ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΟΥΣΤΑ
Ο ραδιοσχολιαστής και παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών της τηλεόρασης (όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του), ο αγαπημένος της γενιάς μου Γιάννης Διακογιάννης έφυγε από την ζωή στις 13 Δεκεμβρίου. Να ήταν, όμως, μόνο αυτοί οι τίτλοι του. Όχι βέβαια μόνο αυτοί. Για εμάς ήταν ο δάσκαλος που μας έβαζε στα βαθειά στον αθλητισμό με πληροφορίες ειδήσεις και αναφορές που δεν θα τις μαθαίναμε από πουθενά.
Σπουδαίες γνώσεις και τρόπος μετάδοσης
Σήμερα την εποχή του διαδικτύου, αυτές οι γνώσεις είναι πολύ προσιτές στον καθένα. Όμως την δεκαετίες του 60, του 70 και του 80, δεν είχαμε εύκολη πρόσβαση σε πληροφορίες. Ήταν η εποχή που για να μάθουμε την βιογραφία ενός συγγραφέα η ποιητή έπρεπε να έχουμε φίλο συμμαθητή που να έχει εγκυκλοπαίδεια για να κάνουμε αντιγραφή. Ο Διακογιάννης με σπουδαίες γνώσεις στον κλασσικό αθλητισμό αλλά και στο ποδόσφαιρο, μας έδινε πληροφορίες για τον κάθε αθλητή, για τις επιδόσεις του, τα μετάλλια του και για τον κάθε ποδοσφαιριστή συμμετοχές, ομάδες, πρωταθλήματα κ.λ.π. Το θέμα όμως είναι πως είχε και ένα ιδιαίτερο τρόπο μετάδοσης και στον λόγο και στο ύφος.
Εκ του λόγου αυτού είχα συμμαθητές που ήθελαν να γίνουν αθλητικοί δημοσιογράφοι, καθώς είμαστε μια παρέα που στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, είμαστε κάθε απόγευμα στο γυμναστήριο του Εθνικού Αθηνών. Κι έτσι κάναμε αθλητισμό ιδιαίτερα στον στίβο παρέα με μεγάλα ονόματα της εποχής.
Η σχέση μας με τον Διακογιάννη ξεκίνησε ραδιοφωνικά, καθώς ήταν η εποχή που το τρανζιστοράκι ήταν η βασική πηγή των ειδήσεων, της νέας δισκογραφίας και βεβαίως των Κυριακάτικων ποδοσφαιρικών αγώνων.
Είναι χαρακτηριστικό το τραγούδι «ο δρόμος είχε την δική του ιστορία» με λόγια της Κωστούλας Μητροπούλου και μουσική του Μάνου Λοίζου που μας μεταφέρει συνοπτικά σε δύο διαφορετικές ιστορικές περιόδους, αρχίζοντας από την κατοχή
«Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…»
Στην συνέχεια μας μεταφέρει στην δεκαετία του 1960 που έχει αρχίσει η ανοικοδόμηση στην Αθήνα, έχουν ξεχάσει τα βάσανα της κατοχής και βέβαια παντού υπάρχουν ταμπέλες για πώληση των υλικών της κατεδάφισης,
«Κι ύστερα πέρασε ο καιρός και η ιστορία πέρασε εύκολα απ’ την μνήμη στην καρδιά Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά…»
Και μετά είναι εποχή που το ποδόσφαιρο της Κυριακής ήταν η κορυφαία ψυχαγωγία είτε ήσουν στο γήπεδο είτε δίπλα στο ραδιόφωνο
«Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία κι έπειτα γήπεδο στοιχήματα καυγάς ο Δρόμος είχε την δική του ιστορία είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά…»
Η «Αθλητική Κυριακή»
Και τότε με την πρώτη εμφάνιση της τηλεόρασης παρουσιάζεται η εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή «Αθλητική Κυριακή» που μας κρατούσε παρέα αργά τις Κυριακές από το 1966 έως το 1983.
Η απώλεια του Διακογιάννη μου θύμισε μια ιστορία, που συνδέεται άμεσα με αυτόν.
Το 1972 μετέδιδε τους Ολυμπιακούς του Μονάχου και θυμάμαι πως μαζευόμαστε κάθε απόγευμα στην αυλή του σπιτιού ενός φίλου που έμενε στις παρυφές του Φιλοπάππου.
Ήταν οι αγώνες που η χώρα μας είχε πάρει δύο ασημένια μεταλλεία, ο Γαλακτόπουλος στην Ελληνορωμαϊκή πάλη και Χατζηπαυλής στην ιστιοπλοΐα.
Ο φίλος που μας φιλοξενούσε είχε μείνει δύο χρονιές στην ίδια τάξη κι εμείς που τον βρήκαμε στάσιμο τον αναλάβαμε με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους να τον περάσουμε στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Κι έτσι ανταποδοτικά η μητέρα του μας έκανε συχνά τραπεζώματα.
Ο φίλος ήταν γενικώς σκράπας, δεν τα έπαιρνε τα γράμματα αλλά η μητέρα του επέμενε να τον σπουδάσει κι έτσι τον είχε γράψει σε φροντιστήριο να μάθει Γερμανικά. Αυτός δεν ήξερε καλά καλά τα Ελληνικά, παρά ταύτα η εγγραφή στο φροντιστήριο είχε γίνει. Κάθε μήνα η μητέρα του έδινε στον Νίκο τα χρήματα να πληρώσει τα δίδακτρα κι αυτός τα εξαργύρωνε στο υπόγειο σφαιριστήριο του Μπεκιάρη, σε μπιλιάρδα, παπάδες και ποδοσφαιράκια.
Η μητέρα του είχε εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας και έτσι η παρακολούθηση των επιτευγμάτων του Νίκου ήταν αδύνατη. Αυτός δε έψαχνε να βρει ευκαιρία να αποδείξει τις γνώσεις του στα Γερμανικά. Κι εμείς βέβαια, άλλο που δεν θέλαμε να προβοκάρουμε αυτή του την προσπάθεια.
Ο Διακογιάννης περιέγραφε τους αγώνες του στίβου με κάθε λεπτομέρεια κι εμείς είχαμε αγωνία για τον Σταύρο Τζωρτζή που αγωνιζόταν στα 400 μ. εμπόδια.
Και η ευκαιρία του δόθηκε γιατί ο Διακογιάννης σε κάθε κούρσα έλεγε… «και τώρα ο αφέτης θα δώσει την εντολή να λάβουν τις θέσεις τους»… Είχε ακούσει ο Νίκος στις προηγούμενες σειρές που ο αφέτης έλεγε στα Γερμανικά «auf die Plätze».
Και τώρα λέει –φωναχτά-, προσέξτε, ο αφέτης θα πει «auf die Plätze»
Πράγματι ο αφέτης το λέει, εμείς ξεσπάμε σε χειροκροτήματα για τις γνώσεις του, η μητέρα του παρατάει τον δίσκο με τους καφέδες, τον αγκαλιάζει λέγοντας «λεβέντη μου τα κόπια μου δεν πήγανε χαμένα». Ο δε Νίκος καμάρωνε για την μεγάλη του επιτυχία.
Ο Διακογιάννης, δεν ήταν απλώς ένας αθλητικογράφος, ήταν ένα δάσκαλος της γενιάς μας και απόδειξη αυτού είναι και το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, του 1979, με τίτλο «Αρχίζει το ματς»/
Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι
Η ώρα ζυγώνει αρχίζει το μάτς
Αρχίζει το ματς ερήμωσε η πόλη
Τρεχάτε κι αρχίζει το ματς
Πω πω γουστάρω να βλέπω κασκόλ
Να βλέπω σημαίες να μπαίνουνε γκολ
Πως μας ενώνει και πως μας δονεί
Του Διακογιάννη η φωνή
Και πράγματι έτσι είναι, η φωνή του μας ένωνε, μας καθήλωνε, μας δίδασκε και μας ταξίδευε σε όλο τον κόσμο.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
