Του Γιώργου Κοντογιάννη
Ήταν θυμάμαι καλοκαίρι του 2012, όταν λίγο πριν τις εκλογές βρέθηκα πρωί σε μια τράπεζα για μια οικογενειακή συναλλαγή. Το κλίμα ήταν βαρύ εκείνο τον καιρό με το δεύτερο σκληρό μνημόνιο να έρχεται στον ορίζοντα με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού και την κοινωνία να βράζει κυριολεκτικά, απαξιώνοντας με σκληρούς χαρακτηρισμούς τους πολιτικούς, την πολιτική και το σύστημα γενικώς και απροσδιορίστως. Συνάντησα ένα γνωστό μου μέσα στο κατάστημα της τράπεζας, ο οποίος δεν ήταναπ’ όσα γνώριζα ποτέ πολιτικοποιημένος, με αγριεμένη φάτσα έτοιμος να εμπλακεί σε κάθε συζήτηση από εκείνες που γίνονταν τις μέρες εκείνες ακόμη και στις ουρές των τραπεζών και μου είπε επί λέξει: «Εγώ φίλε θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή έτσι για να εκδικηθώ όλους τους μασκαράδες»!
Η απάντηση μου ήταν αυθόρμητη και απ’ ό, τι αργότερα κατάλαβα ήταν και ανυποψίαστη λέγοντας του: «Πού τους ανακάλυψες αυτούς ρε φίλε;». Περνώντας οι μέρες άκουγα όλο και πιο συχνά την ίδια απειλή ψήφου, που άρχισε να μου κάνει πλέον σοβαρά εντύπωση το θέμα…Άρχισε να γίνεται «μόδα»…..
Τη Χρυσή Αυγή την ήξεραν ή την είχαν ακούσει έστω, όσοι ασχολούνται με την πολιτική, τις εκλογές, τα άκρα και κυρίως όσοι κάνουν πολιτικό ρεπορτάζ. Οι νοικοκυρές, οι συνταξιούχοι, οι πιτσιρικάδες θαμώνες των καφέ και των κλαμπ και οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που έμαθαν τι εστί Χρυσή Αυγή και με τόση ευκολία δήλωναν όλοι ψηφοφόροι της;
Ήταν λοιπόν φανερό ότι από στόμα σε στόμα κάποιος ή κάποιοι έριξαν στην «πιάτσα» την ιδέα της εκδικητικής ψήφου στη Χρυσή Αυγή προκειμένου η κοινωνία να εκτονωθεί με τρόπο ελεγχόμενο και «προσωρινά χρήσιμο», ώστε να γλιτώσουν οι τζαμαρίες των καταστημάτων και των τραπεζών, τα ράφια των σούπερ μάρκετ, τα κομματικά γραφεία και οι δημόσιες υπηρεσίες. Να μη γίνει δηλαδή ότι έγινε στην Αργεντινή και ότι πήγε να γίνει στην Ισπανία, την Πορτογαλία, και αλλού. Εκεί που πήγε η ΕΕ και άλλοι μέσω Τρόικας και ΔΝΤ να ελέγξουν τα οικονομικά και την οικονομία κρατών και λαών….Δυστυχώς για την κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας και για την κοινωνία, έχασε τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος για να αποφασίσει το
πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό παρασκήνιο αυτής της χώρας, ότι αυτοί οι τσαμπουκαλόμαγκες που μας απειλούσαν με τις «ξιφολόγχες όπου θα ακονίζονταν στα πεζοδρόμια», δεν ήταν απλά ένα ακραίο κόμμα κυματοθραύστης οργής και αγανάκτησης, αλλά επικίνδυνοι άνθρωποι εχθροί του πολιτεύματος, εκφραστές εγκληματικών ανοησιών.
Ο Μιχαλολιάκος κατάλαβε πρώτος ότι αρχίζει να «ξηλώνεται» το πουλόβερ» όταν δήλωσε: «Δεν είμαστε ναζιστές, είμαστε Έλληνες Εθνικιστές! Ήταν όμως αργά για όλους αυτούς και ευτυχώς νωρίς για την κοινωνία που κατάλαβε με ποιους είχε να κάνει πια. Από τη στιγμή που αποφάνθηκε η δικαιοσύνη μετά από αυτή την εξονυχιστική και επίπονη διαδικασία τόσων χρόνων δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο.
Σκεφτείτε, όμως, αυτή η ομάδα να είχε αρχηγό ένα ήρεμο γοητευτικό40άρη όπως σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες. Και στελέχη, μορφωμένους νέους γιάπηδες που με ήρεμο λόγο χωρίς ύφος νταβατζήδων και πορτιέρηδων της ακραίας νύχτας, να γινόταν είδωλο γυναικών και νεολαίων τι θα γινότανε. Θα είχαμε στην Ελληνική Βουλή με μεγαλύτερο ποσοστό ένα Γκερντ Βιλντερς σήμερα ή έναν Χάιντερ, πριν είκοσι χρόνια στην Αυστρία! Ας προσέχει λοιπόν την επόμενη φορά που ελπίζω να μη συμβεί σύντομα, όποιος ή όποιοι εξωθούν τη λαϊκή αγανάκτηση οπουδήποτε δια της ψήφου…Η επόμενη φορά, ίσως, είναι σοβαρότερη τραγωδία…
