Με αφορμή τη νέα δολοφονία μιας εικοσιεξάχρονης αυτή τη φόρα γυναίκας από τον σύντροφο της, άκουσα μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση δυο διαφορετικών ανθρώπων η οποία είχε με λίγα λόγια την ίδια ουσία : « να προσέχουμε πως μεγαλώνουμε τα αγόρια μας» στην Ελληνική κοινωνία. Δεν έχω γνώσεις κοινωνιολογίας ή ψυχολογίας για να συμφωνήσω επιστημονικά με την άποψη που λέει ότι οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία έχουν κοινά σημεία άλλα καταλαβαίνω κάποια ευανάγνωστα πράγματα.
Επίσης πιστεύω πως μπορεί ασφαλώς η γυναίκα θύμα να έχει αυξηθεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια, άλλα δεν θα γενίκευα το πρόβλημα έτσι αβίαστα στην αντίληψη περί πατριαρχίας και τίποτα παραπέρα. Ίδιο θύμα μεν, άλλη διαδρομή δε, για τη γυναίκα ερωμένη της βραδιάς , τη χωρισμένη απ’ τον δηλωμένο ψυχοπαθή , τη σύζυγο ενός εγωπαθή νάρκισσου υπεράνω πάσης υποψίας και τη σύντροφο διακοπών ενός σχεδόν αγνώστου μετεφηβικών αναζητήσεων… Αν ξεχωρίσει κάποιος τους δράστες και τότε μείνει στα κοινά σημεία των υποθέσεων δολοφονίας γυναικών ,τότε μπορεί να βγάλει κάποιο συμπέρασμα .
Το πώς μεγαλώνουν τα αγόρια στην Ελλάδα του σήμερα δεν είναι άμοιρο του πως μεγαλώνουν τα κορίτσια. Η έκπτωση αξιών και συνήθους χρήσης φαιάς ουσίας , λόγου και συναισθημάτων ,είναι η κοινή συνισταμένη των νέων γενιών που μεγαλώνουν στη ζωή του πληκτρολογίου της ελεγχόμενης σκέψης. Όταν ο νέος άνθρωπος δεν δυσκολέψει το μυαλό του, δεν δοκιμάσει τον εαυτό ού ή δεν υποβάλει το συναισθηματικό του κόσμο σε δοκιμασία , δεν ωριμάζει σωστά και δεν αντιδρά υπεύθυνα.
Έτσι κατασκευάζεται μια σχέση που βολεύει το εγώ τον καθενός χωρίς να μπορεί να μοιράζεται σκέψεις και αισθήματα , όπου ο άλλος είναι ότι καλύπτει από τις αδυναμίες μας και οι πληροφορίες μας γι αυτόν είναι είτε επιφανειακές, είτε σερβιρισμένες έτοιμες μέσω μια οθόνης…. Πολύ χειρότερα ασφαλώς γίνονται τα πράγματα όταν από αυτές τις αβασάνιστες σχέσεις προκύπτει γάμος, οικογένεια και παιδιά.
Όλα αυτά οδηγούν στο να γίνεται ευκολότερο θύμα η γυναίκα όχι γιατί είναι το ασθενέστερο φύλο άλλα γιατί συνήθως βιάζεται να φτιάξει στο μυαλό της τον ιδανικό σύντροφο ευκολότερα και πιο «επιπόλαια» απ’ ότι ένας άντρας και μάλιστα έφηβος ή και λίγο παραπάνω. Οι γυναίκες στα είκοσι και στα εικοσιπέντε νιώθουν σε μεγάλο ποσοστό έτοιμες « νυφούλες» ενώ τα αγόρια το ακριβώς αντίθετο. Θέλουν να χτυπήσουν και να φύγουν.
Γι αυτό άλλωστε και η πολύ σωστή παροιμία «ή μικρός παντρέψου ή τρανός καλογερέψου» δεν βρίσκει ιδιαίτερα θετικό έδαφος στις μέρες μιας. Και ασφαλώς δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και τόσο εύκολα να τους βάζουμε ταμπέλες και τίτλους. Ότι ζούμε είναι το τίμημα αυτής της νέας ζωής που εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον καθιερώνεται γύρω μας και προχωράει όλο και πιο ισοπεδωτικά στην καθημερινότητα των κοινωνιών.
Η καλύτερη επιλογή θα ήταν να ξανασυστηθούμε ως άνθρωποι με τον εαυτό μας. Είναι σαφώς ασφαλέστερος δρόμος η χρήση του μυαλού, το ψάξιμο της πληροφορίας, η ανακάλυψη του συναισθήματος και η ζωντανή επικοινωνία από την κωδικοποιημένη και ψηφιοποιημένη ανθρωπινή λειτουργία. Αυτό αφορά τόσο τους νέους όσο και αυτούς που μεγαλώνουν παιδία. Ότι προλάβουμε ότι σώσουμε…
