TOY Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ
Η Πάτρα ετοιμάζεται να μπει στη γιορτινή περίοδο όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος στον Δημοτικό φωτισμό μαζί με τις πρώτες στολισμένες βιτρίνες, έχουν δώσει ήδη μία νότα εορταστικής ατμόσφαιρας. Ακούγεται επίσης ότι ο Δήμος φέτος θα κάνει γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλ. Γεωργίου, έναν ξεχωριστό διάκοσμο με καρυοθραύστες και λοιπές κατασκευές του Δημοτικού συνεργείου. Οπωσδήποτε θα έχουμε στη πλ. Τριών Συμμάχων έναν στολισμό, άλλον στην πλ. Όλγας ή Εθνικής Αντιστάσεως όπως έχει μετονομαστεί, κάποιον άλλον που να αναδεικνύει τα έργα ανάπλασης και αρκετά λαμπιόνια σε διάφορες πλατείες του κέντρου.
Όλο αυτό όποιος το ακούσει χωρίς να ξέρει που και πως γίνεται, είναι σίγουρο ότι θα σκεφτεί πως πρόκειται για τη γιορτινή περίοδο σε ένα κάποιο τυχαίο μέρος της χώρας. Άνθρωπος με ευρεία αντίληψη περί λειτουργείας ενός αστικού κέντρου διακοσίων δεκαπέντε χιλιάδων κατοίκων, είναι σίγουρο πως αποκλείεται να πιστέψει ότι πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Αν αποπειραθεί μάλιστα να κυκλοφορήσει μετά τις 10 το βράδυ στη στολισμένη Πάτρα, θα νομίσει ότι κάτι έγινε ξαφνικά και οι κάτοικοι την εγκατέλειψαν άρον άρον χρονιάρες μέρες.
Οι στολισμοί των δημόσιων χώρων, τα φώτα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η φάτνη, τα καρουζέλ, τα παγοδρόμια, οι περιφερόμενοι Άη Βασίληδες, τα ξωτικά, τα «σπιτάκια» με τα γλυκίσματα και άλλα παρόμοια στοιχεία των γιορτών, δεν μπορούν ποτέ από μόνα τους να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, εάν δεν υπάρχουν γύρω τους άνθρωποι αισιόδοξοι και χαρούμενοι. Εξαιρώντας βέβαια αυτούς που για διάφορους λόγους χρειάζονται μια ειδική υποστήριξη, κυρίως τέτοιες μέρες.
Η πόλη που γεννηθήκαμε, ζούμε, δουλεύουμε και την αγαπάμε, έχει πάρει δυστυχώς διαζύγιο με τη χαρά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Άκουσα προ ημερών έναν εκλεκτό συνάδελφο να λέει ότι «στην Πάτρα συνηθίσαμε τη μετριότητα» και όχι μόνο συμφωνώ, αλλά προσθέτω ότι τώρα πιά η μετριότητα είναι το εργαλείο της πόλης στην επικοινωνία με τους κατοίκους της και όσους την επισκέπτονται. Δύο πράγματα έχουν μείνει στο μυαλό μου από τις πρόσφατες παραμονές γιορτών στο κέντρο της Πάτρας που μου δημιούργησαν πολλές σκέψεις για την ταυτότητά της στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Το πρώτο είναι κάποιες, λίγες ευτυχώς, αντιδράσεις περαστικών από την πλ. Γεωργίου όταν συγκεντρώναμε είδη πρώτης ανάγκης για τους συμπολίτες μας που στερούνται αυτές τις ημέρες. Μας «επιτίθεντο» με μια φρασεολογία «περί φθηνής φιλανθρωπίας» και ένα βλέμμα που ήταν απίστευτα εχθρικό απέναντι στη χαρά των Χριστουγέννων, λες και ήταν κάτοικοι όχι άλλης χώρας, άλλα μάλλον άλλου πλανήτη! Το δεύτερο ήταν όταν βρέθηκα πριν δύο χρόνια προπαραμονές Χριστουγέννων στο κέντρο της πόλης, όπου τα μεγάφωνα του Δήμου έπαιζαν γιορτινά τραγούδια και ύμνους και εμφανίσθηκαν διαδηλωτές σε πορεία με δυνατή μουσική του Νταλάρα, προσπαθώντας να περάσουν μέσα από τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο της πλ. Γεωργίου. Κατάλαβα πως η χαρά στην Πάτρα είναι αυτές τις μέρες είτε κάλπικη, είτε ενοχοποιημένη …
Έχω αρκετή περιέργεια να δω πως θα λειτουργήσει φέτος η πεζοδρόμηση του κέντρου και αν θα ολοκληρωθεί μέχρι τις γιορτές, δημιουργώντας νέο σημείο αναφοράς για την μελλοντική λειτουργία της πόλης …
Να μας έχει ο Θεός καλά να ζήσουμε χαρούμενες γιορτές με υγεία και ευτυχισμένες στιγμές, εμείς που μένουμε εδώ και αναζητούμε αυτές τις μέρες τη χαρά σε ότι ζούμε γύρω μας και σε ότι αγαπάμε. Όσο γι’ αυτούς που αναζητούν τη χαρά εκτός Πάτρας είτε γιατί μπορούν, είτε γιατί γενικά αδιαφορούν για την καθημερινή της λειτουργία, αλλά και γι’ αυτούς που θεωρούν επίσης τη χαρά «ιδεολογικό αντίπαλο», έχω να πω: Ξυπνάτε ρεεεε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε…
