Του Χρήστου Ξανθάκη
Ντριν, ντριν, ντριν παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου τον Γιώργο, που έχει παντρευτεί Ρωσίδα και γνωρίζει από τις συνήθειες του ξανθού γένους.
Έλα Γιωργάρα, του λέω, μια ερώτηση έχω να σου κάνω:
Το παρατσούκλι «πατερούλης» το είχαν αποκλειστικά για τον Στάλιν οι Ρώσοι ή μήπως το χρησιμοποιούν και για άλλα πρόσωπα;
Κοίτα Χρήστο, μου απαντάει ο κολλητός. «Πατερούλη» αποκαλούσαν πολλοί Ρώσοι και τον Τσάρο, «πατερούλη» λέγανε και τον αναρχικό Μαχνό. Δεν αφορά σε τυχαία πρόσωπα, αφορά σε προσωπικότητες ηγετικές που παίρνουν επάνω τους τις τύχες των ανθρώπων. Και τους φροντίζουν όπως φροντίζει ο πατέρας την οικογένειά του. Δεν τους αφήνουν να πάθουν καμιά ζημιά, κανένα κακό. Σε κάλυψα;
Με κάλυψες του λέω και συνεχίζουμε την κουβέντα με ύμνους για τον χαλβά τύπου Φαρσάλων από το ζαχαροπλαστείο Μπουλογιώργος στα Τρίκαλα.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που θα την πούμε κάποια άλλη φορά. Εκείνο που μας απασχολεί τον τελευταίο καιρό είναι κάτι που έχει να κάνει με έναν «πατερούλη» του δικού μας του έθνους, της Ελλαδάρας. Τον λοιμοξιωλόγο Σωτήρη Τσιόδρα που βρέθηκε απ’ τα ψηλά στα χαμηλά κι απ’ τα πολλά στα λίγα, αχ πώς κατάντησα στη ζωή κι από το πρώτο το σκαλί στο τελευταίο πήγα. Στίχοι Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ήξερε τι έγραφε η γυναίκα…
Κάντε, παρακαλώ, ένα ταξίδι στο χρόνο, πηγαίνετε δώδεκα μήνες πίσω και σκεφτείτε τον Σωτήρη Τσιόδρα και την δημόσια εικόνα του, το μπραντ Σωτήρης Τσιόδρας που θα λέγανε και οι πιαρτζίδες. Απ’ τα χείλη του κρεμότανε η Ελλάδα, το σεβασμό όλων απολάμβανε, ο λόγος του ήταν νόμος. Ως και οι Συριζαίοι οι τρισκατάρατοι (φτου, φτου Βαγγελίστρα μου) τον είχαν παραδεχτεί κι εμείς αυτόν θα βάζαμε έλεγε ο πρώην υπουργός Υγείας ο Ξανθός. Κι ο Πολάκης, κουβέντα!
Τέτοια τυφλή λατρεία, τέτοιο ανόθευτο θαυμασμό, χρόνια είχαμε να δούμε στην πατρίδα. Από τις μέρες του Αντρέα Παπανδρέου δηλαδή, που τόσο τον αγαπούσε ο λαός ώστε του συγχωρούσε όλα τα κρίματα. Έτσι και με τον Τσιόδρα.
Για γριπούλα ασήμαντη είχε μιλήσει στην αρχή, δεν πειράζει Σωτήρη.
Ήξεις αφίξεις με τις μάσκες, δεν πειράζει Σωτήρη.
Άλλα αντ’ άλλα με τα τεστ, δεν πειράζει Σωτήρη.
Ψαλτήρι στην εκκλησία, δεν πειράζει Σωτήρη.
Σχόλιο για τα ΜΜΜ που δεν μπορούμε να κάνουμε επενδύσεις, δεν πειράζει Σωτήρη.
Άλλωστε τον νικήσαμε τον κορωνοϊό στην πρώτη φάση της πανδημίας, καλύτερα απ’ όλους τα πήγε η χώρα μας, για λεπτομέρειες θα γκρινιάζουμε; Το λένε και οι Αμερικάνοι εν τη απεράντω σοφία τους:
Εβριμπόντι λαβς ε γουίνερ!
Κι ύστερα, αρχίσαμε να χάνουμε τις μάχες τη μία μετά απ’ την άλλη.
Ύστερα έγινε τετραψήφιος ο αριθμός των θυμάτων και εκατοντάδες οι διασωληνωμένοι.
Ύστερα δεν ήταν μόνο η Βόρειος Ελλάς που υπέφερε, κατέβηκε και στην Αθήνα το θηρίο.
Ύστερα μπήκαμε σε καραντίνα σκληρή και ατσάλινη και μας πήρε ο διάολος της απομόνωσης και της κατάθλιψης. Και της αφραγκίας, βεβαίως.
Κι ο Σωτήρης, μιλιά.
Κι ο Σωτήρης, τσιμουδιά.
Κι ο Σωτήρης, μούγκα.
(από εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
