Η πρώτη της επαφή με τον χορό, ήταν στην ηλικία των 2 ετών. Παρακολούθησε μια παράσταση και από τότε δήλωνε μπαλαρίνα!
Ήταν το κομβικό σημείο για αυτή για να ξεκινήσει τον χορό, τον οποίο συνέχισε και δεν σταμάτησε σε καμία φάση της ζωής της. Η Κατερίνα Σοφοτάσιου είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και είναι γεννημένη για τον χορό.
Το διαπιστώνει αυτό κανείς εύκολα αρκεί να την παρατηρήσει σε ώρα δράσης. Μιλάει με τις κινήσεις της, εκφράζοντας μέσα από τον χορό της την γλώσσα του σώματος, έχοντας ταυτόχρονα μια αισθητική και έναν δυναμισμό, σε ότι κάνει.
Κι αλήθεια είναι ότι χορευτικά έχει κάνει αρκετά πράγματα, παρά το νεαρό της ηλικίας της, μόλις 21 ετών. Έχει συμμετάσχει σε χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις, έχει συνεργαστεί με μουσικούς κάνοντας τις εμφανίσεις της σε βίντεο κλιπ και φυσικά διδάσκει έχοντας τους δικούς της μαθητές.
«Με συγκινούν ιδιαίτερα οι συνεργασίες μου εδώ στην Πάτρα καθώς εδώ μεγάλωσα και χαίρομαι να προσθέτω ένα μικρό λιθαράκι στην ανάδειξη του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι της πόλης αυτής, γιατί η Πάτρα γεννά καλλιτέχνες» τονίζει.
Το Φεστιβάλ Αθηνών και η Επίδαυρος
Δεν κρύβει ότι θεωρεί ένα ξεχωριστό σημείο στο μέχρι τώρα βιογραφικό της, την συμμετοχή της σε δύο έργα του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2019 στο πλαίσιο της παράστασης «Growing» της Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ).
«Το δέος και η συγκίνηση που νιώθει ένας καλλιτέχνης παίζοντας σε έναν τόσο ιερό και μοναδικό χώρο, είναι αισθήματα που δεν περιγράφονται» τονίζει και συμπληρώνει:
«Το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης από τόσο κόσμο, τα επιβλητικά φώτα και η τεράστια σκηνή, είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη μου.
Θα ήμουν ευγνώμων και πολύ τυχερή κάποια στιγμή μου δοθεί ξανά η ευκαιρία να συμμετέχω ως χορεύτρια στο φεστιβάλ αυτό και βρεθώ ξανά σε έναν τόσο ιερό χώρο».
Η συν – δημιουργία ενός κόσμου
Η ίδια εκτός από χορεύτρια και δασκάλα χορού, είναι και σύμβουλος κινησιολογίας, έχοντας κάνει έτσι τις πρώτες της επαφές με το πεδίο της χορογραφίας.
«Περισσότερο χορεύω, παρά χορογραφώ» τονίζει. «Ωστόσο, η κινησιολογία μιας παράστασης ή ενός τραγουδιού εξαρτάται και προκύπτει για μένα από τα συναισθήματα και το όραμα των συνεργατών.
Οι ηθοποιοί αλλά και οι μουσικοί έχουν έναν μοναδικό τρόπο να παρουσιάζουν τις ιδέες τους και να βοηθούν εμάς τους χορευτές να περιβάλλουμε τον κόσμο που συν-δημιουργούμε με κίνηση».
Η έμπνευση της για τη δημιουργία αυτού του κόσμου, του κόσμου της κίνησης, έρχεται όπως μας λέει «μέσα από την ίδια τη στιγμή, από την κάθε εικόνα που περνά φευγαλέα από τα μάτια μας και την προσπερνάμε».
Έρχεται επίσης μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα γύρω της, αλλά και τον διάλογο, τις συζητήσεις που κάνει με τους συνεργάτες της και τους ανθρώπους που συναναστρέφεται. «Προκύπτει έτσι τροφή για σκέψη που γίνεται έμπνευση και τελικά δημιουργία».
Η ενέργεια από τους μαθητές
Η σπίθα της αγάπης της για τον χορό ανάβει μέσα από τις θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις που συμμετέχει. Η ενέργεια της όμως έρχεται μέσα από τα μαθήματα που διδάσκει και τους μαθητές της.
«Η συναισθηματική αλληλεπίδραση και ανταπόδοση με τους μαθητές μου είναι μεγάλη, όσο και αν κουράζομαι για τη δημιουργία ενός μαθήματος. Τα συναισθήματα αντισταθμίζουν και με το παραπάνω την κούραση από την προσπάθεια που καταβάλω» τονίζει.
Αυτό όμως που την πληγώνει είναι η στάση του κράτους απέναντι στον πολιτισμό και τις τέχνες, η οποία αποκαλύφτηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
«Με προβληματίζει το γεγονός ότι το κράτος κρατά τον πολιτισμό και την τέχνη τελευταία στη λίστα των επαγγελματιών για τους οποίους καλείται να λάβει αποφάσεις για την τύχη τους.
O πολιτισμός για τον άνθρωπο δεν είναι πολυτέλεια αλλά βασική προϋπόθεση και ανάγκη για την εξέλιξή του. Το κράτος οφείλει να στηρίξει τους εργαζόμενους στον χώρο της τέχνης και να μην τους αναγκάσει να αλλάξουν επάγγελμα».
Κ.Α.
(εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
