Κανονικά σήμερα έπρεπε να έχουμε τη συνέχεια των υπόλοιπών μηνών του Καζαμία 2021 με τις προβλέψεις όπως ξεκίνησαν στο προηγούμενο φύλλο άλλα αυτό ανατράπηκε για δύο λόγους : πρώτον κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε για αστείο τι θα γίνει στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2021 και δεύτερον έχω μείνει λίγο πίσω μάλλον , καθότι η χώρα θα κάνει παγκόσμιο συνέδριο για το πως θα είναι η ζωή στην Ελλάδα τα 2040 όπως ανακοίνωσε η πρόεδρος της επιτροπής ‘’ Ελλάδα 2021 ‘’ Γιάννα Αγγελοπούλου.
Άρα αφού έχουμε απαλλαγεί ως κοινωνία από το άγχος του αύριο , τι νόημα έχει να το παλεύουμε αφού σχεδιάζουμε το μέλλον μας για 19 χρόνια από σήμερα; Θα μου πείτε βρε αδερφέ γιατί είσαι πεσιμιστής ; Δεν πρέπει με αφορμή τα 200 χρόνια λευτεριάς από τον Τούρκικο ζυγό να σηματοδοτούμε την πορεία μας προς το μέλλον ; Δεν πρέπει να αφουγκραστούμε τις αλλαγές γύρω μας και να προλάβουμε εξελίξεις;
Ασφαλώς και πρέπει να τα κάνουμε όλα αυτά και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι ήδη εντυπωσιακό το γεγονός ότι έχουμε μπει στη ψηφιακή εποχή με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σε δεκαπέντε μήνες έγινε στην Ελλάδα μια μεταρρύθμιση στη σχέση πολιτικής και κράτους μοναδική στην ιστορία και συνεχίζεται . Η ουσία όμως είναι μόνο να καταφέρουμε να εκδίδουμε ένα πιστοποιητικό γέννησης από ότι σπίτι, το κινητό ή του υπολογιστή μας ή να γράφουμε με άυλο τρόπο τις συνταγές φαρμάκων ;
Βήματα τα οποία στο κάτω κάτω της γραφής τα κάνουμε υπό την απειλή μιας φονικής πανδημίας και όχι με την συνειδητή μεταρρυθμιστική οργάνωση του ίδιου του κράτους .Στοίβες είναι οι φάκελοι στις δημόσιες υπηρεσίες , εφορίες, διεύθυνσης συγκοινωνιών ,ασφαλιστικούς φορείς και άλλους και ούτε και προσωπικό για αρχειοθέτηση και ψηφιοποίηση δεν υπάρχει! Θεωρία επισκόπου και καρδιά μυλωνά δηλαδή που λέει και η παροιμία…
Τι ακριβώς θα γιορτάσουμε λοιπόν σε μια χώρα που απειλείται ωμά με πόλεμο από τον εξ’ανατολών γείτονα ; Θα μάθουμε ποτέ πόσα χρήματα ξοδεύουμε για την άμυνα και τους εξοπλισμούς προκειμένου να στεκόμαστε ισάξια απέναντι στις απειλές αυτές; Είναι κακό να αναδείξουμε σε όλο τον σύγχρονο κόσμο ότι είμαστε στη χειρότερη θέση 6 αιώνες φρικτής γειτονίας με τους Τούρκους και να βάλουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε, να σκεφτούν τι σημαίνει αυτό;
Έχουμε εξασφαλίσει ότι τα παιδιά μας ξέρουν την ιστορία της χώρας τους καλά , ώστε να χτίζουμε γενιές καλύτερων Ελλήνων που θα υπερασπιστούν μια πατρίδα με νέους όρους και όχι επειδή απλά το επιβάλει το συναίσθημα και η συνείδηση ; Αυτά και πολλά άλλα εύλογα ερωτήματα θα έπρεπε να απασχολούν σήμερα δυο κατηγορίες ανθρώπων στην Ελλάδα : τους ανθρώπους του πνεύματος και της επιστήμης και τους πολιτικούς. Αυτούς δηλαδή που θα έπαιρναν αποφάσεις και θα κατέθεταν προτάσεις για την άλλη Ελλάδα του μέλλοντος. Επειδή όμως και οι δύο αυτές κατηγορίες Ελλήνων είτε δεν θέλουν , είτε δεν μπορούν , τα έχουν αναλάβει αυτά η φαντασία και η χαρά…
