρια του μόνιμες και διαρκείς κατασκευές;
Είναι δυνατόν να μην έχουμε χτίσει γύρω απότο ταλέντο του (και των πολλών άλλων δημιουργών της πόλης) μια ολόκληρη «βιομηχανία»;
Είναι δυνατόν να μην έχουμε φτιάξει στρατιές ολόκληρες μαθητών και διαδόχων του;.
Ασφαλώς και είναι!
Πάτρα είσαι, αφού.
Το ίδιο και με τον Δημήτρη Βούρτση, λίγο νωρίτερα.
Που έχει φτιάξει τόσα σπουδαία πράγματα στο Καρναβάλι μας και δεν βρέθηκε τρόπος να δώσει στη πόλη το μέγιστο.
Για να φανταστούν οι νεώτεροι το μέγεθος «Βούρτση» , οι μακέτες Καρναβάλων του που έκανε σε ύστερο χρόνο και σχεδόν τυχαία, ακόμα κόβουν την ανάσα όπου και να παρουσιάζονται.
Τα ίδια και με τον Βασίλη Λιακόπουλο, τον Τάσο Τσαϊλάκη παλιότερα, αλλά και τόσους άλλους.
Και μένω στο Καρναβάλι.
Γιατί αν ανοίξουμε άλλα κεφάλαια, θα φρίξει το σκυλί, που θα έλεγε και ο Αντουάν.
Γιατί τι να πεις για τον Θανάση Τσιπινάκη, για παράδειγμα…
Που γύρναγε σαν το ζητιάνο για λίγο χαρτί να φωτοτυπεί παρτιτούρες και λίγα ευρώ να φτιάξει το ρεύμα στο κτήριο μη καούνε τα παιδιά σαν τα ποντίκια.
Ναι, τώρα όλοι λένε: τεράστιος Θανάσης, μοναδικός Θανάσης και άλλα τέτοια.
Πιστέψτε με όμως: όλα αυτά θα του ήταν πολύ χρησιμότερα αν δεν του βάζατε τρικλοποδιές και δεν τον συκοφαντούσατε σαν διπλοθεσίτη.
Χρησιμότερα για την ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης μας. Για την αξιοποίηση του ταλέντου και της προσφοράς τους.
Δίκαια εδώ θα πεις: μα αφού εσύ και τόσοι άλλοι σύγχρονοί τους, αναγνωρίζετε την αξία τους και προσπαθείτε να τους δωσετε «τόπο να σταθούν».
Γιατί περιμένετε τόσα από την κάθε Δημοτική, Περιφεριακή, ή άλλη Αρχή και τον κάθε παροδικό παράγοντα;
Γιατί, φίλε μου, σε αυτούς έχουμε παραχωρήσει την δύναμη και τις ελπίδες μας.
Αυτούς διαλέξαμε για να μπουν μπροστά στις μάχες μας.
Το να πω εγώ στον Βούρτση: «Γειά σου Δάσκαλε», μικρή αποτελεσματικότητα έχει.
Το να δώσει η πόλη και οι εκπρόσωποί της πραγματικές και διαρκείς συνθήκες και δυνατότητες στον Βρυώνη και τον Παπαντωνόπουλο είναι χρέος και ευκαιρία.
Καλές οι απονομές τιμών και οι ύμνοι δοξαστικοί εκ των υστέρων, καλύτερες όμως δεν είναι οι αξιοποιήσεις στην ώρα τους;
