Δογματισμός, λέγεται η προσκόλληση σε κάποιες ιδέες ή αντιλήψεις χωρίς φανερή αιτιολογία. Τέτοιου είδους συμπεριφορές στην Ελλάδα είχαμε στο παρελθόν και έχουμε ακόμη και σήμερα, γύρω από τη θρησκεία και την πολιτική. Και οι επιστήμες επίσης , δεν εξαιρούνται από τους δογματισμούς, όταν πολλές φορές κάποιες πτυχές τους εκφράζονται με εμμονή και προσκόλληση, από συγκεκριμένους ανθρώπους ή κοινωνικές ομάδες. Το σοβαρό μειονέκτημα του δογματισμού, είναι ότι δεν σηκώνει στην ουσία αντίλογο ή αποφεύγει το διάλογο, λόγω της αναντίρρητης επιμονής σε κάποια άποψη, ιδέα ή θέση. Τους ανθρώπους που εκφράζονται έτσι τους αναγνωρίζει κανείς εύκολα, γιατί λένε συνήθως τα ίδια πράγματα διαρκώς, ή πασχίζουν να φέρουν την κουβέντα στο πεδίο που κατά την κρίση τους έχει το προνόμιο της εμμονής τους. Δεν τους κάνεις εύκολα παρέα και αν τους κάνεις μια φορά δεν τους αποζητάς πάλι, γιατί ξέρεις ότι θα σε κουράσει αυτό το ‘’κόλλημα ‘’ και η επανάληψή του.
Τελευταία παρατηρείται στο δημόσιο λόγο μια νέα μορφή αυτού του τρόπου έκφρασης: Ο σεξουαλικός δογματισμός! Πρόσωπα δηλαδή κυρίως της δημοσιότητας που τους εξασφαλίζεται από τη δουλειά, το ρόλο ή κάποια θέση τους, εμφανίζονται προσκολλημένα γύρω από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Ότι και αν κάνουν, όποιοι και αν είναι στρέφουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης μετά μεγίστης εμμονής, στις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, κατά τρόπο που νομίζεις ότι αδιαφορούν για την κρίση της κοινωνίας γύρω από τα άλλα σοβαρά ή αξιόλογα πράγματα που κάνουν στη ζωή τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τελευταία, είναι ο δημόσιος λόγος Έλληνα αξιόλογου καλλιτέχνη, ηθοποιού, σεναριογράφου και παρουσιαστή , ο οποίος όπου πάει και όπου βρεθεί περιστρέφει και την πιο άσχετη συζήτηση γύρω από το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ενώ καλείται να τοποθετηθεί παρουσιάζοντας τη δουλειά του, αναπτύσσει έναν πρωτοφανή σεξουαλικό δογματισμό, ο οποίος είναι ανεξήγητος και μάλλον κουραστικός. Δείχνει να προσπαθεί να πετύχει έναν εμμονικό κοινωνικό ρεβανσισμό σήμερα, απέναντι στην κακή συμπεριφορά που προφανώς είχε απέναντι του το κοινωνικό περιβάλλον που έζησε εδώ και 37 χρόνια το λιγότερο. Έτσι επιχειρείται να γίνει μόδα ο συναισθηματικός εκβιασμός του κοινού, το οποίο με τη σιγουριά της ομολογούμενης επαγγελματικής καταξίωσης του καλλιτέχνη , πρέπει ντε και καλά να αποδεχθεί χωρίς δεύτερη σκέψη και την όποια ταμπέλα βάζει ο ίδιος στον εαυτό του . Όλο αυτό σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται μια άστοχη ανοησία. Για ένα και μόνο λόγο: Είναι παντελώς αδιανόητο η σημερινή Ελληνική κοινωνία του 2022 να ‘’ ξεπλύνει’’ μέσω οποιουδήποτε δογματισμού, τις ενοχές της κοινωνίας του 1988! Ο κόσμος δεν προχωράει τιμωρώντας ή εκδικούμενος το παρελθόν, αλλά διορθώνοντάς το. Η πρόοδος σε μια κοινωνία δεν επιβάλλεται. Κατακτιέται. Με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Και η εμμονή σε δογματισμούς δεν είναι ελευθερία, είναι ψυχοσωματικός εγκλωβισμός.
Νομίζω ότι όλοι μας πρέπει να ξανακοιταχτούμε στον καθρέπτη. Είναι εποχή γενικής αλλαγής και ανατροπών στη ζωή μας και χρειάζεται ώριμη σκέψη για όλα. Καμία φορά δεύτερη και τρίτη σκέψη, πριν αποφασίσουμε τι λέμε και τι κάνουμε. Συνήθως πρώτα τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας και ύστερα ζητάμε από την κοινωνία να έχει λόγο και ρόλο στη ζωή μας. Και ισχύει για όλους τελικά ότι το πρώτο, είναι πιο δύσκολό από το δεύτερο …
