ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΚΟΠΗ Χ. ΚΟΓΚΟ
prokkogk@yahoo.gr
Πρόκειται για μια, από τις πολλές υγειονομικούς, που τους τελευταίους μήνες δίνουν καθημερινή μάχη με την πανδημία και τα προβλήματα που έχει φέρει, στις ζωές όλων μας. Ο λόγος για την Νατάσα Σολωμού, επιμελήτρια Β Καρδιολόγος – Εντατικολόγος του ΕΚΑΒ η οποία τα τελευταία χρόνια αποτελεί μάχιμο στέλεχος στην πολύτιμη μονάδα η οποία σώζει καθημερινά ζωές.
Η Νατάσα Σολωμού, παρότι είχε μόνιμη θέση στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου, τελικά πήρε μετάθεση στο ΕΚΑΒ λόγω της εξαιρετικής σημασίας που έχουν τα πρώτα λεπτά στην αντιμετώπιση του εκάστοτε περιστατικού, ενώ το τελευταίο διάστημα είναι και υπεύθυνη covid-19 στην υπηρεσία της.
Η ιατρός του ΕΚΑΒ μιλάει σήμερα στο «Ν» για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το υγειονομικό προσωπικό λόγω του covid-19, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που «γεννά» ο ιός αλλά και τον ρόλο της γυναίκας.
–Στο παρελθόν ήσασταν στις ΜΕΘ όμως τα τελευταία 2 χρόνια εργάζεσαι στο ΕΚΑΒ. Ποιες είναι οι διαφορές;
Έχοντας δουλέψει ως ειδική Καρδιολόγος αποφάσισα να πάω ένα βήμα παραπέρα και να κάνω μια απαιτητική εξειδίκευση που βοηθά στην ολοκλήρωση του γιατρού βαρέως πασχόντων ασθενών. Η ΜΕΘ και ειδικά αυτή του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου που είχα την τύχη να εργαστώ είναι το τελικό σκαλοπάτι της περίθαλψης ενός βαρέως πάσχοντα. Είναι ο χώρος όπου η φροντίδα του ασθενή σε κρίσιμη κατάσταση είναι η πλέον εντατική και εξατομικευμένη. Τα περιστατικά διαφέρουν καλύπτοντας όλο το φάσμα της ιατρικής, από πολυτραυματίες μέχρι λοιμώξεις ή μετεγχειρητικούς ασθενείς. Η διαφορά τώρα εδώ, είναι ότι γιατροί και διασώστες, επιχειρούν με σχετικά πενιχρά μέσα διαχείρισης σε εξωνοσοκομειακό περιβάλλον, συχνά αφιλόξενο, όπως είναι πχ. ο δρόμος. Εκεί πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι μόνο ο ασθενής ή ο τραυματίας, αλλά και οι αυτόπτες μάρτυρες ή οι καιρικές και περιβαλλοντικές συνθήκες.
-Πόσο έχουν αλλάξει και δυσκολέψει τα πράγματα εν μέσω πανδημίας στον εργασιακό σας χώρο;
Η πανδημία μας επηρέασε όλους, υγειονομικούς και μη. Στον τομέα της υγείας τα ήδη δύσκολα ωράρια και οι ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό επιτείνονται από ακόμα μεγαλύτερο άγχος και σωματική και πνευματική κόπωση. Όλο αυτό κινδυνεύουμε να το διοχετεύσουμε στα σπίτια μας. Βέβαια, όντας φύση αισιόδοξη πιστεύω ότι όλες οι δημόσιες δομές θα βγουν δυνατότερες από αυτή την δύσκολη κατάσταση έχοντας αποκομίσει εμπειρία και γνώση. Συγκεκριμένα το ΕΚΑΒ δουλεύει με τον απαραίτητο προστατευτικό εξοπλισμό, έχοντας διδαχθεί και μάθει τις κατάλληλες κινήσεις προς όφελος του θύματος αλλά και φυσικά των ίδιων των διασωστών που, η ήδη δύσκολη δουλειά τους, γίνεται ακόμα πιο απαιτητική».
–Ποια είναι η καθημερινότητα και πόσο δύσκολος είναι ο συνδυασμός του επαγγέλματος με τις αυξημένες απαιτήσεις που έχει να διαχειριστεί μια γυναίκα;
Η καθημερινότητα είναι καθαρά μια πάλη για εξισορρόπηση μεταξύ οικογενειακών υποχρεώσεων καθώς έχω και ρόλο μητέρας που κάποιες φορές έρχεται δυστυχώς δεύτερο. Όμως η φύση της ιατρικής ιδιότητας και του ευαίσθητου χώρου της επείγουσας παρέμβασης, είναι αμείλικτα απαιτητικά. Όπως όλοι οι υγειονομικοί προσπαθώ κι εγώ να μην «φέρνω τη δουλειά στο σπίτι» με τη δυσκολία ενός τηλεφώνου να χτυπά ανά πάσα στιγμή, ειδικά όταν είσαι σε θέση υπεύθυνου ιατρού covid-19 σε πέντε Νομούς. Σίγουρα όλα αυτά είναι δύσκολα διαχειρίσιμα με τη γυναίκα να αναμένεται να φέρει εις πέρας τα παγιωμένα “γυναικεία” καθήκοντα ενώ ταυτόχρονα έχει και μια δουλειά/λειτούργημα που αγαπά και θέλει να εξελίσσει. Αρκεί όμως να υπάρχει κατανόηση, σεβασμός και όλα λύνονται.
–Η πιο δύσκολη εμπειρία εν μέσω covid (στην διαχείριση περιστατικού) είτε από εσάς είτε από συνάδερφο;
Εδώ θα αναφερθώ σε ένα συμβάν που κλήθηκε η κινητή μονάδα σε δική μου εφημερία και αφορούσε μια γυναίκα στα 50 περίπου και νοσούσε μεν στο σπίτι από κορωνοϊό, ήταν δε σε σοβαρή κατάσταση και παρά τις συστάσεις ιδιώτη ιατρού δεν δεχόταν να πάει στο νοσοκομείο. Η γυναίκα αυτή έπαθε ανακοπή και έχασε τη ζωή της στο σπίτι με αποτέλεσμα να επέλθει αναταραχή στο συγγενικό περιβάλλον με κατηγορίες για το πώς ήρθε ο ιός στο σπίτι. Όλο αυτό ήταν πραγματικά δύσκολα διαχειρίσιμο και μας βάζει σε βαθιές σκέψεις για το βαθμό που έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στην επιστήμη και τις επιπτώσεις που έχει αυτή η πανδημία σε κοινωνικό επίπεδο.
–Η μετάβαση από την δουλειά, στο σπίτι, στην οικογένεια με τον ιό ανάμεσά σας. Ποια είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις;
Μόνιμο είναι το άγχος για την πιθανότητα να “κουβαλήσω” τον ιό στο σπίτι και στα συγγενικά μου πρόσωπα. Εκτός αυτού, οι υγειονομικοί κυριευόμαστε και από σκέψεις που μας ακολουθούν εκτός ωραρίου με ανατροφοδότηση για το τί θα μπορούσε να γίνει καλύτερα ή διαφορετικά όσον αφορά την ορθή αντιμετώπιση του κάθε περιστατικού.
–Ως γιατρός τι θα πείτε σε κάποιον δύσπιστο για το εμβόλιο για να τον πείσετε να εμβολιαστεί;
Δεν έχω να πω κάτι καινούριο. Το ισχυρότερο επιχείρημα είναι ότι τα ποσοστά και οι στατιστικές είναι σαφείς: Το εμβόλιο υπερτερεί όσον αφορά τις περιβόητες παρενέργειες καθώς σίγουρα ένας λογικός και υπεύθυνος πολίτης προτιμά την πολύ πιο σπάνια πιθανότητα για σοβαρή επίπτωση από τον εμβολιασμό (που υπάρχει σε όλα τα εμβόλια που μέχρι τώρα κάναμε χωρίς ερωτήσεις) από την συχνότερη επίπτωση σοβαρής νόσησης με μόνιμες ή μακροχρόνιες συνέπειες στον οργανισμό. Έχουμε την τύχη να μπορούμε να ανταποκριθούμε με ταχύτητα και με αποτελεσματικότητα στην υγειονομική αυτή κρίση. Ας αφήσουμε επιτέλους τις συνομωσιολογίες και ας ασχοληθούμε με την ουσία. Ας δείξουμε οι πολίτες εμπιστοσύνη στην επιστήμη”.
