ΤΟΥ Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Η λέξη Αμερική ήταν από τις πρώτες άγνωστες λέξεις που άκουσα στη ζωή μου, όταν ήμουν ακόμα παιδάκι του Δημοτικού. Το μισό σόι του πατέρα μου ήταν μετανάστες, οι πιο πολλοί στην Νέα Υόρκη και κάποιοι άλλοι στον Καναδά και στη Νέα Ζηλανδία. Μικρά και φτωχά μέρη τα νησάκια της Επτανήσου από όπου κατάγονταν, ανάγκασαν πολλούς να φύγουν νέοι, ζητώντας μια καλύτερη ζωή κυρίως στην Αμερική. Από τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο. Πρώτα απ’ όλους απ’ όσο ξέρω έφυγε για την Αμερική ο θείος μου ο Σπύρος το 1949 και αργότερα πήρε μαζί του πολλά αδέλφια και ξαδέλφια. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά, σήμερα δεν ζει κανένας εκεί απ’ όλους αυτούς που πρώτοι πήγαν στην Αμερική. Τα παιδιά τους, δεύτερα ξαδέλφια μου αρκετά τον αριθμό, ζήτημα είναι εάν δύο ή τρεις με θυμούνται. Είναι 100% Αμερικάνοι που η πλειοψηφία τους δεν μιλάει ελληνικά και δεν πατάνε στην Ελλάδα! Αγνοούν επίσης την οποιαδήποτε παρουσία Ελλήνων συγγενών.
Θυμάμαι όταν ήρθε πρώτη φορά η στιγμή να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν απ’ την Αμερική να μας δουν. Περίμενα στην εξώπορτα του πατρικού σπιτιού μας στη οδό Κων/πόλεως, μέχρι που ήρθε ένα ταξί και από μέσα του ξεπρόβαλε η μορφή του θείου από την Αστόρια! Αρκετά ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης, εντυπωσίασε μια γειτόνισσα τόσο πολύ που φώναξε στη γιαγιά μου επί λέξει: «κυρά Μαρία ποιος είναι αυτός, ηθοποιός είναι;» Και η απάντηση από την νόνα, έτσι τη λέγαμε, ήταν όλο περηφάνεια: «ο ανιψιός μου απ’ την Αμερική είναι με την γυναίκα και τις κόρες του».
Από τότε και σχεδόν κάθε χρόνο όλο και κάποιος ερχόταν να μας επισκεφθεί από τους συγγενείς της Αμερικής. Ο ίσκιος του θείου Σπύρου παραμένει αναλλοίωτος στη σκέψη μου ακόμα, όχι γιατί ήταν ο πρώτος συγγενής του εξωτερικού που γνώρισα παιδί, αλλά γιατί ήξερε να μας αγαπάει με τρόπο ιδιαίτερο και συχνά συγκινητικό. Τα δώρα που μας έφερναν ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους. Ένα κοντομάνικο πουκάμισο κλαρωτό με χρώματα και σχέδια, μου έμεινε στη μνήμη. Το φόρεσα μια φορά στο σχολείο όταν ήμουν στο λύκειο και με φώναζαν «Ταμτάκο». Σήμερα το ίδιο πουκάμισο που είναι στη μόδα μπορεί και να κάνει 50ευρώ. Από πολιτική κατεύθυνση οι περισσότεροι ήταν με τους Δημοκρατικούς. Η θεία Ευσταθία θυμάμαι έλεγε: «Εμείς τον Βασιλάκη τον Κλίντον ψηφίζουμε!» Μόνο ένας είχε πει ότι ψήφιζε Μπους, άλλα όλοι προτιμούσαν Ελληνο-Αμερικάνους υποψήφιους για την Γερουσία. Εδώ και κάποια χρόνια δεν ξαναείδαμε κανέναν από όλους αυτούς και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα δούμε τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που δεν ξέρουμε ποιόν ψήφισαν την Τρίτη. Στην τελική δεν μας ενδιαφέρει κιόλας, όπως και τόσα εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες δεν ενδιαφέρονται να μάθουν την αγωνία μας για το ποιος εκλέγεται πρόεδρος των ΗΠΑ κάθε φορά.
Κάποτε ήθελα να πάω στην Αμερική. Να γυρνάω την Νέα Υόρκη να δω τους συγγενείς, να πάω στην Αστόρια, στο Λονγκ Άιλαντ και αλλού, με όλο τον δισταγμό για τα αεροπορικά ταξίδια. Τώρα πλέον απομυθοποιήθηκε μέσα μου το όνειρο Αμερική. Δεν έχω ούτε περιέργεια ούτε πάθος να τη δω από κοντά. Τρίτη πρωί που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα οι Αμερικάνοι ψηφοφόροι να πάνε στις κάλπες και ασφαλώς δεν ξέρουμε ποιος θα είναι ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου. Το πιθανότερο είναι να νικήσει ο Τραμπ!
Η εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ επηρεάζει σε ικανό βαθμό τις όποιες εξελίξεις στον πλανήτη. Για την Ελλάδα όμως, το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο. Πόσο μπορεί να επηρεάζει ως χώρα, αυτόν που επηρεάζει τις εξελίξεις στον πλανήτη…
