H ταλαντούχα Πατρινιά μιλάει για την ηρωίδα που ενσαρκώνει και θυμάται τα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα.
ΤΗΣ ΕΛΕΑΝΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΥ
eleana.magdalinou@gmail.com
Αυτή την περίοδο, ετοιμάζεσαι για το Φεστιβάλ «Οff-Off Athens» και την επίκαιρη, θα έλεγα, παράσταση για τις γυναίκες «Μια κοπέλα από τον πύργο». Θες να μας πεις λίγα λόγια γι’ αυτή τη δουλειά και το ρόλο σου;
Διαβάζοντας το λογοτεχνικό κείμενο του Κάφκα ο «Πύργος», μας κέντρισαν το ενδιαφέρον οι γυναικείοι χαρακτήρες του έργου, οι «ρόλοι» που έπαιζαν και το πώς αντιμετωπίζονταν. Σε συνεργασία με την Άννα Άβντα και την Αντιγόνη Μακρή, διασκευάσαμε το έργο, δημιουργώντας ένα εντελώς καινούργιο σύμπαν, παραμένοντας όμως πιστές στα λόγια και την ατμόσφαιρα του Κάφκα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ομάδα ΆΜΜ(Α)2 όπου ολοκληρώθηκε με την προσθήκη της Άντζελας Σπυροπούλου. Την παράσταση την έχουμε επιμεληθεί και οι τέσσερις ως ομάδα (σκηνοθεσία, κοστούμια, σκηνικά, υποκριτική). Η ιστορία ξεκινά με τη «γέννηση» της απόλυτης γυναικείας μορφής, που από την πρώτη στιγμή κατακρεουργείται σταδιακά η ύπαρξή της. Μαζί της «γεννιούνται» και οι τέσσερις ηρωίδες, των οποίων παρακολουθούμε τις ιστορίες τους. Η ηρωίδα που καλούμαι να ενσαρκώσω είναι η Πέπη, μία νεαρή καμαριέρα με όνειρο ένα καλύτερο μέλλον, που όμως η κοινωνία αναγκάζει να καταπνίξει ώστε να μπορέσει να επιβιώσει.
Ποιο είναι το μήνυμα του συγκεκριμένου έργου; Ποιες οι πτυχές της γυναίκας με τις οποίες ασχολείται;
Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε την ασφυκτική θέση της γυναίκας, η οποία εγκλωβίζεται από την κοινωνία, αλλά εν τέλει και από τον ίδιο της τον εαυτό. Θέλουμε να θέσουμε προς σκέψη όλα τα επίκαιρα ζητήματα με επίκεντρο τη γυναίκα, αλλά και να δούμε ένα τόσο μεγάλο έργο από άλλη σκοπιά. Στο πρωτότυπο κείμενο ο ήρωας προσπαθεί να φτάσει στον Πύργο και το εμπόδιο του είναι η γραφειοκρατία. Οι δικές μας ηρωίδες, συναντώντας και εκείνες εμπόδια, προσπαθούν να φτάσουν στον «Πύργο», ο οποίος συμβολίζει την ουτοπική, σύμφωνα με την κοινωνία, «τέλεια γυναίκα». Η κάθε ηρωίδα περνά και κάτι διαφορετικό π.χ. η Αμαλία επειδή απορρίπτει την άσεμνη συμπεριφορά ενός άντρα, αποκλείεται κοινωνικά, συμπαρασύροντας έτσι και την οικογένειά της. Η αδελφή της η Όλγα, προσπαθεί να κουβαλήσει το βάρος της οικογένειά της και να καθαρίσει τ’ όνομά της. Η Φρίντα δέχεται παθητικά τα πειράγματα και τις παρενοχλήσεις των αντρών και η Πέπη εγκλωβίζεται σ’ ένα όνειρο που όμως δεν εξαρτάται από εκείνη αν θα πραγματοποιηθεί. Κι ενώ θα έπρεπε οι δυσκολίες που περνούν να τις ενώνουν, καταλήγουν να κρίνουν η μία την άλλη.
Μαζί με τον Κωνσταντίνο Παλίλη έχει δημιουργήσει και διαχειρίζεστε την καλλιτεχνική ομάδα «Θέσπις Τέχνες». Πώς προέκυψε η ιδέα και η δημιουργία αυτής της ομάδας;
Η δημιουργία του «Θέσπι» έγινε τελείως τυχαία και χωρίς να το καταλάβουμε. Το 2015, είχαμε γράψει με τον Κωνσταντίνο την παιδική παράσταση «Η Γκρι Πόλη». Θέλαμε να το ανεβάσουμε και χρειαζόμασταν έναν οργανισμό να στηρίξει την παραγωγή. Το αποτέλεσμα ήταν μαζί με την παράσταση να δημιουργηθεί και το «Εργαστήρι τεχνών «Θέσπις» με στόχο να προωθήσουμε τόσο τα δικά μας έργα όσο και άλλους νέους καλλιτέχνες, δίνοντας τους βήμα να επικοινωνήσουν το έργο και το όραμα τους. Να τονίσω βέβαια ότι πίσω από εμάς τους δύο, κρύβονται και δουλεύουν κι άλλοι άνθρωποι που μας στηρίζουν με πολλούς τρόπους απ’ την πρώτη στιγμή επενδύοντας σε εμάς. Από τότε μέχρι και σήμερα έχουν γίνει έξι παραγωγές, σεμινάρια και μαθήματα και πέρσι πραγματοποιήθηκε το πρώτο Patras Art Festival (PAF), το οποίο φέτος θα πραγματοποιηθεί 27/6 με 2/7, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ειρήνης Αποστολάτου.
Έχεις σπουδάζει Προσχολική Αγωγή, έχεις κάνει και μαθήματα μουσικής, δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, όμως σε κέρδισε η υποκριτική. Ήταν κάτι που το ήθελες από μικρή; Πως προέκυψε στη ζωή σου;
Κατά την διάρκεια των παραστάσεων, όπου η δουλειά μου αφορούσε το πίσω απ’ την σκηνή (συγγραφή, σκηνοθεσία), ένιωθα μία έντονη ανάγκη ν’ ανέβω κι εγώ. Γενικά δεν είμαι άτομο που αγαπά την έκθεση και να είμαι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αλλά η αίσθηση που είχα όποτε έπαιζα, μ’ έκανε να νιώθω ολοκληρωμένη σαν καλλιτέχνης. Ολες οι παραπάνω σπουδές, μ’ έχουν βοηθήσει κι έχουν υποστηρίξει αυτό που κάνω. Θεωρώ ότι είμαι τόσο συγγραφέας όσο και ηθοποιός. Πλέον δεν τα διαχωρίζω και είναι το ίδιο σημαντικά για μένα.
Τι θυμάσαι από τα πρώτα σου καλλιτεχνικά βήματα στην Πάτρα;
Όπως ανέφερα και σε προηγούμενη ερώτηση, όλα ξεκίνησαν με την παιδική παράσταση «Η Γκρι Πόλη». Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα, παρόλο που γίνονταν πολλά ταυτόχρονα. Επειδή ήταν η πρώτη δουλειά, είχαμε την αθωότητα της πρώτης φοράς και δεν αντιλαμβανόμασταν πλήρως αυτά που κάναμε και καταφέρναμε. Βουτάγαμε χωρίς να υπεραναλύουμε τα πάντα και παρά την απειρία, επειδή αγαπούσαμε αυτό που κάναμε, ο κόσμος το λάμβανε και είχαμε μία πολύ ωραία αρχή. Παράλληλα, είχαμε και την θεατρική ομάδα, όπου εκεί κι αν ήμασταν άπειροι. Πολλές φορές σκεφτόμασταν «τώρα τι κάνουμε;» και αγχωνόμασταν αν ήμασταν στον σωστό δρόμο. Ευτυχώς κανείς δεν το καταλάβαινε κι όλοι θεωρούσαν ότι ξέρουμε εκατό τοις εκατό τι κάνουμε. Είναι πολύ ωραίες αναμνήσεις γιατί μου θυμίζουν από που ξεκίνησα και πως εξελίχθηκα.
Έχεις κάποιο όνειρο που θέλεις να δεις να πραγματοποιείται;
Πολλά. Τα περισσότερα αφορούν την δουλειά. Είμαι της άποψης ότι με πολλή προσπάθεια και τύχη όλα πραγματοποιούνται.
Το μότο της ζωής σου ποιο είναι;
Το έργο της ζωής μου είναι αυτό που δεν έχει γραφτεί ακόμα.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” Πατρών
