ΤΟΥ Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Η έξαρση των κρουσμάτων βίας μεταξύ ανηλίκων μέσα και έξω από τα σχολεία με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, έγινε πρώτο θέμα συζήτησης σ’ όλη τη χώρα, επειδή συμπωματικά δεν υπήρχαν άλλες κραυγαλέες ειδήσεις για λίγες μέρες.
Έτσι η σύγχρονη τηλε-δημοκρατία μας που επηρεάζεται ασφαλώς από τη δημοσιότητα και την υπερβολή, έδειξε τάχα υπερευαισθησία και γρήγορα αντανακλαστικά. Μια μεγάλη μερίδα πολιτών έγιναν αμέσως παιδοψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και εγκληματολόγοι, μηδέ εξαιρουμένων και δημοσιογράφων και οι πολιτικοί μας με το φόβο του περιβόητου κόστους σε μια χώρα που και το πέταγμα ενός κουνουπιού είναι πολιτική, έσπευσαν να παρέμβουν.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα ποινικών ευθυνών και καταστολής και η αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς, εξέφρασε αντίθεση και αμφιβολία για την απόδοση αυτών των μέτρων. Το θέμα έγινε ρουτίνα στα κανάλια, μέχρι που ήρθε η εισβολή του Ισραήλ στον νότιο Λίβανο και η δολοφονία του Νασράλα και μαζί με τη φωτιά στην Κορινθία και την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ, σιγά-σιγά το «έφαγε η μαρμάγκα» όπως λέμε… Στο μεταξύ δεν είδαμε, ούτε ακούσαμε κανέναν ιδιαίτερο προβληματισμό σε πανελλήνιο επίπεδο, ούτε από Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, ούτε από συνδικαλιστικά όργανα εκπαιδευτικών… Οργανωμένα και συντεταγμένα εννοώ…
«Στη δουλειά μου να μην τύχει και στο παιδί μου να μη συμβεί και από κει και πέρα βλέπουμε.» Αυτή είναι η κύρια λογική της κοινωνίας απέναντι σ’ αυτά τα φαινόμενα, τα οποία αντιμετωπίζονται ευκαιριακά και καθ’ υπόδειξη της επικαιρότητας. Η Ελλάδα παραδίδεται στην κάθε εξέλιξη με τη μέθοδο «σκάσε και κολύμπα», χωρίς η Παιδεία, η Ευνομία και ο Πολιτισμός να είναι οι δικλείδες ασφαλείας για την προσαρμογή της κοινωνίας στη σύγχρονη εποχή.
Η οικογένεια με μικρά ή μεγάλα προβλήματα τρέχει να προλάβει τους ρυθμούς της καθημερινότητας μέχρι την ώρα που μαζεύεται στο σπίτι όπου δεν προλαβαίνει να μιλήσει ο ένας με τον άλλο, γιατί χτυπάει το κινητό, το λάπτοπ είναι ανοιχτό και τα παιδιά την έχουν «αράξει» στο τάμπλετ, μετά από μία κουραστική μέρα με σχολείο, φροντιστήριο, ξένη γλώσσα και ρυθμική! Η μέση ελληνική οικογένεια της παραγωγικής ηλικίας μέχρι περίπου τα 65 χρόνια, ζει σήμερα δυο ζωές.
Τη φυσική, δια ζώσης, λειτουργία των μελών της στις βασικές ανάγκες και απαιτήσεις και τη διαβίωση μέσω πληκτρολογίου. Κατά ένα περίεργο τρόπο ελάχιστοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι όλα τα αρνητικά στοιχεία της κοινωνικής ζωής όπως την ξέρουμε, η βία, η εγκληματικότητα, οι ουσίες, η πορνεία η ενδοοικογενειακή παραβατικότητα και άλλα πολλά, υπάρχουν και στο διαδίκτυο και μάλιστα προκαλυμμένα, ανώνυμα, κατευθυνόμενα και με εξαιρετικό τρόπο διαδεδομένα. Όταν δεν αφιερώνουν χρόνο οι γονείς να μιλούν με τα παιδιά τους, τότε διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους, άλλοι μέσα από μια οθόνη.
Το σχολείο επίσης στην Ελλάδα αδυνατεί ακόμα και σήμερα στο 2024 να είναι ένα φυτώριο σεβασμού, αυτογνωσίας και γνώσης. Είναι σε μεγάλο βαθμό μια αγγαρεία για πολλούς εφήβους που αφομοιώνουν τα στοιχεία του εκπαιδευτικού περιεχομένου από ανθρώπους που δεν αμείβονται επαρκώς, που φτύνουν «αίμα» να διοριστούν και που εκπέμπουν λόγω μεταφοράς προσωπικών προβλημάτων στο σχολείο, αρνητική ενέργεια. Από το χαρακτήρα και τη νοοτροπία μας ως Έλληνες έχουμε γλιτώσει μέχρι ώρας τα χειρότερα που βλέπουμε στον υπόλοιπο κόσμο με τη συμπεριφορά των εφήβων…
Ήρθε η ώρα που η Ελλάδα οφείλει να δει ξανά τον εαυτό της στον καθρέπτη. Είμαστε λαός με ισχυρά αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης. Μη τα περιμένουμε όλα απ’ τους πολιτικούς και από το κράτος. Η νέα ζωή των επόμενων δεκαετιών στον κόσμο, δείχνει ήδη τα δόντια της…