Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα τη λέξη καθηγητής όταν ήμουν περίπου δέκα ετών. Ήταν τότε που η μητέρα μου, εξιστορούσε την εμπειρία της από την ασθένεια και το θάνατο του πατέρα μου και μάλιστα επειδή άκουγα συχνά την ίδια ιστορία, μου είχε μείνει στο μυαλό και το όνομα του πρώτου καθηγητή ιατρικής που είχα ακούσει.
Δυσκολεύτηκα λίγο να καταλάβω ως μαθητής του Δημοτικού ποια είναι η διαφορά του καθηγητή Γυμνασίου με τον καθηγητή Πανεπιστημίου, μέχρι που γνώρισα από κοντά πλέον τον πρώτο τέτοιο επιστήμονα.
Ήταν η μέρα που ήρθε η Θάτσερ στην Αθήνα, 23 Σεπτεμβρίου 1980 και βρέθηκα με την μητέρα μου στο ιατρείο ενός καθηγητή οφθαλμολογίας για να δει τη γιαγιά μου, που έπασχε από καταρράκτη και γλαύκωμα ταυτόχρονα!
Θυμάμαι και το όνομα εκείνου του καθηγητή. Το αστείο είναι ότι θυμάμαι και τη Θάτσερ, γιατί κατεβαίνοντας από το ιατρείο του καθηγητή στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, περνούσε η αυτοκινητοπομπή που πήγαινε τη «Σιδηρά Κυρία» στον Καραμανλή. Φυσικά σήμερα δεν ζει κανείς από όλους αυτούς μηδέ εξαιρουμένων των καθηγητών και όλων των υπολοίπων.
Εκείνο όμως που έμεινε στο υποσυνείδητο μου είναι ότι ο καθηγητής Πανεπιστημίου και μάλιστα της Ιατρικής, είναι μύθος με την καλή έννοια, που δεν τον προσεγγίζεις εύκολα. Η γνωμάτευση του βαραίνει την εξέλιξη κάθε ζητήματος υγείας και ασφαλώς για να τον δεις πληρώνεις κάτι παραπάνω.
Έτσι είναι και έτσι έπρεπε να είναι. Αργότερα μέσα από τη δουλειά μου γνώρισα πολλούς τέτοιους επιστήμονες, των οποίων το κύρος με εντυπωσίασε και οι γνώσεις τους βοήθησαν τόσο το αντικείμενο της δουλείας μου, όσο και όποια δικά μου πρόσωπα χρειάστηκαν βοήθεια.
Μέχρι που τη χρειάστηκα και εγώ ο ίδιος κάποια στιγμή και εξακολουθώ να έχω τον ίδιο σεβασμό και την ίδια εκτίμηση στις εξειδικευμένες γνώσεις τους και την προσωπικότητα τους, όπως και σε αρκετούς γιατρούς που δεν είναι απαραίτητα καθηγητές ιατρικής.
Όλα αυτά καλά, μέχρι που λόγω της πανδημίας, ανακάλυψε τους καθηγητές ιατρικής η Ελληνική τηλεόραση και ειδικά τα πανελληνίας εμβέλειας Αθηναϊκά Κανάλια.
Στην αρχή τους ακούγαμε με δέος και περιέργεια για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας βρήκε και στη συνέχεια έγιναν η καθημερινή παρηγοριά και η πληροφόρηση μας. Αυτό βοήθησε να κατανοήσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού την πανδημία, τις απαιτήσεις, τους κινδύνους και τις προφυλάξεις που χρειάζονται και να εμπιστεύεται την επιστήμη και όχι τους κομπογιαννίτες.
Έτσι οδηγηθήκαμε στην ασφάλεια της πρώτης καραντίνας με τη «Θεοποίηση» του καθηγητή Τσιόρδα και μάθαμε τις πρώτες χαρμόσυνες ειδήσεις για τα εμβόλια, αλλά και υπακούσαμε σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα σκληρά μέτρα που ακολούθησαν. Δυστυχώς δυο χρόνια μετά δεν μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει το ίδιο. Μερικοί καθηγητές της ιατρικής παρασυρόμενοι στην πλειοψηφία τους από μια ξαφνική υπέρδημοσιότητα έχασαν το μέτρο και την επιστημονική εγκυρότητα που τους διακατείχε.
Πίστεψαν ότι η καθημερινή παρουσία τους στα κανάλια είναι ευκαιρία επιστημονικής καταξίωσης χωρίς όριο και δεοντολογία και έγιναν πάρα πολλοί από αυτούς, γλάστρες τηλεοπτικών παραθύρων μέρα νύχτα, λέγοντας είτε τα ίδια, είτε διάφορες ανούσιες προβλέψεις. Είναι πλέον τέτοια η καθημερινή απομυθοποίηση κάποιων από αυτούς, που όταν τους βλέπεις αλλάζεις κανάλι.
Οι πλειοδοσίες προβλέψεων και σεναρίων μάλιστα στις όποιες καθημερινά επιδίδονται, έχουν αντίκτυπο και στο γενικότερο ποσοστό παραπληροφόρησης μερίδας πολιτών με ακραίες εκφράσεις. Ευτυχώς κάποιοι το αντιλήφθησαν και έχουν σχετικά αποσυρθεί από όλο αυτό το αλισβερίσι.
Δεν περίμενα από την αδηφάγο Ελληνική τηλεόραση που ισοπεδώνει τα πάντα, να τους προστατεύει. Περίμενα όμως από την ακαδημαϊκή και ιατρική κοινότητα να έχει παρέμβει συμβουλευτικά είτε διακριτικά είτε όχι, ώστε να προστατευτεί το κύρος της επιστήμης και των ακαδημαϊκών δασκάλων της ιατρικής.
Ελπίζω όταν τελειώσει η πανδημία να μη δω εκπομπές μαγειρικής ή ριάλιτι με καθηγητές, όσους βέβαια δεν θα καταλήξουν σε ψηφοδέλτια κομμάτων…
